Onze Kerkregeering

Art. 85 luidt aldus:
„Om middelmatige dingen zal men de buitenlandsche kerken niet verwerpen, die een ander gebruik hebben dan wij.”
Dit artikel handelt over de verschillende gebruiken in andere, dat is buitenlandsche kerken, welke hoewel zij verschillen van de gebruiken of ceremoniën in de Nederlandsche kerken, toch niet van dien aard zijn, dat daarom de gemeenschap met die kerken niet kan geoefend worden.
Die gebruiken komen inzonderheid uit bij de bediening der sacramenten. In de oude christelijke kerk geschiedde b.v, de bediening van den Heiligen Doop door onderdompeling. Filippus daalde met den Moorman af in het water. Johannes de Dooper doopte in eene ondiepe plaats in den Jordaan, gelijk duidelijk blijkt bij den Doop van den Heere Jezus door Zijn voorlooper. In de Westelijke en Noordelijke landen van ons werelddeel kwam daarvoor in de plaats de doop met besprenkeling, hoewel de kerk van Milaan bleef bij de onderdompeling. Tegenwoordig vindt men bij sommige secten nog de doop der onderdompeling, zooals bij sommige baptisten, die in hun vergaderlokalen een doopbak hebben, waarin de doopende met den gedoopt wordende afdaalt. De secten maken hiervan zelfs een geloofsartikel en achten den sprenkeldoop niet wettig.
Zoo nu is het ook met de ceremoniën bij het Heilig Avondmaal. De oude kerken-ordeningen verbieden het knielen bij het ontvangen van brood en wijn als eene Roomsche bijgeloovigheid, die in die kerk geschiedt als eene aanbidding van de hostie, waarin Christus zelf tegenwoordig is. Zij verbieden echter niet zulke ceremoniën, die aan het wezen der zaak niet afdoen, zooals staan of zitten aan de Avondmaalstafel, het naderen tot de tafel, of het rondbrengen van het brood door de ouderlingen aan de Avondmaalgangers.
Zulke gebruiken behooren tot de adiaphora, of op zichzelf onverschillige zaken. In het Noorden van ons land staat de Bedienaar van het sacrament aan eene kleine tafel, breekt het brood, zegent den beker met wijn en de ouderlingen brengen de teekenen rond.
In het zuidelijk en middendeel van ons land gaat men van zijne zitplaats naar de tafel en dan volgt de aanzitting van de ééne tafel op de andere. Zoo ook bij den Doop. In Friesland vooral heft de vader het kind ten doop, elders weer de moeder, die nadat zij hersteld is, met den vader den doopeling in Gods huis brengt, maar dan ook het kind ten doop houdt. Onze Dordtsche vaderen hebben dit nooit beschouwd als eene oorzaak om elkaar te verwerpen.
In 1894 kwamen wij op een Zaterdagavond in een onzer gemeenten, waar wij des Zondags het Woord zouden bedienen. Wij werden toen verzocht een gezin te bezoeken, dat in die week vermeerderd was. Daar richtten beide ouders tot mij de vraag: Wegens gebrek aan leeraars, duurt het vier maanden eer wij een leeraar kunnen bekomen, die dan den doop van ons kind kan bedienen. Wilt u het morgenavond doopen, al kan de moeder er niet bij zijn, of is het beter vier maanden te wachten?
Wij aarzelden geen oogenblik met ons antwoord om Zondags het kind te doopen. Niemand in de gemeente heeft daardoor de ouders veroordeeld.
Wanneer dan de binnenlandsche kerken in middelmatige dingen elkaar niet verwerpen, dan mag men dat ook niet de buitenlandsche kerken doen. Hierboven noemden wij die adiaphora of middelmatige dingen, op zichzelf onverschillige dingen, om daarmede aan te duiden, dat die dingen voor eene bepaalde gemeente onverschillig zijn, want eene gemeente in het midden of zuiden acht het voor haar zelf niet onverschillig hoe het toegaat bij Doop of Avondmaal, maar zij zijn voor de kerk in het algemeen middelmatig en niet door Gods woord geboden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen