De Organen der zending. (2)

In het vorig artikeltje heb ik uitzending van de plaatselijke kerk noodzakelijk en Schriftuurlijk genoemd. Het recht om te zetten in het ambt, dat tot de bediening van Woord en Sacramenten de bevoegdheid geeft heeft alleen de kerkeraad van een plaatselijk geinstitueerde gemeente.
Wel zou bij deze voorstelling van zaken de vraag kunnen opkomen: zweemt dit niet een weinig naar het independisme? Het independistisch stelsel wil alleen maar van vrije gemeenten weten, die hoogstens met elkander kunnen confereeren, doch die verder naar eigen goedvinden kunnen doen en laten.
Toch is die vreeze ongegrond. Bij de erkenning van de autonomie der plaatselijke gemeente blijven de gemeenten toch in eenzelfde verband en houden zich aan wat door de Kerken gezamelijk wordt besloten.
Vandaar dat willekeur en eigenmachtig aanstellen bij de beroeping en ordening en uitzending absoluut voor elke plaatselijke kerk verboden is. Ze heeft zich in alles te houden aan de bepalingen. Deze gebondenheid kwetst haar vrijheid niet, maar zal haar ook in haar zendingsijver tot steun verstrekken.
Zoo krijgen we dus een decentralisatie die echter weer een nuttig tegenwicht ontvangt in de centralisatie van het geheel.
Is de gemeente dus het zendend orgaan, of wilt ge, het roepend orgaan, thans hebben we op het tweede orgaan te letten. Dat tweede orgaan is het gezonden orgaan, of wilt ge het geroepen orgaan. En dat is de missionaire dienaar des Woords. Let wel: dienaar des Woords. Reeds Voetius wilde niet van een eigen ambt van „zendeling” weten, naast dat van dienaar des Woords.
In zijn dagen zond men wel z.g. krankbezoekers naar Indië, die zelfs de verregaande vrijheid zich veroorloofden, of kregen, den doop te bedienen. Daaraan werd al spoedig een einde gemaakt door dergelijke krankbezoekers tot V.D.M te ordenen. Men stelde ze echter niet op een lijn met de dienaren des Woords in het vaderland, want bij repatrieering moesten zij examen doen volgens art. 8 D.K., om hier een predikantsplaats te kunnen vervullen. De gedienstigheid van de praktijk speelde nog al te veel parten, om het zuivere beginsel in alle opzichten toe te passen In de theorie der zendingsleer wijst Voetius deze praktijk echter af. Hij leert, dat de zendeling een gewone dienaar des Woords is, die zoo noodig speciaal voor de zending opgeleid, toch geen afzonderlijk ambt bekleedt. Onderwijzers, geneesheeren, inlandsche helpers verrichten wel een onderdeel van den eigenlijken zendingsarbeid, doch wat zij doen is geen ambtelijk werk, doch slechts hulpdienst. Zij behooren niet tot de eigenlijke gezonden organen. Dit beginsel der uitzending hebben ook wij goed voor oogen te houden. Er mag geen wezenlijk verschil gemaakt tusschen degenen, die arbeiden aan den opbouw en degenen, die arbeiden aan deplanting van Christus' Kerk.
Daarom spreken wij, als we 't over beginselen hebben, liever van missionairpredikant, of dienaar des Woords, dan van zendeling. Vooral door de praktijken der genootschappelijke en vereenigings-zending, worden wij gedrongen hier nauwkeurig te bepalen. Wie de lijdensgeschiedenis leest van de oude zending uit de jaren 1861-1891, en de eigenwillige handelingen nagaat van mannen als Broeder Vermeer, Stoove, Uhlenbosch e.a. in wier tijd de rechte toepassing der aloude beginselen zoek was, kan niet anders dan waarschuwen voor beginselloos en methodeloos aan den arbeid gaan. De kerk zendt een dienaar des Woords uit, geeft hem een instructie mee voor zijn zendingswerk, wijst hem het terrein van den arbeid aan, en plaats hem onder de verantwoordelijkheid van zijn gemeente, die hem uitzond. Hij is gebonden aan de besluiten der kerk, mag maar niet „op eigen houtje” handelen, reizen en trekken door Indië. Wat al oen ellende is voorheen door dergelijke onafhankelijkheid ontstaan.
Wellicht, dat U.K.K. u daaromtrent de treffendste staaltjes reeds heeft meegedeeld. Toch is deze gebondenheid van het uitgezonden orgaan heelemaal niet belemmerend voor het zendingsveld. Dat heeft de zending van de Gereformeerde Kerken met haar nieuwe koers ons met de stukken aangetoond. Want al is de zendeling gebonden aan de beslissingen zijner kerk in mindere of meerdere vergadering genomen, in deze beslissingen heeft hij toch zelf een werkzaam aandeel. Hij deelt mee de toestanden op het zendingsterrein, hij geeft zijn adviezen, hij heeft op het zendingsterrein, indien er meerdere predikanten arbeiden, ook zijn vergaderingen! Dan zenden de predikanten gezamenlijk hun advies naar de zendende kerk, bij wie tenslotte de beslissing staat.
Natuurlijk kan hij naar zijn ambtelijke kwaliteit zelfstandig werken, en heeft hij nog vrijheid van beweging te over, om indien hij 't noodig oordeelt in spoedeischende gevallen zonder ruggespraak handelend op te treden.
Als we maar goed voor oogen houden, dat hij gebonden is aan zijn instructie, dat grenzelooze willekeur moet uitgesloten, en dat hij zich moet laten leiden door de kerk, die hem uitzendt. Zal dit alles het meest dienstbaar zijn voor een goede praktijk, zal daardoor het kerkelijk leven in gezonde banen blijven voortgaan, daardoor wordt en hier en op het zendingsterrein Hij ook
't meest verheerlijkt, Die bij monde van den grooten heiden-apostel gezegd heeft: Laat alle dingen eerlijk en met orde geschieden. 1 Cor. 14:40.

Amersfoort. SALOMONS.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen