De Zending in het Heilige land (II)

Dat de zending in Palestina onder de Mohammedanen zeer moeilijk is, behoeft niemand te verwonderen. Ze is overal onder de Islamieten moeilijk. De geweldige krachten, die de Islam is gaan ontwikkelen tegen Christendom en Westersche cultuur doen ons versteld staan. Wel heeft de aanraking van de westersche cultuur zijn invloed op den Islam doen gelden; velen willen de oude beschaving van sluier, harem, polygamie en kinderhuwelijken afgeschaft zien. Zoo is men er toe gekomen den Islam te moderniseeren. Ook het internationalisme der Mohammedanen heeft door den oorlog een geweldigen duw gekregen. Gevoelde voorheen ieder Islamiet zich een lid van het groote geheel, omdat de eenheid van het geloof over bergen klom en zeëen overbrugde, thans trekken de banden des bloeds sterker en ieder volk eischt zijn land voor zichzelf op. Egypte voor de Egyptenaren, China voor de Chineezen, Java, voor de Javanen en Palestina voor de Arabieren is de leuze, dié hooger opklinkt dan die van voorheen: Islamieten der geheele aarde verzamelt u! Door dit versterkt nationaliteitsgevoel is de kans op een algemeene mobilisatie van alle aanbidders van Allah over de geheele wereld tegen het christendom wel zoo goed als vervallen. De wereldeenheid van het Mohammedanisme is weg.
Het ééne lichaam, welks hart Mekka, welks hoofd Cairo en welks arm Constantinopel was, ligt in stukken. Dit neemt nochtans niet weg, dat de zedelijke en geestelijke invloed van den Islam er niet kleiner op geworden is. De Islam, zich listig aanpassend aan de godsdienstvormen, verovert steeds meer terrein. Vooral nu de Islam zijn conservatisme wat prijs geeft en de vruchten der westersche moderne beschaving ook graag plukt om zelfs daarmee invloed te krijgen. Nu is ei een conservatieve partij, die zich opmaakt om. den ouden. Islam te handhaven, en deze partij vindt in het conservatieve Palestina uiteraard de meeste aanhangers.
De arabische bevolking van Palestina ondergaat toch nog maar voor een klein deel de westersche beschaving en staat daarom reeds wantrouwend zoo met vfiandig tegenover de zending, die van deze westersche beschaving vergezeld gaat. Daar komt bij, dat de Joden m Palestina wel kinderen der moderne beschaving zijn, inzonderheid zij, die er den laatsten tijd zijn gekomen. De Arabier is de natuurlijke vijand van de Joden en omgekeerd is het ook. Nu ziet de Arabier m den zendeling een drager van dezelfde beschaving als die van de tegenwoordige Joden en mede daardoor kant hij zich sterk tegen alles wat zending heet. Ook is het in Palestina dezelfde klacht als overal elders, de klacht: „te weinig zendingskrachten!” De zending onder de Arabieren heeft dan ook tot nog toe weinig vrucht gedragen; men leest maar zelden, dat een Islamiet uit Palestina tot het christendom overgaat; al is zulk een geval gelukkig niet heelemaal uitgesloten. En dan nog iets. Met de inkomst van de Westersche beschaving in Palestina, het land met zijn eeuwenoude gewoonten, is ook binnengedragen de schaduwzijde der moderne beschaving, n.l. de zonde.
Zoogoed als in China en in Indië krijgt de Mohammedaan geen erg hoogen dunk van het christendom, als hij de levenshouding der z.g. christelijke westerlingen in zijn land gadeslaat. Het gedeeltelijk gemoderniseerde Palestina toont ook den droevigen aanblik van een verdorven cultuur! Dat is natuurlijk een onnoembare schadepost voor de zending. Nu moeten wij vanwege de feller wordende tegenactie van den Islam, ook merkbaar in Palestina, geen verkeerde gevolgtrekkingen maken. We zouden kunnen denken, dat het voor de zending nu verkeken is; niets is minder juist dan dat. Juist nu de Islam zelfs uit Palestina, zijt dan ook veel minder als in Indië en China, uit zijn eenzelvigheid en opgeslotenheid wat uittreedt en er dus moderniseering bij den Islam is waar te nemen, juist nu biedt de constellatie van den Islam voor de zending veel meer gelegenheden dan te voren. De ommekeer in de Mohammedaansche wereld is eigenlijk in negatieven zin een schreeuw om Evangelie-prediking.
De mogelijkheden om den Islam te benaderen ontsluiten zich.
Zou voor een eeuw terug geen enkele Mohammedaan het bestaan willen en durven om het evangelie zij ‘t maar als een gerucht in de verte te beluisteren, thans door den gang der moderne beschaving gedvongen om althans notie van het christendom te nemen, worden er aanknoopingspunten tusschen zending en Islam gelegd, die m.i. welvaart voor de zending kunnen beteekenen.
Op meerdere plaatsen wordt door Mohammedanen zelfs gewillig naar het Evangelie geluisterd; wel gebeurt dit nog maar hoogst zelden in Palestina, maar ook daar is geen stilstand in de geestenwereld, al willen de conservatieve Islamieten den stroom tegenhouden. Voor den Islam zal dan toch pas de echte nieuwe, gezegende tijd aanbreken, ook in Palestina, als de Halve Maan wijkt en ondergaat voor de rijzende Zonne der gerechtigheid! Maar daartoe dient juist het werk der zending onder de Arabieren; dan sterft de Islam, maar hij sterft aan de liefde van Christus. Houden we onzen blik gericht naar de Arabieren van het Heilige land.
D.V. een volgend maal zullen we eens letten op de Joden, het oude bondsvolk, om der vaderen wil van God nog niet vergeten!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen