Blank en rood (II)

Goede Vrijdag.

Blank en rood!
Het moet elken aandachtigen lezer van dit gedeelte van het Hooglied treffen, dat hiermede de beschrijving begint.
In het vervolg wordt gesproken van goud, van edele gesteenten en marmeren pilaren, maar als de ziel van Sulamith uitstroomt, dan is het eerste, dat zij Hem noemt blank en rood. Dat is dus het voornaamste wijl het met zooveel nadruk wordt vooropgesteld.
Verklaarbaar, wanneer wij hier mogen vinden het rijke teekenschrift van het borgtochtelijke lijden van den Christus. Dit toch gaat boven alles, en boven allen. Wij kunnen Christus verheerlijken, zooveel wij willen, en een plaats aanwijzen naast de grooten dezer aarde; wij kunnen Hem in dichtmaat bezingen, met penseel verheerlijken, Hem noemen een groot Profeet, een geniaal mensen, maar dit alles is geen prioriteit. Dan is Jezus één onder de velen, dan is Zijn lijden ten hoogste, gelijk bijv. Ghandi leert, een beeld van het lijden en het berusten der menschheid in de groote wereldsmart.
Neen, wat boven dit alles en wat boven die allen staat, is het kruis der gerechtigheid, de bloed theologie als de wortel van alle ware religie, de plaatsbekleedende Borgtocht van den eenigen Middelaar, het voldoen aan het geschonden recht Gods. Dit wordt hier in kleurenschrift ons geteekend.
Kleuren kunnen er alleen zijn, wanneer er licht is. De hel heeft geen kleuren, want daar heerscht alleen diepe, tastbare duisternis. De hemel heeft wel kleuren, want God is het Licht. Nu kunnen wij te beter begrijpen, dat de vier heilige kleuren in het binnenste des tabernakels een rijke beteekenis moeten hebben gehad, want daar woonde God, die het Licht is.
Zoo moeten wij dit blank en rood ook in het licht zien, meer, dan kunnen wij het alleen recht zien in en bij het licht van Gods glorie. Wanneer kleuren zijn een werking van de breking der lichtstralen, dan mogen wij en dan moeten wij den Christus zien in de breking van de stralenheerlijkheid Gods, die ook over Golgotha’s heuvel schijnt.
Zoo wordt blank en rood in het stralend Licht van Hem, in Wien gansch geen duisternis is, — heiligheid en gerechtigheid, — reinheid en reiniging. — Daarom blank en rood. Niet rood en blank, maar eerst blank en dan rood.
Blank gaat voorop, want heiligheid, smettelooze reinheid is het sieraad van ’s Heeren huis, en is het diep van het eigen wezen Gods.
En dit nu treft te meer, omdat zij zich zelf niet „blank” maar „zwart” noemt. Zie, dat is het beeld van allen, die op den goeden Vrijdag knielen leeren in het licht des Heeren, om de kleurenrijkdom van Golgotha’s kruis te waardeeren, dat zij beginnen met te belijden, dat zij zwart zijn, de kleur van het graf, van den dood, van de hel.
Zwart, dat is geen blankheid, maar donkerheid, geen heiligheid, maar melaatschheid, wat de bruid in haar zelf heeft ontdekt.
Hij blank en wij niet anders dan „zwart” d.i. verwerpelijk van de moederschoot aan, d.i. in zonde ontvangen en in ongerechtigheid geboren, d.i. kind des toorns van nature.
En toch, die blanke bruidegom, en die zwarte bruid, hooren bijeen.
Een reine Heiland en een onreine zondaar, een smettelooze bruidegom, en een melaatsche bruid, zij hooren samen.
Hoe? Zal het nog eenmaal mogelijk, neen, werkelijk zijn, dat wij, melaatsche zondaren, wandelen zullen in het heilig lichtgewaad des hemels, dat wij nog eens blank en rein voor God mogen staan? Ja, dat zal het eeuwig wonder zijn, dat ereens in het lichtpaleis der hemelstad een volk zal binnenkomen, dat geen smet noch rimpel meer ontdekken kan op zijn kleed.
En nu kunnen wij langs onderscheiden wegen tot de poort van de Godsstad naderen, maar zij, die daarboven de smettelooze kleederen dragen, mogen in vele dingen onderscheiden zijn van elkander, doch hierin zijn zij één, dat zij allen hun kleederen hebben wit gemaakt in het bloed van het Lam.
Hoe schoon wordt ons dit hier op het heilig blad van het Hooglied geschilderd. Blank… het is smettelooze heiligheid, maar dit lichtgewaad wordt alleen ons deel, wanneer het gesponnen wordt uit het weefsel van smettelooze gerechtigheid en daarom niet alleen blank, maar ook rood.
Er zijn er, die hier aan purperrood willen denken, dat van oudsher een zinnebeeld is geweest van koninklijke pracht, maar wij kunnen evengoed aan karmozijnrood, dat is de bloedkleur, denken.
Niet door het bloed van den oorlog, niet door het bloed der revolutie, maar door het bloed, op Golgotha gestort, zal de wereld uit haar sombere diepte oprijzen en stijgen tot een Paradijs, dat niet door socialisme of communisme of nationalisme, maar dat door God uit den baaierd der tijden zal worden opgeroepen. Want het kruis van Christus heeft eeuwige beteekenis. Het is de spil, waarom de aarde wentelt, het is ingang en uitgang der menschheidshistorie, het is hoeksteen en sluitsteen der wereldworsteling en daarom is tijd en eeuwigheid, strijdende en triomfeerende kerk, woord en sacrament, hemel en aarde vol van het bloed van den Christus.
Zoo kunnen wij te beter begrijpen, dat de Bruid in het Hooglied met dit „blank-rood aanvangt. Gelijk de bron meer is dan de stroom, het fundament meer dan de muur, zoo moet dit „blank-rood” den eersten klank behouden.
En al ontglipt dan het mysterie van Golgotha aan het nuchtere denken dezer wereld, ook hier geldt: het is den kinderkens geopenbaard, dat in den dood van Jezus de springbron des levens is ontsloten, dat in het bloed van den Middelaar de psalm der bevrijding ruischt. Wanneer wij den glans van ons naamcijfer zien verbleeken. wanneer het klatergoud onzer schoonheid zwart wordt, wanneer Gods recht ons opeischt en wij in dit gericht niet kunnen bestaan, zie, dan mogen wij de hand op het offer leggen, dat op Golgotha werd gebracht, en wij zeggen:

’t Zelfde recht, dat Hem deed sneven,
chenkt ons ’t eeuwig zalig leven.

Blank en rood. Het eene wijst op reinheid, het andere op het offer en samen op het smetteloos heilige offer, dat Christus eens bracht op het altaar des kruises. Zulk een Middelaar betaamt ons, heilig, onnoozel, oprecht, afgescheiden van de zondaren, en hooger dan de hemelen geworden.
Wanneer dan de man van smarten en verzocht in krankheid den weg van het lijden betreedt, wanneer Hij voor velen geen aantrekkelijkheid meer heeft, en velen hart en oog van dien lijdenden Borg aftrekken, moge het ons dan gaan als eens Jozef van Arimathea en Nicodemus, die juist aan gekruisten en gevloekten Jezus alle hulde hebben bewezen.
In en door den kruisdood van Christus zien wij den Vader zoo diep in ’t hart, die den Zoon zijns welbehagens niet gespaard heeft, en Hem tot de diepste diepte vernederd om ons tot de blinkende hoogte van het kindschap te voeren. Ja, gij zijt duur gekocht, zoo verheerlijkt dan God in Uw lichaam en geest, welke Godes zijn.
De tijden worden donker, zij rijpen voor de openbaring van den antichrist.
Het hakenkruis wappert naast, straks boven het christenkruis uit.
Maar het hakenkruis moet eens verbleeken, het ijzeren kruis zal eens smelten, maar het Christuskruis zal en moet triumfeeren. En wanneer Golgotha bestormd wordt dan trekken allen, die van Christus zijn, voorwaarts. Hij draagt de banier boven tienduizenden en wij herhalen den zegezang:

Die Gekruiste, die Verdoemde,
Die tot vloek gemaakte en zonde,
Is de Temmer van de hel
Is de Vorst der hemelingen
Is de Rechter aller dingen
Is de God van Israël.

A. (Apeldoorn), S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen