Veluwsche brieven

Nederland is in diepen rouw, de nationale driekleur hangt halfstok. Ons volk treurt bij de doodsbaar van H.M. de Koningin-Moeder. De doodsengel, die sinds 1890 het paleis niet meer betrad, heeft een donkere schaduw over ons Koninklijk Huis geworpen. Na een korte ongesteldheid is een leven afgesneden, dat rijke vruchten heeft gedragen. Smartelijk is het verlies inzonderheid voor onze geliefde Koningin, die in haar teerbeminde Moeder zooveel aan steun en troost verliest. Maar ook is het heengaan van Koningin Emma van droeve beteekenis voor de natie, die in en door haar zooveel zegen heeft ontvangen. Toen de Koningin-Moeder in 1929 haar gouden feest vierde, heeft Nederland, in alle rangen en standen, zijn eerbied en verknochtheid aan de Koninklijke Vrouwe ondubbelzinnig getoond. Pijnlijke ongerustheid heerschte allerwege toen de eerste berichten omtrent de krankheid zich verbreidden, en uit duizenden bedehuizen rees de smeeking tot God almachtig om herstel. Evenwel heeft het Gode behaagd om de grijze Vorstin van haar taak te ontslaan.
Onwillekeurig gaat te midden der droefheid de dankbare herinnering terug naar een onvergetelijk verleden. Als met goud staan de jaren in de kronieken des lands vermeld, waarin de God der vaderen Koningin Emma tot rijken zegen heeft gesteld voor Vorstenhuis en Vaderland, Het geheim van de grootheid van haar leven lag in haar dienende liefde, waardoor zij zich in volkomen overgave en conscientieuse toewijding aan hare eervolle, maar verantwoordelijke levenstaak gegeven heeft.
In de lente van haar leven gaf zij hand en hart aan den grijzen Koning Willem III. Reeds was zij van moederszijde aan het Huis Nassau verbonden, en haar huwelijk was het elfde, dat de aloude band tusschen de Huizen Waldeck en Nassau bezegelde. Den 7en Januari werd het vorstelijk huwelijk in de residentie Aroldsen gesloten, en drie dagen later verliet Koningin Emma haar volk en het huis haars vaders. Door haar groote liefde, welke voor geen offer terug trad, heeft zij den levensavond van haar Koninklijken Gemaal verhelderd. Troostend was haar nabijheid, toen donkere wolken zich boven het Huis van Oranje saampakten. Reeds den 13en Januari 1879 kwam de ontroerende tijding, dat ‘s Konings broeder, Prins Hendrik, op zijn kasteel Walferdange, in Luxemburg, overleden was. Vijf maanden later verloor Nederland zijn Troonopvolger, Prins Willem van Oranje, op 38-jarigen leeftijd. Na nog enkele jaren ontviel den Koning zijn Oom Prins Fre-derik, en zijn laatste zoon Prins Alexander. Alle mannelijke loten waren van den ouden Oranjestam afgerukt; Willem III was de laatstovergeblevene van de mannelijke lijn der Oranjes.
In die dagen was Koningin Emma tot rijken troost voor den diepgebogen Vorst. Niet het minst toen zij als Moeder haar Gemaal een Dochter, Prinses Wilhelmina, den 31 en Augustus 1880, mocht schenken.
De Koningin zag zich haar taak duidelijk afgeteekend. Zij had haar Kind op te voeden en te vormen tot een gewaardeerd nationaal bezit. Onder haar leiding nam de Prinses toe in grootte en in wijsheid. Niets werd gespaard aan de vorming van Nederlands toekomstige Vorstin. Met teedere liefde wist zij groote wijsheid te paren. Niet het minst als Moeder heeft Koningin Emma haar volk aan zich verplicht.
Den 23en November 1890 overleed Koning Willem III. Reeds den 20en November was Koningin Emma tot Regentes benoemd. Tot op den dag der troonsbestijging van haar doorluchte Dochter, heeft zij met krachtige hand het land geregeerd. De jaren van haar regentschap leggen getuigenis af van haar groote toewijding en uitnemende talenten. Onder de Vorstinnen van het Huis van Oranje nam Emma een eervolle plaats in.
Dienen was haar koninklijk wachtwoord. Toen Koningin Wilhelmina den troon harer vaderen beklom, trad de Regentes in de schaduw. Haar taak was volbracht, en met eere. Maar toch bleef zij haar Dochter met haar wijsheid en liefde dienen in de moeilijke jaren, die kwamen. Zij keerde haar vriendelijk gelaat geheel naar haar volk, en overal waar leniging in nood te brengen was, kon men de Koningin-Moeder aantreffen. Met een haar eigen innemendheid trad zij zieken en kruisdragers tegemoet. Het Oranje-Nassau-oord, het geschenk harer liefde aan haar lijdende onderdanen, mag wel een monument van hare groote liefde genoemd worden.
Zoo daalde de avond van haar leven. De grens, den sterken gesteld, heeft zij verre overschreden. Thans is zij niet meer. Ook zij heeft het hoofd voor het geweld van den dood moeten buigen. Zacht is zij ontslapen de geliefde Vorstin. De grafkelder te Delft, die sinds 1890 gesloten was, zal ook het stoffelijk omhulsel van Koningin Emma ontvangen tot den dag der Opstanding, waarin de groote Levensvorst ook deze koninklijke grafkelder zal openen. De tijden snellen voort, het eene geslacht gaat en het andere komt, maar te midden van alle verandering zal de naam van Koningin Emma blijven voortleven, als de naam eener Koninklijke Vrouwe, die geleefd en gearbeid heeft als de Moeder haars volks.
God zegene het Huis van Oranje!
Hij gedenke de Koninklijke Familie in haar droefheid, en Hij giete balsem in de geslagen wonde.
„De Heere heeft gegeven, de Heere heeft genomen, de Naam des Heeren zij geloofd.”

A. (Apeldoorn), S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen