Eind goed al goed

Soerabaya, 1 Juli 1933.

Lieve Vrienden!

Het eind van de reis is alzoo bereikt. Wij zijn er. Een geweldige reis is het geweest, zeer vermoeiend eigenlijk. Maar de Heere heeft ons voor bijzondere onheilen genadig behoed; daarom zij Zijn naam aanbiddend erkend.
En zoo is het gansche leven eigenlijk één reis. Welgelukzalig het volk, hetwelk zich dan maar recht pelgrim en vreemdeling mag gevoelen, om, als straks het einde van die reis is bereikt, te kunnen getuigen: wij zijn in ‘t vaderland aangekomen.
Maar dan zullen de koffers eerst gevisiteerd moeten worden. Kunt ge dat onderzoek afwachten, lieve lezers?
Eer we uit Soerabaya mochten wegrijden met de auto, moesten onze koffers eerst door de douanen gevisiteerd worden, of er geen contrabande in was. En zoo zal de Heere straks ook onze koffers visiteeren. O, laten wij dan maar eer het zoover is, waar en eerlijk voor God worden, en ons zelf maar aanklagen en het „aangeven”: Heere het is, wat het mijne aangaat, allemaal contrabande. Philpot zei eens zoo kernachtig, dat we ons moeten overgeven failliet met den sleutel op de kist er bij. O zalig, als een vrijgeleide van eeuwige; vrije genade ons deel is geworden. O, lezers, het kan ver gaan, maar de Heere beoordeelt ten slotte de al of niet waarheid der zaak. Bunyan beschrijft in zijn Christenreize, hoe er aan de poorten der hemelstad ook één aanklopte. maar wiens stukken niet in orde waren; ‘t was reiziger „Onkunde”, die de stukken, welke tot zaligheid moeten gekend worden, had genegeerd, onnoodig gekeurd. Maar o, al had hij zich zelf zaliggesproken, bij de groote visitatie bleek alles ontoereikend te zijn, en hij werd buiten geworpen. Zoo bleek er dan te zijn, zegt Bunyan, ook een weg van de poorten des hemels naar de hel. Wacht niet met het ernstig nauwgezet zelfonderzoek tot de doodsure, laat U heden doof den Heere visiteeren.
Nog een paar lieflijke verrassingen mogen wij melden. Toen wij een paar dagen geleden bij Deli een paar uren moesten stil liggen, kregen wij bezoek. Daar kwam ons eerst verwelkomen Mevr. Both— v. Doesburg, Een bekende uit Utrecht. Haar ouders hebben wij goed gekend. De Heer P. v. Doesburg, haar vader, is reeds naar het Vaderland boven heengegaan. Stel U voor: Vier uur lang in een auto. zulk een rit was er gemaakt om ons te ontmoeten. Een half uurtje later kwamen de Heer en Mevr. Valk—Verburg uit Deli ons opzoeken. Hij een oud catechisant uit Kampen, zij een bekende uit Utrecht.
Ge weet wel Utrechtsche lezers: een dochter van den bekenden Heer Verburg, die enkele jaren zoo ruim in God naar de heerlijkheid is verreisd. Dus de zuster van de echtgenoote van den ouderling Roos uit Utrecht. Nu weet ge (in Utrecht althans) ‘t wel! Dat was me daar aan boord een ure van vele herinneringen en aandoeningen. Ja, dan voelt men nog maar eens hoe sterk die banden zijn, en hoe dat Hollandsche hart aantrekt. Eindelijk moesten wij scheiden, ‘t Was weemoedig.
In Singapore zijn we nog van boord af geweest en brachten even een bezoekje aan den prachtigen Oostertuin, de Botanische tuin van Singapore genaamd. Daar komen de apen heel gemoedelijk naar je toe en eten pisangs of pinda’s zoo maar uit je hand. In Batavia wachtte ons nog een bijzonderheid. Daar arriveerden wij j.1. Donderdagmorgen. Al spoedig kwam Mevr. Buurman—Dracht aan boord, haar man vaart op de K.P.M. Zij zijn een goed jaar geleden getrouwd. Haar ouders, de Heer en Mevr. Dracht, ons zoo bekend uit Kampen, wonen thans ook in Apeldoorn. Natuurlijk werd menig hartelijk woord gewisseld. Onder tranen namen wij ‘s middags afscheid. En dan dit.
Toen wij in Batavia goed en wel aan waren, kwam er aan boord een deputatie van den kerkraad der Gereformeerde Kerk te Batavia. Twee ouderlingen, de Heeren de Haan en Mr. van Meyenveld, die ons namens den kerkraad een „Welkom” in Indië kwamen brengen. Allerhartelijkst! De broederen namen ons mede naar hun huis, waar wij de koffie gebruikten, de geschilpunten...... lieten rusten, en in wat ons vereenigt ons een ure vriendschappelijk verlustigden. Want gevoelt men in Holland nog al scherp, wat ons verdeelt, in Indië is het omgekeerd, en daar kon ik mij best in verheugen. Indië is zoo anders dan Holland. Ja, daar zou ik al heel wat van kunnen vermelden. Alles op zijn tijd. Nu, na een paar lieflijke uren keerden wij naar de boot terug, maar wij zullen in dankbare herinnering houden, (en vertellen het vast aan Holland) wat ons daar in Batavia mocht wedervaren.
Hartelijk, erkentelijk dank. Zelfs noodigden de broederen ons uit om een o£ andere lezing te komen houden, maar dat konden wij niet aannemen, niet omdat wij niet wilden, maar omdat tot hiertoe althans onze psycho-physieke toestand zulks niet goed toestaat.
En zoo zitten wij dan thans in Java. Of hier de noodige rust nu zal gevonden worden? Ik weet het niet. En wensch bij oogenblikken, dat de Heere maar voor mij wille, en ik geen eigen wil meer hebbe. Hij doe, wat goed is in Zijn oogen.
Geliefden, vergeet ons niet in Uwe gebeden. De Heere zij ons samen genadig, Hij herbouwe Juda’s steen uit het stof. Hij doorwaaie Zijn hof met Zijn Geest, en Hij houde ons maar zoo laag gebogen op de knieën, dat Zijn zegenende hand kunne rusten op ons hoofd.Vaarwel! Hartelijk gegroet! Met toe-bidding van de genade van onzen Heere Jezus Christus.

Uw U liefh. Br, en Zr. in Chr.
G. Wisse en Echtgenoote.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen