Tehuis

Woensdagmorgen, 13 Augustus, zagen wij, na weken lange afwezigheid, de kustlijn van het oude Vaderland zich langzaam boven den horizon verheffen en al heel spoedig ontdekte ik door mijn kijker, hier en daar een kerktoren.
Men ondergaat telkens weer de zelfde gewaarwording als men eenigen tijd buitenslands vertoefd heeft en men nadert dan uit het Oosten het Vaderland. Ik kon het zoo gemakkelijk onderscheiden, doordat ik mijn eersten blik op Amerika nog niet vergeten was.
Die blik werd geboren uit een geheel andere gewaarwording dan die waarmede ik Nederland weer terug zag. Den blik dien ik op Amerika wierp, was geboren uit de nieuwsgierigheid en de belangstelling, die op het vaderland uit het heimwee, dat geen rasechte Nederlander ooit in den vreemde te boven komt. Dat heeft Amerika mij weer zoo opnieuw geleerd, hoewel ik het reeds herhaaldelijk geleerd had. Want dat was het juist, dat ons zoo dadelijk elkander deed begrijpen en ons de poort opende tot hart en huis, kansel en catheder.
Wij voelden onmiddellijk, dat wij ! stamverwanten waren, die tot een en hetzelfde Vaderland behoorden.
Want in al onze gesprekken, die wij met stamverwanten, die nog een heugenis aan het oude Vaderland meedroegen, mochten hebben, ging het onmiddellijk over Holland, en ik moest zelf het gesprek op Amerika brengen en anders zou Holland het begin, midden en einde van al onze gesprekken geweest zijn.
Voor mijn vertrek uit Amerika heb ik „Good Bye” aan de redactie van De Wachter en The Banner gezonden, waarin ik afscheid van de Christ. Geref. Kerk in Amerika genomen heb en hartelijk dank gebracht aan allen, die mij gedurende mijn verblijf tot hulp en steun geweest waren. Want Amerika heeft mij heel veel aan gastvrijheid, voorlichting, liefde en medeleven, waardeering en dankbaarheid bewezen.
Het zou mij niet moeilijk vallen hier een lijst van namen te laten volgen, van Broeders en Zusters, met wie wij de banden, in het oude Vaderland reeds gelegd hebben versterkt en van wien wij thans afscheid voor het leven genomen hebben. De meesten waren reeds diep in de 70. Dat viel niet mee; dat ging met groote ontroeringen gepaard; dat heeft tranen gekost, ook al wisten en gevoelden wij in diezelfde oogenblikken de waarheid en den troost van de bekende woorden;
„’k Zal u allen wedervinden ,Als eens Jezus’ graf ontsluit.”
Maar het is alles weer voorbij en het drijft steeds verder van ons af. Maar de indrukken blijven en onze Wekkerlezers in Amerika, hetzij ze mij gezien of gehoord hebben, of dat het mij of hen niet mogelijk geweest is, elkander te bezoeken of te zien, mogen, wat ik hier schrijf, aan allen laten lezen: Er zijn banden tusschen mijn hart en Amerika gelegd, die niet meer zullen verbroken worden, omdat God ze gelegd heeft.
Het laatste afscheid was inderdaad diep aangrijpend. Want het was werkelijk zooals er van Paulus geschreven staat. En zij geleiden hem naar het schip, uit Paterson en Passific e.a. plaatsen, waren de Br.’s en Zrs. naar Hoboken gekomen en in het Zeemanshuis werd een woord van afscheid gesproken door Ds. Kort, die mij hartelijk dank zei namens de honderden en duizenden, die mij gehoord hadden. En hij sloot zich zelven daarbij in.
Zoo gingen wij naar het schip.
Zoo scheidden wij.
Met een wuivende hand en een betraand oog.
Er ging wat stuk en er bleef wat achter bij elk van ons.
In Amerika waren er velen, die beweerden, dat zij voor hun dood mij nog zouden zien. Ik heb dit rustig aangehoord en de onmogelijkheid daarvan niet uitgesproken, omdat ik dit niet weet en niemand kan zeggen, hoe de dingen zich verder zullen ontwikkelen, aan ons met het oog op de toekomst, de taak, dat wat gelegd is te bevestigen en te versterken. De Christ. Geref. Kerk in Amerika staat ook in de crisis en iemand die buiten de Christ. Geref. Kerk in Amerika werkzaam was en toch tot haar behoorde, zeide zoo terecht: met het oog op de toekomst vind ik het zoo gelukkig, dat wij nu ook met de Christ. Geref. Kerk in Holland verband hebben. Ik was dat volkomen met hem eens. Die de stemmen in de Christ. Geref. Kerk mocht beluisteren, gelijk ik daartoe in de gelegenheid geweest ben, zal en kan weten, dat men hoe langer hoe meer het gevaar van het Neo Gereformeerde gaat voelen en inzien.
Het oordeel over dit alles wacht ik heel rustig af en ik ben er van overtuigd, dat, nadat men mij eens rustig heeft aangehoord, onze houding en ons optreden in Amerika den toets van iedere kritiek zal kunnen doorstaan. Wij kunnen in sommige dingen van elkander verschillen, als het om het beginsel van 1834 en over onzen strijd in 1892 gaat, dan weet men in en door geheel Amerika van professor tot leek, dat men een man van het beginsel, door God in 1834 gewrocht, in zijn midden gehad heeft en die zich voor dat beginsel nooit en nergens heeft geschaamd.
En nu gaan wij rustig aan onzen arbeid. In de Wekker zullen D.V. nog een 12-tal artikelen over Amerika verschijnen.
Hartelijk dank voor de belangstelling en bewijzen van medeleven, die ik in Amerika mocht ontvangen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen