Indrukken en Ervaringen (CXVI)

Ik wist niet welke beteekenis deze vraag voor hem had, maar dat heeft hij mij op den weg naar 's Gravendeel verteld, „Dominee!” zeide hij, „toen u de laatste maal in het kantonnement …. gesproken hebt en met een enkel woord dacht aan degenen, die weldra naar huis zouden gaan, was het in mijn hart om u te dank te zeggen voor al hetgeen u voor ons in deze mobilisatie gedaan hebt. Maar hoe is dat. Als het er toe komt, dan durft een mensch niet, en zoo heeft ook mij in die oogenblikken de vrees overmand en ik heb gezwegen. Daarom ben ik zoo blij, dat ik u thans nog eens ontmoet.” En toen is die jonge man aan het vertellen gegaan over zijn opvoeding en zijn leven voor de mobilisatie. Altijd onder het oog van vader en moeder verkeerend, had hij de wereld en haar verleiding niet leeren kennen, doch wel bij tijden een sterke begeerte naar de wereld in zich gevoeld. Maar altijd hadden vrees en schaamte hem weerhouden. Als milicien had hij ingetogen geleefd, hoewel de kracht der verleiding soms sterk op hem aankwam. Maar toen de mobilisatie kwam, had hij tot zichzelven gezegd, dat hij het nu toch eens anders zou aanleggen. Hij zou nu eens inhalen wat hij meende vroeger verzuimd te hebben. En hij was er naar zijn eigen getuigenis ook werkelijk mee begonnen. Alles had hij los gelaten en weggeworpen en hij was een door en door wereldsch leven gaan leiden. Hij verwisselde de kerk met de herberg, den bijbel met de kaarten en het gebed met den vloek. Ja, hij ging zoover hierin door, dat hij zijn kameraden, die getrouw bleven, trachtte mede te sleuren en bespotte degenen, die naar het Mil. Tehuis gingen.
Aanvankelijk ging dat wel goed, verklaarde hij, maar later werd dat anders. 't Liet mij zoo onvoldaan en ledig en ik schaamde mij bij tijden voor mijzelven, dat ik zoo gansch anders als vroeger geworden was. Als ik het dan heel benauwd had, ging ik uit benauwdheid wel eens naar de kerk. Maar daar werd ik nog benauwder. Want het leek mij toe of u het altijd speciaal op mij gemunt had, en de preeken, die ik dan altijd hoorde, waren zoo volkomen in overeenstemming met mijn toestand, dat ik meer dan eens in stilte een traan weggepinkt heb. Dan beloofde ik God en mijzelven, dat ik een ander leven beginnen zou en werkelijk ging ik dan ook weer eens een paar avonden naar het Mil. Tehuis. Maar dan kwam weer die onwederstandelijke begeerte naar de zonde en mijn oude kameraden zochten mij op in mijn kwartier en het einde van alles was, dat ik weer den breeden weg opging en dikwijls nog in grooter zonden viel dan te voren. En toch werd het mij hoe langer hoe zwaarder. Ik kon van God niet los komen, „O, dominee!” zeide hij, „wat een ontzettende strijd is dat, dien God met den mensch en dien de mensch met God voert.”
't Werd mij zóó zwaar, dat ik het op een avond moest opgeven, Ik kon niet meer; ik durfde niet meer en ik viel met het: „gena o God gena!” op mijn stroozak. En als een mensch het voor God opgeeft, dominé! zeide de man, dan geeft hij het voor eeuwig op, want je weet niet, wat je in zulk een oogenblik doorleeft en wat er nu eigenlijk met je geschiedt. Maar dit weet ik: alles is in die oogenblikken anders voor mij geworden. De wereld is anders geworden, ik zelf ben anders geworden en God is anders geworden. En nu ik over eenige dagen wegga, nu wil ik het ook u zeggen: ik ga anders uit de mobilisatie dan ik er in gegaan ben en deze mobilisatie is mij tot een eeuwigen zegen geworden.”
Wat hij verder in verband met mijn werk sprak, zal ik hier niet vertellen, maar wat ik gevoelde onder deze mededeelingen, zal ieder kunnen verstaan, die bij ervaring weet wat het zegt: anderen een hand en een voet op den weg des levens te zijn. Ik vond het zoo heerlijk, dat ik alle vermoeienis vergat en getroost werd in mijn arbeid, die een veldprediker dikwijls zoo onvruchtbaar kan toeschijnen. Zeker het is heerlijk Militaire Tehuizen op te richten en zorg te dragen, dat er in dat eentonige leven voor onze mannen wat afwisseling en gezelligheid is. 't Is heerlijk gedurig voor hen op te treden en het Woord te brengen. Maar ik wil toch nog meer. Ik wil vrucht op dit werk zien. Dat is nog wat anders, als waardeering. Vrucht is datgene in ons menschen-leven, dat een eeuwige beteekenis voor ons verkrijgt, dat ons tot God opleidt en ons aan Hem verbindt. Naar die vrucht zoek ik onder mijn menschen. Waardeering van den arbeid geeft een momenteele aanmoediging en zij kan een spoorslag zijn om nog energieker het werk aan te vatten; vrucht is het bewijs, dat niet slechts de menschen ons werk waardeeren, maar dat God het kroonen wil met zijn gunst en zegen. Heerlijk als wij God in onzen arbeid vinden en zijn zegen er in mogen roemen. Dan worden wij, ter plaatse waar wij zijn en in het werk dat wij verrichten, Gods medearbeiders. En is er niets, dat den mensch ootmoediger maakt en blijder stemt dan een medearbeider Gods te zijn.
Wij kwamen zoo ongemerkt in 's Graven-deel; een kruik werd met 10 liter olie gevuld en weinige oogenblikken later reed hij terug naar Strijen.
Hij is reeds tehuis en hij schrijft mij van daar zoo nu en dan hoe het hem gaat en als ik straks Zeeland weer eens inga, dan hoop ik hem zeker te zien, want hij zal hoogst waarschijnlijk mijn vervoerbewijs …. pardon, daar had ik mij haast verschreven en aanvallers van. onze soldaten een draad in handen gegeven, die zou kunnen leiden tot de kennis van zijn persoon.

De Veldprediker

Ik ontving door bemiddeling van br. Knegt uit Hoogeveen van een broeder aldaar ƒ 5 voor de militairen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen