Een Geloofsstuk contra een Meestersstuk (XV)

Hoe filosophisch Kuyper in ’t tractaat ook over do Kerk en ’t onderscheid tusschen de ware en valsche Kerk redeneert, Gods Woord noch de Gereformeerde belijdenis heeft hij aan zijn zijde. Daar hebt ge b.v. zijn voortdurend beroep op de Kerk onder Israel als zijn meest krachtig bolwerk, om te betoogen het ongeoorloofde, het oppervlakkige, het zondige dor afscheiding. Nog altijd wordt door de Confessioneelen in het Herv. genootschap ditzelfde wapen aangegrepen om hun standpunt te verdedigen.
Eerlijkheidshalve moet hier worden opgemerkt, dat Kuyper later in deze de bakens verzot heeft, maar dan mag tegelijk niet verzwegen, dat hij dit heeft gedaan, wijl het getij verloopen was. Vergeet dan niet, dat zijn doleantiegreep een misgreep werd en hoe weldra bleek, dat de doleantie-mannen zich misrekend hadden, dat ’t „Wageningsch weekblad’, een orgaan in die dagen met even zoo grooten invloed als „do Heraut”, een blunder had gemaakt, toen het stoutweg schreef: „Gold het een afscheiding als in ’34 dan zou het heel wat anders zijn. Maar dit ligt niet in ons plan. (ik cursiveer) Wanneer wij Egypte uittrekken doen wij het niet naakt en bloot. We laten de schatten onzer vaderen niet in de handen der Kerkverwoesters.”
Zie toen dit alles op een totale mislukking uitliep, toen werd de geliefde gedachte, in 1884 nog zoo getroeteld, n.l. de inzinking der Kerk onder Israel, losgelaten, toen wilde men niet meer in dat „goddelooze Babel” blijven en daarom heb ik voor deze zwenking zoo weinig respect,
Het is bekend, dat Kuyper jaren achtereen zijn kerkelijk standpunt tegenover de Scheiding verdedigd heeft met een heenwijzing naar de Kerk onder Israel.
Wij weten, hoe ver dat Israël van Zijn Bondsgod wegdoolde, hoe diep treurig de tijd van Jerobeam was, die den kalverendienst invoerde, hoe ten tijde van Achab en Izebel het volk den Baäl rookte en voor Astaroth boog. En zoo ver was Israel weggezonken, dat op ’t laatst de zichtbare realiteit van Gods Kerk schier niet meer te vinden was. Meende niet Elia, dat hij nog slechts alleen was overgebleven en al was tot hem het Goddelijk antwoord „Ik heb mij nog zevenduizend overgehouden, die de knieën voor den Baäl niet gebogen hebben, wat beteekent dit klein getal in vergelijking van 11e millioenen Israëlieten, die ’t verbond huns Gods openlijk ontheiligden. Te midden van deze verrotting en verkankering van Israëls godsdienstig leven, heeft toen de Heere Zijn profeten verwekt, mannen vol des geloofs en des Heiligen Geestes, die nu eens in heiligen toorn en dan weer met den geesel der satire Israels volkszonde hekelden, maar die nooit tot Scheiding hebben aangezet, die nooit de lijn der seperatie hebben getrokken, doch wel doleerden over de breuk van Sion. Zij hebben getracht om de diep gezonken en verstervende Kerk onder Israël weer met nieuwen levensgloed te bezielen, door haar terug te roepen tot de ordonnantiën des Hoeren, tot de paden des rechts, tot het onderhouden van Gods geboden, maar nooit! nooit! hebben zij op Scheiding aangedrongen.
Slechts den weg van boete en berouw, van bekeering en verootmoediging voor ’s Heeren aangezicht als het eenige en afdoende medicijn tegen deze Godonteerende verkankering werd aangewezen.
Zoo ongeveer was de gedachtegang en redeneering, die Kuyper tot even ná 1886 tegenover de Kerk der Scheiding uitspeelde.

A. (Amsterdam) S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen