Op den doodenakker

Een groote schare van honderden had zich gegroepeerd rondom het zoo onverwacht ontsloten graf van onzen onvergetelijken Dominee van Ree, toen Woensdagmiddag zijn stof neerzonk in de groeve onder het zingen van den psalm:

Gedenk, o Heer, hoe zwak ik ben, hoe kort van duur.
Het leven is een damp, de dood wenkt ieder uur.

In het sterfhuis had Ds v.d. Meiden innige woorden van troost en medeleven gesproken in den familiekring, waar de weduwe, aan wier zijde de oude vader van den ontslapene zat, haar tranen schreidde.
Tal van predikanten waren van heinde en ver gekomen om van hun belangstelling te doen blijken. Toen goed twee uur de lijkkist werd uitgedragen, wachtte daarbuiten een groote schare om te volgen. Aandoenlijk was het die groote rij van kinderen te zien, volgend achter de lijkkoets, en straks staande rondom het graf. Aan het graf hebben verschillende Dienaren het woord gevoerd. Ds v.d. Meiden als ambtsbroeder ter plaatse, en leider van deze plechtigheid. Ds v.d. Zaal namens de Deputaten voor de inwendige zending, ouderling H. Meulenberg als vice-voorzitter van den Kerkeraad Den Haag West, Ds de Jong als vriend, die met den ontslapene het laatst had gesproken en verkeerd, prof. v.d. Schuit namens de predikantenvereeniging, Ds v.d. Molen namens de verschillende gemeenten, waar onze ontslapen broeder gewerkt had als Leeraar of als Consulent, Ds de Groot als oud predikant van Rotterdam, die met wijlen Ds van Ree zoo veel had meegeleefd, Ds de Boer als vriend van den overledene.
Er zijn veel goede woorden gesproken, en wij menschen kunnen ook niet anders. Maar wanneer onze van Ree nog eens zelf had kunnen spreken, zou hij dan niet gezegd hebben: Zeg slechts dit ééne: God alleen is groot.
Van Ree was een Theoloog bij Godes gratie. Niet, wat van Ree was voor God, maar wat God was, en eeuwig blijft voor van Ree, dat is zijn zaligheid. Van Ree is tot Gods ruste ingegaan, en dat is zijn arbeid. En daarom was het mij, en velen met mij uit het hart gegrepen, toen ten slotte, na een hartelijk woord van warme dank, door den broeder van Ds van Ree gesproken, Ds v.d. Meiden ons allen op de lippen legde:

Gij toch, Gij zijt hun roem, de kracht van hunne kracht.
Uwe vrije gunst alleen wordt d’eere toegebracht.
Wij steken ’t hoofd omhoog, en zullen d’eerkroon dragen.
Door U, door U alleen om ’t eeuwig welbehagen,
Want God is ons ten schild in ’t strijdperk van dit leven,
En onze Koning is van Israëls Godge geven.

Zie deze psalm blijft, ook al sterven de geslachten, en vallen Gods Dienaren. Het „Eere zij God” sterft niet, als alles en allen sterven. Ach, dat wij ons als Dienaren meer en meer in onze nietige nietigheid leeren kennen. Wij zullen dan beter begrijpen, dat wij slechts in schemerende verte iets van den hemel en van de zaligheid, die God heeft weggelegd, kunnen vertellen.
Hoe meer dat wij van God weten en genieten, hoe bescheidener dat wij worden. Nu zien wij door een spiegel duister, maar alsdan — O van Ree weet het — zullen wij zien van aangezicht tot aangezicht. Nu kennen wij ten deele, maar alsdan — O van Ree geniet het — zullen wij kennen, gelijk als wij gekend zijn. Laten wij ons benaarstigen om in die ruste in te gaan.

A. (Apeldoorn), S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen