Onze Kerkregeering

Art. 51 D.K.O.

Nieuwe redactie II.

Zendeling Haan (opgeleid door Ds. J. H. Donner, den grootvader van den tegenwoordigen Minister) heeft ruim tien jaren in Batavia gearbeid, n.l. van 1873—1883, en niet zonder zegen. Hij werkte daar onder de Europeanen en stichtte daar eene Christ. Geref. gemeente, die aanvankelijk klein, later tot uitbreiding kwam. Ook arbeidde Haan onder de inlanders. Men dacht in dien tijd, dat de arbeid onder de Europeanen een brug zou kunnen zijn tot den eigenlijken zendingsarbeid. Eene groote som gelds werd bijeengebracht om te Batavia een kerkje te bouwen. Deze kerk droeg den naam van „de Kwitang kerk”

Op de Synode van Zwolle, 1882, werd medegedeeld, dat D. Huysing eindexamen had afgelegd en dat hij 3 October 1882 naar Batavia zou vertrekken en aldaar zendeling Haan zou opvolgen, die om gezondheidsredenen naar ons land moest terugkeeren. Wel had men Huysing gaarne rechtstreeks onder de Heidenen willen zenden, maar dan was er geen leeraar in Batavia. Zoo verving Huysing dus zendeling Haan in 1883. Deze kon niet meer in Indië wonen en werd beroepbaar gesteld als predikant in Nederland. Huysing heeft zeventien jaar in Batavia gearbeid.

Eveneens ging het in Soerabaja, waarbeen de Christ. Geref. kerk in 1880 zendeling A. Delfos zond, die aldaar eene gemeente van Europeanen stichtte, en er van 1880 tot 1887 arbeidde. In Juli 1886 werd A. Bolwijn als zendeling uitgezonden. Het doel was hem naar het eiland Soemba te zenden om onder de heidenen te arbeiden. Er kwam echter bericht, dat A. Delfos in 1887 moest terugkeeren naar het vaderland om zijn gezondheidstoestand. De uitgezonden zendeling Bolwijn was toen te Soerabaja aangekomen en zou tijdelijk de plaats van Delfos aldaar innemen, zoodat Bolwijn te Soerabaja bleef. Hij werkte echter, behalve in de Europeesche gemeente ook onder de heidensche Javanen en Amboneezen. Zoo ontstond aldaar naast de Nederlandsche ook eene inlandsche gemeente.

Door de „Vereeniging” in 1892, waardoor de Christ. Geref. kerk bijna geheel in de „Geref. kerken” werd opgelost, verloren wij de gemeenten van Batavia en Seerabaja, die bij „de Geref. kerken” bleven. De voortgezette Christelijke Gereformeerde kerk moest met de zending opnieuw beginnen en heeft nu br. A. Bikker kunnen uitzenden. Toch kunnen wij nog wel wat leeren uit de geschiedenis onzer ”vroegere zending en voornamelijk, dat niet onder Europeesche christenen, maar onder werkelijke heidenen moet worden gearbeid, zal er inderdaad van zending sprake kunnen zijn.

Mochten er onder den zegen des Heeren dan ook op Celebes, op ons eigen terrein Mamasse, later gemeenten ontstaan, dan zal het nieuwe Art. 51 onzer Kerkorde in de practijk zijn werking kunnen doen. Wat betreft de regeling der kerkelijke zending, daarin wordt reeds voorzien door de nieuwe redactie van het volgend artikel der kerkorde, n.l. art. 52 D. K, O. dat thans aan de orde van bespreking is.

Niet zonder gevaar.

In de „Stichtsche Kerkbode”, een jongere en kleinere zuster van „ De Wekker”, schrijft één onzer predikanten de rubriek „Uit het pastorale leven”. Daarin lazen wij:

„Toen ik eenigen tijd geleden in ons officieel blad een staat las van uitgebrachte beroepen op dienaren onzer Kerk, was het mij even wonderlijk te moede. Zeker, voor hen, wier namen daarin worsten genoemd, ligt er iets streelends in en voor hen, die de hoogste cijfers hebben, iets zeer streelends. Toch was er eene vrees, die mij aangreep, en wel deze, dat, waar het dominee's hart een hart is als van alle andere menschen, zou zulk eene publicatie nu geen oorzaak kunnen zijn, dat hierdoor iets gevoed werd, wat niet tot de ootmoedigste deugden van het menschelijk hart behoort? Vervolgens dacht ik aan hen, die zooals men zegt op tweetal hebben gestaan, ja zelfs meer dan eens, en gevallen zijn. Als men dan wel eens boort, hoe dat vallen plaats grijpt, mij dunkt onder die gevallenen zijn er geweest, die iets pijnlijks hebben gevoeld. In één woord, ik dacht: dit is niet zonder gevaar.”

Wij zijn het met dit woord van onzen broeder uit de pastorie „Repos Ailieurs” volkomen eens, doch daar wij de schrijver waren van die statistiek, willen wij hierbij toch opmerken, dat wij die opgave niet allereerst voor de predikanten, maar voor ons volk gaven en velen gaarne iets lezen op 't gebied der statistiek. Wij konden echter niet beletten, dat het ook onder de oogen kwam van onze pastores. Wij vragen echter: Moet nu het gebruik worden nagelaten, omdat er misbruik van gemaakt kan worden? Wij kunnen wel zeggen: 't is niet geschreven om tot hoogmoed te prikkelen, noch om anderen een spijtig gevoel te bezorgen. Wij hóórden eens uit den mond van een leeraar, die bet met de vele beroepen, die hij kreeg, zeer serieus nam: „Ik ben grijs geworden van de beroepen.” Als die beroepen leiden tot ernstige worsteling in de binnenkamer en er niet naar beroepen gejaagd wordt, dan zal het gevaar, dat wij niet ontkennen, toch zeker tot een minimum beperkt worden. Intusschen blijven wij onzen pastor uit „Repos Ailieurs” dankbaar voor zijne pastorale brieven.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen