Frankrijk (26)

Lefévre had in Straatsburg den naam aangenomen Anthonius Peregrinus (vreemdeling). Doch bij kon niet verborgen blijven. Spoedig was hij door heel de stad bekend en zelfs de kinderen groetten met eerbied den beroemden Franschman. Veel ging hij om met Farel, Roussel, met Capito, in wiens huis hij vertoefde en kende er een rust en een genotvollen omgang, zooals bij in de laatste jaren niet had gesmaakt.
Beda had zich zijn prooi zien ontsnappen. Daarom wendden zich zijn oogen naar elders. Een der eersten, die nu aan zijne aanvallen werd blootgesteld, was Lodewijk de Berquin. Zooals we vroeger reeds gezien hebben, had deze edelman reeds eerder blootgestaan aan de aanvallen van de Sorbonne Reeds eerder was hij gekerkerd geweest en voor het parlement gesteld; reeds was hij naar de gevangenis van de inquisitie overgebracht; maar do koning der Franschen had in de zaak van den edelman van zijn hof ingegrepen en hem door zijn macht uit den kerker bevrijd en weer aan zijn hof verbonden. In plaats dat Berquin nu voortaan zou zwijgen en zich, voor het uiterlijke tenminste, aan de vormen der Roomsche kerk zou onderwerpen, toonde hij, dat de waarheid Gods in zijn hart leefde. Hij kon niet zwijgen en buigen, maar moest openbaren, wat in hem leefde. Beurtelings vertoefde hij te Parijs en op zijn landgoederen in de provinciën. Hij verzamelde de boeken van Erasmus en Luther en vertaalde ze in het Fransch. Zelf schreef hij strijdschriften, waarin hij de leer zoowel als de misbruiken van Rome heftig aanviel, en verdedigde en verspreidde de nieuwe leer met al den ijver, die in hem was.
Lang reeds was dit den Roomschen prelaten een doorn in het oog geweest, maar de bescherming van koning Frans had hen steeds weerhouden zich met den edelman te bemoeien. Doch nu was de koning nog steeds in gevangenschap te Madrid en alzoo meende men, was het weer de juiste tijd, om Berquin te treffen. De bisschop van Amiens klaagde hem aan, Beda ondersteunde die klacht en het parlement gaf bevel tot de inhechtenisneming van den edelman. „Deze,” zeide men, „zal ons niet ontsnappen, noch als Briçonnet, noch als Lefèvre!”
Margaretha van Valois, ’s konings zuster, was zeer verslagen over alles wat was geschied. De afval van den bisschop van Meaux had haar bijzonder pijnlijk getroffen. Juist op hem had” ze zoo groote hope gebouwd. De gevangenschap van Berquin deed haar niet minder smart en toch scheen ze iets te gevoelen van den steun des Heeren, die ook binnen kerkermuren kan worden genoten, tenminste men denkt, dat ze met het oog op den gevangen edelman uitriep:

O, toevlucht in den nood, tot Wien men zonder vreezen
Den vrijen toegang heeft! Gij, die het recht der weezen,
Verdedigt! Schat van troost voor het bedrukt gemoed!
’k Zie mij, helaas, gedoemd om achter ijz’ren deuren,
Van grendels wel voorzien, te kwijnen en te treuren,
Aan vriend en bloedverwant medogenloos ontrukt.
Maar toch, ik smaak den troost dat, hoe ’k ook ben verdrukt,
En waar ’k mij ook bevind, het niemand zal gelukken,
Om U, o Heer! aan mij of mij aan U te ontrukken.

Doch Margaretha deed meer. Zoo spoedig ze van de vernieuwde gevangenschap van Berquin gehoord had, schreef ze naar Madrid, om van haar broeder het bevel tot loslating van den edelman af te smeeken. En koning Frans hoorde naar de smeekbede van zijn beminde zuster. Een ijlbode werd gezonden van Madrid naar Parijs en voor de tweede maal werden de deuren der gevangenis geopend voor den edelen vrind der hervorming, die pal bleef staan voor de waarheid Gods.
Ook nadat hij voor de tweede maal was bevrijd door den wil des konings, zweeg hij niet. Hij ging voort door woord en geschrift de waarheid Gods te verdedigen tegen den leugen van Rome Enkele jaren was hij veilig, vooral door invloed van Margaretha, doch toen deze, gehuwd met Hendrik d’Albret, koning van Navarre, ver van Parijs vertoefde, werd Berquin voor de derde maal gevangen genomen, Wel trachtte ook nu ’s konings zuster tusschenbeide te komen, doch de Sorbonne had er op gerekend, dat het bericht van Parija naar Navarre en een schrijven van Margaretha naar Frankrijke koning eenigen tijd onderweg zou zijn, en vóór dan ook de smeekbede der koningin van Navarre Parijs had bereikt, was Berquin op de Place de Grève, een plein aan den oever der Seine, in tegenwoordigheid eener groote menigte verbrand. Standvastig was hij gebleven tot den einde toe en met blijdschap had hij de leer, door hem beleden, met zijn dood bezegeld.

R. (Rijnsburg) V.

(Wordt vervolgd.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen