Filips II, koning van Spanje

Filips II, koning van Spanje, die zooveel duizenden menschen in ons vaderland om het geloof heeft doen ombrengen, had een vreeselijk uiteinde. Op bijna tachtigjarigen leeftijd werd hij voor de 1ste maal ziek. Dadelijk liet hij zich naar een klooster brengen. Daar lag hij 14 dagen. Zelden nam een ziekte zoo gauw toe als bij Filips. Op den tweeden dag kon hij nauwelijks het hoofd meer oplichten. Zijn lichaam was als verlamd. Handen noch voeten kon hij bewegen. Den derden dag openbaarden zich booze zweren, als bij Job, met bestendige kramp in de ingewanden. Uit die zweren kwamen wormpjes en luizen. Ontzaglijke pijnen leed de koning. Een vreeselijke stank verspreidde zich door het vertrek. De dokters konden het niet bij hem uithouden, 't Linnen pikte aan zijn lichaam. Hij schreeuwde van pijn. Werd hem schoon linnen gegeven, dan werd het oude van zijn lijf gescheurd. Later namen de knechts het met tangen eraf, vanwege de luizen. Het eten kon hij niet inhouden. Na zijnen dood kwamen de wormen uit zijnen mond. Zoo leed, zoo stierf hij als Herodes, den 28ste September 1598. Hij liet geene belijdenis als zondaar, geene bekentenis van schuld hooren. Wel zeide hij: „Als ik geen koning van Spanje ware, dan zou ik liever de armste schaapherder hebben willen zijn." Met groote pracht werd hij begraven; maar dit maakte hem niet beter voor God. Onze vaderen waren gewoon zijne vreeselijke ziekte als een straf van den Heere te beschouwen voor het vele onschuldige bloed, dat hij had vergoten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen