Brieven uit het Zuiden 1918 (15)

Volgens de pas alom verspreide opgaven, is het volgende wel de moeite waard om er nota van te nemen.
Gerekend per hoofd der bevolking komt op ieder Engelschman 2000 francs, op ieder Franschman 2000 francs en op iederen Duitscher 1400 francs oorlogslasten. Tot heden bedragen de oorlogskosten voor de Centrale mogendheden 200 milliard, die der Entente 450 milliard. De oorlog kost per dag aan Engeland 161 millioen, aan Duitschland 100 millioen, aan Frankrijk 88 millioen, aan Oostenrijk-Hongarije 55 millioen francs. Al die enorme kapitalen moeten dus dienst doen om menschen te vermoorden en alles en allerlei te verwoesten. Al die reusachtige kapitalen worden geofferd aan den afgod, die den naam draagt van „Ik”. „Ik” moet het winnen, — „Ik” zal het zijn, anders hoort men niet. En als niet één „Ik” het winnen kan, dan moet de gansche wereld maar verwoest en uitgeroeid worden! Zoo redeneert de wetenschap en Staatsmanswijsheid dezer eeuw. Dit is het leven van een wereld buiten God.
In schier de geheele wereld is een storm van verontwaardiging opgegaan over hetgeen in Amerika en in Engeland is geschied, waar men al de Nederlandsche schepen, welke in de havens van die landen lagen, in beslag heeft genomen. Zoo doet men met het goed en met het eigendom van een land dat geheel buiten den oorlog staat, maar dat men, omdat het maar een klein land is, behandelt gelijk een tijger met een schaap doet. Tegen zulke daden van geweld kan Nederland protesteeren, maar voor het oogenblik niet meer doen. Te zijner tijd zal God hot onrecht wreken.
Intusschen is de Lente gekomen, met afwisselende weersgesteldheid. Het gras begint uit te spruiten, de landen worden groen en wegens gebrek aan voeder, zal menig landbouwer en veehouder genoodzaakt zijn, zijn vee al te vroeg in het land te brengen. De veestapel is ontzaglijk gedund en de natie op rantsoen gezet, nu moet men zich met 2 ons vleesch per week tevreden stellen. Het broodrantsoen, dat toch al mager was, is nog ingekort en zoo begint men nu ook in ons land, van week tot week de gevolgen van den oorlog meer en pijnlijker te gevoelen. Zoo drukken de oordeelen Gods de volken dezer wereld.
Alleen de Heere, die almachtig is en die over alles regeert, kan uitkomst geven. Bij al de ellende welke wij vanwege de zonde onderworpen zijn, doet de Heere met ons en ons volk nog niet naar onze zonden. „'t Is wel erg,” hoorde ik eens iemand zeggen, maar, liet de man er op volgen, „het kon nog veel erger zijn”, en zoo is het. En als ge dat dan hoort van een huisvader, die met een vrij groot gezin aan tafel zit, en het middagmaal bestaat dan louter in een droog aardappeltje met wat zout, dan wil dit nog al wat zeggen. Alles ademde liefde en vrede in dat gezin, en och, wat is de weldaad dan groot, als men dat vergelijkt men een ander gezin, dat even arm is, als het genoemde, maar waar liefde en vrede geheel ontbreken. Als de verhouding tusschen Vader en Moeder niet goed is, van welk een treurigen invloed is zulks dan op de kinderen. Er zijn menschen, ik heb zelfs gemeenten gekend, waar nooit vrede was. Altijd oorlog, altijd twist en gekijf. Nu hierover en dan daarover. Natuurlijk, er is nergens op de wereld volmaakte vrede. In het beste huwelijk en in het uitnemendste gezin, kan er, zooals men dat noemt, nog wel eens een woord vallen, dat niet goed is. Daar gaat het niet over. Maar als er liefde is en de verstandhouding is, zooals die behoort te zijn, dan komt dit altijd spoedig in orde. In de meeste gevallen is er met lastige menschen nog wel te leven, als men maar met takt en beleid daarmêe weet om te gaan. Een wijs man zoekt zijn vrouw te regeeren, niet te overheerschen, en een wijze vrouw zoekt haar man, als die wat lastig is, te leiden. Verstandige ouders zoeken hun kinderen te onderwijzen en te vormen, terwijl ze nog jong zijn, en begrijpen zeer goed en terecht, als men daar te laat mee wil beginnen, dat de zaak verloren is. Jonge boompjes laten zich gemakkelijker buigen dan oude boomen. Het zijn zulke schoone en veelbeteekenende woorden, welke de apostel Paulus schrijft aan de gemeente te Efeze (cap. 5:1.) „Zijt dan navolgers Gods, als geliefde kinderen, en wandelt in de liefde, gelijkerwijs ook Christus ons liefgehad heeft. Dat is de hoog heerlijke roeping aller Christenen. Wie dit door genade in praktijk tracht te brengen, zal zijn God ter eere, den naaste tot stichting en zich zelven profijtelijk zijn.

W.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen