Indrukken en Ervaringen (XIV)

Bij een militaire godsdienstoefening staan wij altijd bloot aan het gevaar van een geheele of gedeeltelijke mislukking door onvoldoende voorbereiding of bekendheid. Wanneer wij op een plaats zullen optreden en wij weten dat aldaar een geschikte gelegenheid is om den militairen het Evangelie te verkondigen, dan behoeven wij niet anders te doen als aan den kantonnements-commandant den dag en het uur der samenkomst op te geven. Op hem rust dan de taak dat door middel van de kantonnements-orders bekend te maken. Vergeet hij dat, wat wel eens voorkomt, dan valt de geheele godsdienstoefening in ’t water, om de eenvoudige reden dat niemand der manschappen het dan weet en de veldprediker mitsdien te vergeefs komt. Dat is natuurlijk niet aardig. Wanneer men een uur gefietst heeft en men vindt op de aangegeven plaats geen enkelen hoorder, dan stapt men heusch niet blijmoedig en getroost op zijn fiets om den terugtocht te aanvaarden, Maar de zaak ligt er eenmaal en op dat oogenblik is er niets meer aan te veranderen. Alleen kan men er dan nog eens over schrijven en er op aandringen, dat zoo iets niet meer gebeurd.
Het kan ook zijn, dat de godsdienstoefening wel in de orders is opgenomen, maar dat er niet de minste, bekendheid van aan de manschappen wordt gegeven. ’t Is mij al meer dan eens gebeurd, dat de godsdienstoefening wel in de orders stond en de manschappen er toch niets van wisten. Dat kwam omdat men de orders niet aan hen had voorgelezen, althans dat gedeelte niet dat op de godsdienstoefening betrekking had. Gevolg was, dat slechts een enkele militair het als bij toeval gehoord had, maar de groote meerderheid er totaal onkundig van was gebleven. Later vernamen zij het dan wel, maar dan was de veldprediker weg. Het valt niet gemakkelijk te zeggen, waaraan dit moet worden toegeschreven, maar het is teekenend dat alle veldpredikers op dit punt dezelfde klacht hebben. Mij wil het voorkomen, dat het hoofdzakelijk bij het kader schuilt en wel bij de onderofficieren. Het godsdienstig gehalte der onderofficieren valt niet mee; dat blijkt het best hieruit, dat slechts een enkele het militaire tehuis en. de godsdienstoefeningen bezoekt. Wanneer ik een godsdienstoefening leid of een militair tehuis bezoek, is het eerste waarop ik let, of er nog al wat onderofficieren zijn; want die mannen nemen in ons leger zulk een beteekenisvolle plaats in, niet door hun rang, maar door hun persoonlijk voorbeeld. Zij zijn uit de manschappen en staan toch boven de manschappen. Op niemand wordt door de soldaten meer gelet dan op de onderofficieren en over niemand wordt meer gesproken dan over de slechte commandanten. Hun levenswandel is van ontzaglijken invloed op den soldaat en hun voorbeeld prikkelt tot navolging, zoowel in goede als in verkeerde richting.
Ik geloof niet, dat dit door de onderofficieren genoegzaam begrepen wordt. Althans in verschillende besprekingen, die ik met sectiecommandanten hierover hield, kwam dit absoluut niet uit. Vele onderofficieren doen hun dienst en daarmee is het uit; maar zij verstaan niet, dat zij moeten zijn de opvoeders van den soldaat, zoowel op godsdienstig als op zedelijk gebied. Wanneer de onderofficier zelf niet vloekt en daarvan een vijand is, zal het hem geen moeite kosten dit kwaad in zijn sectie te beteugelen. Wanneer hijzelf een vijand van uitgaan is, zal hij gemakkelijk en met vrucht mannen uit zijn sectie, die zich daaraan schuldig maken, kunnen vermanen. Wanneer hij zelf een getrouw bezoeker van de godsdienstoefeningen en het militaire Tehuis is, zal hij de manschappen door zijn persoonlijk voorbeeld daartoe aansporen en opwekken. Maar is het omgekeerd on maakt hij zich-zelven tegenover zijne manschappen schuldig aan het misbruiken van Gods naam, aan uitgaan en wat dies meer zij, dan kan hij stellig soortgelijk kwaad in zijn sectie niet bestrijden en zal zijn manschappen door zijn eigen levensopenbaring in verkeerde richting leiden. Wat ons leger dan ook bovenal noodig heeft is: Christelijke onderofficieren, — mannen die op de plaats, waar God hen gezet heeft, den Christus belijden en de manschappen in alle goede dingen ten voorbeeld en behulpzaam zijn.
Daarom juich ik het streven van onze Christen-Onderofficiers Vereeniging met mijn geheele hart toe. Want zij verstaat de taak, die God haar in ons leger op de schouders heeft gelegd, en de schoone roeping, die zij daarin kan en moet vervullen. Bij eigen ervaring heb ik kunnen zien wat een rijken zegen er van haar onder onze mannen kan uitgaan, want waar een of meerdere van hare leden gevonden worden, waar christen onderofficieren zijn, daar wordt de bekendmaking van de godsdienstoefening niet vergeten, maar daar ken ik er die de verschillende kwartieren afgingen om het den manschappen nog eens afzonderlijk te zeggen en op het hart te binden, dat de Veldprediker kwam.
Hartelijk dank, mannen! voor uwe medewerking in dezen, die ik hoop ook verder van u te zullen ontvangen.

De Veldprediker

P. S. Ik raak door mijn tabak en sigaren heen. Ook heb ik groote behoefte aan lectuur. Deze week opende ik weer een militair Tehuis in Halsteren. Vergeet derhalve deze nooden niet.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen