De Groep-Beweging II

Deze beweging dient zich aan onder verschillende benamingen, die in ’t wezen der zaak hetzelfde bedoelen.
De Engelsche benaming is „House Party”, wat zooveel zeggen wil als huiselijke samenkomst. Het goed recht voor deze benaming is gelegen in het feit, dat haar arbeid voor een overwegend deel bestaat in het organiseeren van huiselijke bijeenkomsten, waar de bezoekers ongedwongen met elkander kunnen spreken over hun eeuwige belangen en op de meest ongedwongen manier gemeenschappelijk den omgang met God zoeken,
Deze naam lijkt mij niet de minst juiste te zijn, al wordt hij in ons land minder gebezigd.
Ook heet deze beweging kortweg „de Groep”, omrede haar arbeid geen kerkelijk stempel wil dragen, doch zijn wil een verzameling van grootere, of kleinere groepen, die elkander aansporen tot levensvernieuwing.
Ook spreekt men wel van Oxford beweging, omdat er destijds aan de hoogeschool te Oxford vele studeerende jongelui, zelfs met hun hoogleeraren van den zondeweg zijn teruggebracht, dus een buitengewoon zegenrijke invloed van opgemelde beweging ondergaan hebben. Het is de heer A.J. Russel, die dit heel breedvoerig beschrijft in zijn boek „Alleen voor zondaars”.
En ten laatste heet de beweging Buchman-Beweging, omdat een zekere Frank Buchman zonder reserve genoemd kan worden de geestelijke vader dezer beweging. Frank, zooals hij kortweg onder de zijnen genoemd wordt en andere leiders der beweging willen van deze betiteling „geestelijke vader” niet weten, omrede, naar zij beweren, de Heilige Geest de grondlegger van de beweging is, maar als wij den heer Frank Buchman geestelijken vader noemen, willen we in deze benaming niet meer zien, dan dat deze eerst bewogene velen door zijn bewogenheid heeft bewogen.
Frank Buchman is geboren in het land der onbegrensde mogelijkheden, Amerika, en werd door zijn ouders in de Luthersche leer groot gebracht. Na zijn theologische studie in Amerika en Engeland volbracht te hebben kwam hij in Duitschland en heeft daar zijn jonge krachten ten volle gegeven aan den inwendigen zendingsarbeid van Vader Von Bodelschwingh.
De arbeid in Bethel te Bielefeld is van grooten invloed geweest op de verdere ontwikkeling van zijn leven en arbeid. Het „zoeken van het verlorene” meer dan dan het „bewaren van het gevondene” draagt m.i. tot op den huidigen dag heel net karakter van Buchmans werk. Iets wat intusschen wel bij de meeste arbeiders in de inwendige zending voorkomt.
Trouwens, dat blijft nu eenmaal het uitgesproken karakter van inwendige zending. Frank Buchman keerde naar Amerika terug en werd predikant bij een door hem zeIf gestichte Luthersche gemeente. Zijn kerk heette „De Kerk van den Goeden Herder”. Aangezien hij erg veel voor de jeugd deed viel het oog al spoedig op hem om hem te benoemen tot huisvader over een christelijk hospitium voor jonge mannen, die ’t ouderlijk toezicht misten. Dit was echt „zijn werk”. Er ontstond echter een conflict tusschen de huisvader en ’t bestuur van het hospitium, Het bestuur had met geldzorgen te kampen (de kerk van Jezus Christus leeft schijnbaar altijd met en van tekorten) en wilde deswege de rantsoenen van de onbemiddelde jongens verminderen. M.i. van een christelijke inrichting geen christelijke daad om onderscheid te maken tusschen bezitters en bezitloozen.
Buchman dacht er ook zoo over en protesteerde. Toen dit niet hielp en ’t bestuur zijn wil doorzette werd Buchman zoo ontstemd, dat hij zijn functie neerlegde en met een verbitterd gemoed afscheid nam, Amerika verliet en reizen ging in Europa, In Engeland gekomen bezocht hij op een zekeren avond een kleine dorpskerk. Ze waren daar met z’n zeventienen. Wellicht heeft niemand onzer predikanten in de kerk ooit zulk een klein gehoor gehad. Ik herinner me voor jaren terug eens in Nieuw Leuzen des Zondags met kerkeraad en kinderen mee 23 menschen onder mijn gehoor te hebben gehad. Welnu, hier waren er nog minder. Voor die zeventien menschen trad op een… vrouw! Dus geen kerk van gereformeerde beginselen. Deze vrouw sprak eenvoudig maar krachtig over het Kruis van Christus. Buchman zat in een verbitterde stemming onder, de preek, begon althans met z’n booze stem» ming, doch onder ’t preeken der vrouw ging hem ’t oog er voor open, dat de belemmeringen om tot zielvrede kwamen, bij hem zelf lagen. Hij had de zonden van zelfzucht, trots en onwil maar laten voortwoekeren op den akker van zijn hart, en dat, terwijl hij anderen voor het kruis van Christus wilde winnen. In een soort visioen zag hij de groote klove tusschen zich en den Christus, doch leerde tevens, dat deze afgrond alleen door Christus kon worden overbrugd. En dat gebeurde, toen hij zich aan Christus overgaf, ’t Was hem bij die overgave, alsof een sterke levensstroom hem doortrok. Hij spreekt zelfs van een soort siddering in zijn lichaam als ging er een electrische stroom door hem.
Ik weet, dat sommigen drie bedenkelijke dingen in deze z.g. ervaring van Buchman hebben gevonden. Het physioneele, die siddering in zijn lichaam. Het methodisme, dat plotseling in de ziel aangegrepen worden.
Het visioenaire, dat zien van die kloof tusschen zich en Christus.
Ik wil deze dingen toch niet zoo maar veroordeelen als onschriftuurlijk, enz. Wellicht is ’t het beste zulke dingen te laten voor wat ze zijn en maar af te wachten, wat het resultaat van dat alles is.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen