Doopsbeschouwing

Het was niet alleen ter verpoozing, dat wij dezer dagen nog eens opsloegen een oud geschriftje van Hendrik de Cock, getiteld: „Wederleggende beschouwing en ontwikkeling van het leerstuk des H. Doops” uitgegeven in het jaar 1837.
Hoe duidelijk zet hier de vader der scheiding uiteen, dat de doop niet iets in den mensch, maar iets aan den mensch verzegelt n.l. de beloften des Evangelies, dat in Jezus Christus al het heil den zondaar geschonken is.
Zoo langzamerhand begint men ook in de kringen der „Gereformeerde Kerken” wat rustiger bedding te vinden.
De dagen, waarin tot vervelens toe het theologisch steekspel over een veronderstelde wedergeboorte grond voor den doop” werd gehouden, beginnen te verbleeken en het zuivers ruischen uit den klankbodem van het Genadeverbond zal het op den duur toch winnen van een leer, die al te zeer bespiegelend en spitsvondig is en daarom door gebrek aan levensdiepte moet versterven,
't Is immers toch bij rustig nadenken wat al te dwaas om bij het doopen van een kind te gaan vragen, zou dat kind wedergeboren zijn?
Zou het beginsel der genade in dat hart zijn?
En het is op 't laatst nog veel dwazer om het te veronderstellen, want met zulke oppervlakkige hypothesen is ten slotte niemand gebaat.
Dit is nu juist hierom zoo dwaas en onhoudbaar, wijl ons een zoo hechte degelijke grondslag geschonken is, die wij nooit voor iets beters kunnen inruilen.
Onze Gereformeerde vaderen waren geen menschen die het double, de namaak, de caricatuur kenden maar wogen altijd het schriftuurlijk gouderts op. Hun taal was „wij gelooven, wij weten.
Dat is de heldere sprake der Heilige Schrift, dat is de duidelijke taal der Gereformeerde belijdenis. Wij weten, dat God tot Abraham heeft gezegd „Ik zal u tot een God zijn en uw zaad na u.” Wij weten, dat Petrus op den Pinksterdag sprak: „want u komt de belofte toe en uwen kinderen en allen die daar verre zijn, zoovelen als de Heere onze God er toe roepen zal.”
Met geen tittel noch jota wordt in deze kardinale uitspraken der Heilige Schrift heengedoeld naar eene veronderstelling, maar alleen de nadruk gelegd op 't geen God gegeven en gezegd heeft.
Wanneer de grond voor een doop een veronderstelling zou wezen dan zal het toch voor ieder duidelijk worden, dat de doop ook niet anders dan een veronderstelde doop meet Zijn. Die doop kan nooit een fundament Zijn om op te bouwen, geen ontwijfelbaar getuigenis, dat wij een eeuwig verbond der genade met God hebben.”
Het is juist dat ontwijfelbare, dat vaste, dat onloochenbare 't welk bij den doop onze hechte grondslag moet Zijn, 't geen niet te vinden is in ons oordeel over den doopeling maar is 't geen God zelf tot dien doopeling zegt en van dien doopeling vraagt. Wie dan tot onderscheid van jaren gekomen is, heeft de vaste pleitgrond in Zijn doop maar ook de verplichting om in een nieuw godzalig leven te wandelen. Sterven die gedoopten vóór hun verstandsgebruik dan hebben wij niets te veronderstellen, maar dan zegt onze Gereformeerde belijdenis, dat godzalige ouders niet moeten twijfelen aan de verkiezing en zaligheid hunner kinderen, welke God in hunne kindschheid uit dit leven wegneemt.”

Geen veronderstelling; maar alleen de vastheid van Gods belofte kan in dat Bakadal de bron der vertroosting ons bieden.

A.(Apeldoorn)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen