Vragenbus

C. A. Z. te A. vraagt of wij ons de nieuwe aarde en den nieuwen hemel, waarvan de Schrift zegt dat zij aan het einde dezer bedeeling komen zullen, als een nieuwe schepping hebben te denken.
Er zijn er geweest die meenden deze vraag bevestigend te moeten beantwoorden, zoo o.a. Beza.
Toch geeft de Schrift ons een andere gedachte. Wel zegt zij dat hemel en aarde zullen vergaan en verouden, ontbonden worden en verbrand, doch deze uitdrukkingen behoeven niet een teruggaan tot het niets te beteekenen. De schrift spreekt ook van het vergaan der eerste wereld. Ook daar kwam echter niet een andere wereld, alleen eene die anders was. Evenzoo zal nu deze aarde door vuur vergaan. 2 Petr. 3. Niet deze wereld, maar haar door de zonde verwoeste en verworden gedaante zal vergaan. Dit is ook de zin van wat de Apostel Johannes zegt 1 Joh, 2 : 17 dat de wereld voorbijgaat en hare begeerlijkheid. Eveneens wijst de Apostel Paulus er op, in 1 Corinthen 7 : 31, dat de gedaante, het schema, dezer wereld voorbijgaat. Ja, ook heeft de Heilige Geest een bepaald woord voor de aanwijzing van het nieuwe van de nieuwe schepping doen kiezen. Het Nieuwe Testament heeft voor „nieuw” twee woorden, het eene wijst op het nog, niet-eerder-geweest-zijn, het andere op het-anders-verschijnen. Het laatste vinden wij in 2 Petr. 3 en Openb. 21, waar sprake is van den nieuwen hemel en de nieuwe aarde. Zij zullen anders zijn.
Ook uit den aard van Gods verlossingswerk kan niet aan een nieuwe schepping gedacht worden. Verlossen is vrijmaken van het bestaande van een macht onder welks heerschappij het gekomen is. Heel de schepping zucht onder de zonde, Rom. S. Zij zal echter vrijgemaakt worden van de dienstbaarheid der verderfenis, deze hare vrijmaking is ook in Christus’ verheerlijking gewaarborgd en uit Hem zal zij ook eenmaal gezien worden.
‘t Zal met de nieuwe schepping zijn als met den nieuwen mensch. Hij is een nieuw schepsel, het oude is voorbijgegaan, het is alles nieuw geworden. Deze vernieuwing geschiedt ook binnen den kring van den bestaanden mensch. Niet anders de vernieuwing van hemel en aard. Ook dat zal een wedergeboorte zijn. Matth. 19 : 28. Een nieuw worden van het zelfde leven.
H. T. te Z. vraagt: Zou de Heere nog een anderen weg der zaligheid hebben kunnen uitdenken dan in het lijden en sterven van den Heere Jezus?
Het redeneeren uit hetgeen God zou hebben gekund is een onbegrensd gebied, Hij heeft ons geopenbaard wat Hij wil. Die wil Gods is echter niet als willekeur te denken. De wil God is niet — laat mij zoo mogen zeggen — een gril, maar hij rust in Gods wezen en deugden. De wil Gods is met Zijn wezen, met zijn wijsheid, en al zijn deugden één. En krachtens zijn deugden kan God niet anders willen, niet door een opgelegde macht maar door de liefde tot zijn eigen wezen is God in zijn willen „gebonden”. Er kan dus van een „moeten” gesproken worden gelijk ook onze Catechismus doet wanneer die in verband met den persoon en het werk van Christus spreekt van een „moeten”. Vr. 16 en 17. En wat meer is, zoo heeft ook Christus zelf van een moeten lijden gesproken tot de Emmausgangers.
Het recht Gods eischte voldoening. God kon niet willen dat zijn recht door zijn schepsel gekrenkt en miskend was.
Dat zijn wijsheid nu den weg uitdacht en deze openbaarde in den Christus, den weg waarin genade en waarheid elkander ontmoeten en de vrede met een kus des rechts begroet wordt, is het wonder der ontfermende genade Gods. Dat geeft des Heeren volk hier aanbiddens- en straks eeuwig zingensstof.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen