Voor Kinderen (1)

Het kan hier wel eens winteren, maar zooals het wintert in Rusland, doet het hier nooit.
Dat komt, omdat wij in ons land hebben een zeeklimaat.
De nabijheid der zee maakt de zomers minder heet, de winters minder streng.
Rusland heeft evenwel een vastelandsklimaat. Heet is het er in den zomer met geregeld vast weer, zoodat dikwijls het te veld staande gewas van droogte sterft;
in den winter felle koude eveneens met geregeld vast weer. Weken, ja, maanden is de bodem bedekt met een dik sneeuwtapijt, prachtig om het zoo eens een paar dagen te zien, maar op den duur doodsch Schaarsch in Rusland bevolkt en dit schijnt vooral in den winter uit te komen.
De wegen worden slechts weinig bezocht, de dorpen liggen stil, de akkers Verlaten, de vogels zijn vertrokken naar milder luchten, het wild des velds houdt met den beer des wouds zijn winterslaap, alleen de wolf, de altijd hongerige en in der winter, als er zoowat niets voor hem te vinden is, razend hongerige wolf teekent het lenige, magere lijf af tegen de sneeuw.
Als men een wolf in den dierentuin ziet, achter tralies onrustig heen en weer loopende, lijkt hij wel wat op een niet al te grooten herdershond en men zou dan niet zeggen, dat hij zoo gevaarlijk is. En als hij dan in zijn bok eens vadsig neerligt, alsof hij van den prins geen kwaad weet, zou men het er haast op wagen, hem de plaats te geven van onzen huishond.
Maar het zou een waagstuk zijn, dat ons niet goed zou bekomen. Onze huishond is van dezelfde familie als de wolf en geeft daarvan nog wel eens blijken, maar heeft door den voortdurenden omgang met den mensch, zoo van geslacht tot geslacht, iets van zijn oorspronkelijken rooversaard verloren. Maar de wolf is een beslist verscheurend dier.
Hij eet alles, als hij honger heeft, doch versch, rauw, warm vleesch is eigenlijk zijn hartsbegeerte. Evenals de hond kan hij altijd eten en al heeft hij geen behoefte aan eten, dan drijft zijn lust hem toch tot dooden en verscheuren.
Dat weten de schapenhoudende boeren der Russische dorpen heel goed. Drijft hem de honger, dan ziet hij er niet tegen op, grootere dieren dan schapen aan te vallen, zelfs koeien en paarden zijn niet veilig
Ook menschen niet!
Van verre ruikt hij zijne prooi, sluipt nabij en bespringt haar, om zijne scherpe, blikkerende tanden te slaan in het malsche vleesch. Geen vluchten baat, Het snelste paard komt bij vooruit, krachtig en vlug als hij is, met spieren die enkel pezen lijken.
Het was in den winter van het jaar 18 .., dat de Russische graaf P. zich van een enkelen knecht vergezeld op reis begaf naar een zijner bezittingen een uur of zes van de plaats zijner inwoning verwijderd. Vroeg in den morgen werd de reis aanvaard met eene slede, bespannen met drie uitnemende paarden. Het doel van den graaf was de bezetting te bezoeken, er de noodige beschikkingen te doen en tegen den avond weer terug te zijn. Prachtig was het weer, de weg goed. Licht als een veer gleed de vlugge slede over den met sneeuw bedekten weg.
Ongeveer half weg verwisselde de graaf van paarden; in den namiddag zou hij terugkeeren om met het eigen gespan weer huiswaarts te gaan.
Zonder dat er iets bijzonders gebeurde bereikte hij zijn landgoed.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen