Het heilig Evangelie naar de beschrijving van Markus 30

5:1—20. Christus in der Gadarenen land. (1)
Op het machtwoord van den Christus Gods was de storm bedaard, en zonder verdere moeite of last kon de tocht nu worden voortgezet. Wat zal er een naklank geweest zijn in het hart der discipelen van het woord van den psalmist: Doch roepende tot den Heere in de benauwheid die zij hadden, zoo voerde Hij ze uit hunne angsten; Hij doet den storm stilstaan, zoodat hunne golven stilzwijgen. Dan zijn zij verblijd, omdat zij gestild zijn en dat Hij ze tot de haven hunner begeerte geleid heeft (Ps. 107 : 28-30). Ja, Hij, de Heere, had den storm gestild. Hij, van Wien Petrus later getuigen zal: Gij zijt de Christus, de Zoon des levenden Gods. En Hij is bij hen. Hij gaat met hen mede. Wat Bethel is het scheepje, wat huis Gods! Een heilige plaats vanwege de tegenwoordigheid des Heeren. Der discipelen ziel is vervuld met diep ontzag, met heilige vreeze. Zoo varen zij heen.
En zij kwamen over op de andere zijde der zee, in het land der Gadarenen. Werd Galilea reeds half heidensch genoemd, het land der Gadarenen of Gergesenen, dat zich ten Oosten van het meer van Genesareth uitstrekte, kon wel geheel heidensch genoemd worden. Ook daar woonden nog wel kinderen Israëls maar die van Israëls God en godsdienst zoo goed als vervreemd waren, als het te pas kwam zich behielpen met bijgeloof en verder leefden voor deze wereld. Een echte „woeste plaats”, wat het religieuze betreft, het terrein van den geest uit den afgrond. Daarheen ging de Heere Jezus Waarom? In Joh. 4 : 4 lezen wij: En Hij moest door Samaria gaan. Waarom, dewijl er toch ook nog wel een andere, door de Joden meer gebruikte weg was. Daar in Samaria was een vrouw, die den Messias moest leeren kennen en daar waren Sicharenen, wien hetzelfde te beurt moest vallen. En de Knecht des Heeren is gegaan, heeft de aanwijzing des Vaders gevolgd. Hier, in het land der Gadarenen, is er ook een, die gered moet worden, gerukt uit de doodelijke omarming des satans. Om dien éénen gaat het in eersten opzet. Daartoe gebood Jezus over te varen. En als Hij uit het schip gegaan was, terstond ontmoette Hem uit de graven een mensch met een onreinen geest Een krankzinnige dus, maar neen, dan zeggen wij te weinig: een krankzinnige kan zijn iemand, die door eenig lichamelijk letsel dat is; iemand, die door overspanning der hersenen in de war is. Zulk een is het hier niet. Hij, die Jezus ontmoet, (let wel op de manier waarop hier gesproken wordt; niet Jezus ontmoet hem, maar hij ontmoet Jezus, alsof hij door een zekere drijving juist daar kwam, waar Jezus landde), hij, die Jezus ontmoet is een bezetene. De geest uit den afgrond heeft hem in bezit genomen en doet met hem, wat hij wil; hij laat hem spreken verleent hem krachten, maakt hem tot een beul van zichzelven, tot een schrik voor de schare; de persoonlijkheid van dien mensch is geheel op den achtergrond gedrongen, en de satan heeft de plaats daarvan ingenomen; die denkt en handelt voor hem. Kan er grooter onttroning en slavernij gedacht worden voor den oorspronkelijken drager van het beeld Gods? Te midden der zijnen leeft hij niet; zijne woning had hij in de graven, d.i. in de spelonken, waar men de dooden bijzette, daar dus, waar niemand zijn woning zoekt, op het terrein, waar de dood onbeperkt heerscht. Onnatuurlijk! Zeker, maar de zonde is onnatuur in het diepst van haar wezen en de satan wil niet anders dan onnatuur. Men had toch medelijden gehad met den ongelukkige en men had hem in bedwang willen houden, maar niemand kon hem binden, ook zelfs niet met ketenen; want hij was menigmaal met boeien en ketenen gebonden geweest door gewone en zelfs meer dan gewone menschenkracht niet te breken, maar de ketenen waren van hem in stukken getrokken en de boeien verbrijzeld en niemand kon hem temmen. Bovennatuurlijke kracht was door hem ontwikkeld, vrij zou hij zijn en hij was vrij — ja, zooals de zonde vrij maakt, om altijd dieper te vallen, om altijd meer te lijden, en hij was altijd, nacht en dag, op de bergen en in de graven, roepende en slaande zichzelven met steenen. Als een wild dier, ontembaar; als een wild dier, nacht en dag op de bergen en in de graven. Wat dreef hem? Waardoor wordt hij voortgejaagd? Wat roept hij? Waarom foltert hij zichzelf als in vertwijfeling? Ach, het is al zoo moeilijk om eigen zieleleven te ontleden en te doorgronden; beginnen wij er maar niet aan om te beproeven dezen bezetene, die zichzelf niet is en niet zijn kan, te verstaan. Dat zijn bestaan een hel voor hem geweest is, verstaan we. Als er nog gedachten, herinneringen in hem oprijzen worden ze verdonkerd en de schaterlach der hel doet hem dieper zinken in zijn peillooze wanhoop. Een gewrocht des satans is hij, een ontmenscht mensch, een caricatuur, een spotbeeld.
Welk een ontmoeting daar aan de kust van Gadara!
Jezus, in wien de mensch, zij, het in verzwakte natuur, weder staat als drager van het beeld Gods, in ware kennis, gerechtigheid en heiligheid, en — deze!
Jezus, laat ik Hem met eerbied dus mogen noemen, het Gewrocht Gods. en — dit gewrocht des satans!
Twee machten staan hier tegenover elkander en ”t lijkt, of de macht van beneden die van Boven uitdaagt door den bezetene tot Jezus te voeren. Er is nooit iets aan te vangen geweest met den bezetene, onredbaar is hij. Zal Jezus iets vermogen? Zal Hij den sterke zijn vat ontrooven?
F. Lengkeek

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen