Onze Kerkregering

Volgens Art. 82 worden de attestatiën afgegeven aan de vertrekkenden, dat wil dus zeggen, aan hen, die van de eene gemeente naar de andere of van de eene plaats naar eene andere vertrekken. Leden, die bij verhuizing binnen de grenzen der gemeente blijven wonen, geeft de kerke-raad geen attestatie. Voetius doet in zijn kerkrecht de vraag: Of men iemand, die niet vertrekt uit de gemeente toch een attestatie mag geven? Uit het antwoord. dat bevestigend luidt, blijkt echter dat Voetius hier geen eigenlijke attestatie, maar een getuigschrift bedoelt, m.a.w. een bewijs van goed gedrag met aanbeveling tot steun. Zulk een bewijs mag ieder lid der kerk aan zijn medelid geven, hoewel het van meer waarde is als de kerkeraad het afgeeft. De bedoeling van getuigschrift blijkt uit het antwoord van Voetius als hij zegt:
„Ik zie geen reden, waarom zij iemand geweigerd zou worden. Want ofschoon zij van die getuigschriften misbruik kunnen maken, en somtijds misbruiken tot schandelijke bedelarijen bij de binnen- en buitenlandsche kerken, nochthans, omdat zij niet zeggen deze bedoeling te hebben en ons over hun voornemen niets met zekerheid vaststaat, zelfs niet met eene moreele zekerheid, moet het gebruik der zaak, wegens een mogelijk of vermoedelijk misbruik niet worden opgeheven.”
Waar Voetius dus klaarblijkelijk het oog heeft op afgeven van eene aanbeveling om een lid elders aan werk te helpen of iets van hem te koopen, daar schrijve men echter duidelijk in het getuigschrift met welk doel het afgegeven wordt en waarom het lid waardig is om voort-geholpen te worden. In onzen tijd is evenals in Voetius’ dagen het misbruik veelvuldig.
Toch zijn er gevallen, waarin bij niet verhuizen toch eene attestatie kan worden afgegeven, en wel, wanneer het domicilie van een lid blijft in de gemeente, maar dat lid ter oorzake van zijn bedrijf maar zelden thuis is en meestal in den vreemde verkeert en ook daar geen vaste woonplaats kiest.
Zulks is het geval met schippers, die alleen in den winter, als varen niet mogelijk is in eigen gemeente zijn. doch overigens her- en derwaarts trekken. Aan zulke leden worden dan door den kerke-raad, waar zij als leden staan geboekt, schippersattestatiën medegegeven. Onze synode te Dordrecht 1879 bepaalde:
Wenschelijk wordt geoordeeld, dat aan schippers, leden der gemeente, een attest wordt afgegeven. Onze vaderen in de vorige eeuw, hielden er veel van de „wenschelijkheid” uit te spreken, wat wel een beetje vaag is, beter ware het geweest te bepalen: aan schippers zullen att. mede-gegeven worden. Groot voordeel is dit voor zulke leden. Zij kunnen dan op vertoon van hun attest aan den kerkeraad te A. of B. of waar ook, aan het H. Avondmaal toegelaten worden of vaart het heele gezin mede, ook den doop ontvangen voor hun aldaar geboren kind. Zulke schippers-attesten gelden echter niet voor onbepaalden tijd. Een Kerkeraad, die zulk een at test afgeeft, behoort er in te schrijven, dat genoemd lid, jaarlijks b.v. in de maand Januari, wanneer de schippers bij vorst meest thuis zijn, zijn attest opnieuw ter onder teekening moet aanbieden bij den kerkeraad. Anders zou het kunnen geschieden, dat iemand geheel niet meer naar de kerk omzag en toch bij gezinsvermeerdering, den doop voor zijn kind bij een kerkeraad ging vragen, waar hij wat zijn wandel betreft, geheel vreemd was.
Eene behoorlijke controle is bij dat soort attestatiën noodig en daarom eene jaarlijksche vernieuwing van het attest.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen