Vragenbus

T.K. te B. stelt in een schrijven de veel gedane vraag naar de zielstoestand dergenen, die door Christus’ wondermacht opgewekt, weer tot dit aardsche leven terugkeerden. Is dat een achteruitgang te achten? Hebben zij mogelijk allerlei mededeelingen kunnen doen, die wij zoo gaarne bewaard zouden hebben gezien? In dezen trant voortgaande zou er nog een gansche reeks van vragen te stellen zijn.
Men bedenke hier, dat het gemakkelijker is vragen te vermenigvuldigen dan antwoorden. De schrift immers zwijgt. Niets, letterlijk niets, wordt er ons van medegedeeld. Telkens wanneer zij spreekt van opwekkingen uit den dood, zoeken wij tevergeefs onze nieuwsgierigheid bevredigd te zien. Hier ligt een stilzwijgende veroordeeling van alle pogingen om meer en andere dingen gewaar te willen worden van de geheimenissen van de wereld aan de overzijde des grafs, dan de Schrift ons rechtstreeks biedt.
Het gevaar was ook niet denkbeeldig, dat bij opwekkingen als van den jongeling te Naïn en van Lazarus, gesteld zij hadden mededeelingen kunnen doen, deze personen het middelpunt geworden waren en niet Christus. Nu valt alle licht alleen op Christus, die zich tegenover den dood als de Opstanding en het Leven openbaart.
Men vergete bovendien niet dat de levensvorm aan de overzijde des grafs een andere is dan aan deze zijde. Met het sterven wordt deze manier des levens geheel afgelegd. Daarin ligt misschien reeds de onmogelijkheid om van datgene wat onder geheel andere levens- en bewustzijnsvormen gezien en gehoord werd, hier in dezen levensvorm weer te geven.
Wanneer we letten op wat Paulus zegt in 2 Cor. 12 : 4, waar de Apostel spreekt over het opgetrokken zijn in den derden hemel, legt hij er den nadruk op, dat hij gezien en gehoord heeft onbewoordelijke dingen over welke de mensch — zooals hij hier is — niet de macht heeft — dat is de grondgedachte van het „niet geoorloofd” in onze vertaling, ze weer te geven, Ze behooren tot een andere wereldorde. De Apostel wil zeggen: het is niet verboden om er van te spreken, maar het kan niet, het is onmogelijk.
Zelfs is de vraag gewettigd: zouden deze pas gestorven en reeds zoo ingeleefd zijn in de wereld der overzijde dat al de geheimen daarvan hen reeds waren onthuld? Prof. Wisse formuleert deze gedachte aldus: ……zouden ze misschien al wel volkomen genoeg in die nieuwe, andere wereld georiënteerd zijn geweest om voor zichzelf bewust te hebben geweten, goed geweten, dat zij daar waren en hoe het daar was?
Terecht merkt K. in zijn schrijven zelf op, dat het vorschen naar deze dingen tamelijk onvruchtbaar is. Wil iemand licht over deze heilige zaken zelf, hij zoeke den Christus, in Wien de waarborg ligt, dat de klaarheid der kennis in bezit zal opgaan voor allen, die Zijne verschijning, niet die van den teruggekeerden Lazarus of eenigen ander, hebben liefgehad.

J. v. d, M, te A. vraagt: Is er verband tusschen den Logos (Joh. 1:1) en logica?
In deze korte vraag wordt een zeer belangrijke kwestie aangeroerd. In het kort bestek dezer rubriek ten volle haar aan te snijden kan niet. Daarvoor was een pen versnedener dan de mijne ook meer geschikt.
In ’t kort dit. Wij beantwoorden de vraag met: ja. In de logica of de leer van het denken gaat het om de wetenschap van het denken zelf, om de denkwetten. In het denken gaat het om de waarheid.
Hoewel het in Joh. 1 nu in hoofdzaak gaat om vers 14, het vleesch geworden Woord, wijst God zelf hier toch de nauwe relatie aan, die er is tusschen den Logos (het Woord) en al het geschapene. Heel de schepping rust in de Logos, waardoor alle dingen gemaakt zijn en zonder hetwelk geen ding gemaakt is dat gemaakt is.
Dit nu is van groot belang als het gaat om de vraag: Hoe komt de mensch, als het denkende wezen, tot de juiste kennis der dingen, Juist, hier in den zin van waar, betrouwbaar, opgevat.
Wij kunnen toch met de wereld rondom ons op tweeërlei wijze werkzaam zijn. Wij kunnen haar waarnemen met onze zintuigen, zien, hooren, enz. Wij kunnen echter ook over dat waargenomene „denken” en al denkend zoeken de harmonie, het verband der dingen. Is dit denken nu maar een spel van onzen geest, zonder dat wij eenigen waarborg hebben dat deze gedachten ook in hetgene waarover wij denken liggen? Is er verband tusschen denken en zijn?
En hier wijzen wij dan juist naar Joh. 1, waar de Logos aangewezen wordt als de drager van heel de schepping, in Wien God in haar zijn gedachten uitgedrukt heeft, in welke schepping Hij den mensch aangewezen heeft om in den weg van denkarbeid deze gedachten als zoovele schoone letteren te mogen en te kunnen lezen.
En de mensch is daar op aangelegd, omdat hij door denzelfden Logos, ook in zijn geest, geschapen is. De Logos, die in de Schepping woont heeft het oog van den mensch aangelegd op het zien, zoo ook den geest op de werkzaamheid om door denkarbeid in de werken Gods door te dringen. Aangezien de logica nu omvat de vormen van het denken vindt ook zij haar grond in den Logos.
Wil de vrager over deze dingen breeder ingelicht worden, wij verwijzen hem naar Dr. H., Bavinck „Christelijke wereldbeschouwing” of naar Prof. G. Wisse’s „Geloof en Wetenschap” en „Het Pessimisme”, van dit laatste vooral het laatste hoofdstuk.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen