Vragenbus

G. Z. te B. vraagt: Of de feestelijkheden zooals ons volk, die in den laatsten tijd, ter gelegenheid van de gebeurtenissen in ons. Vorstenhuis, viert. ook in strijd zijn met Gods Woord. Onze Br. schrijft, dat hij deze vraag niet doet uit critiekzucht, maar met een traan in hét oog, omdat het hem pijn doet dat er vele christenen dreigen onder te gaan in oppervlakkigheid en wereldzin. Vreugde is in de Schrift geen verboden goed. Ook volksvreugde over tot blijdschap stemmende gebeurtenissen in het volksleven niet. Vergeleken bij onzen westerschen levensvorm gaf het oostersche leven een heel ander beeld. Den Oosterling was de vreugde veel meer eigen dan ons. Elke blijde gebeurtenis werd op straat gevierd niet in engen kring gehouden. Muziek en lied waren aan de orde van den dag. Het geldt bij de profeten voor een oordeel, als dat blijde levensbeeld door de stilte vervangen zal -worden. Ik stel mij voor dat wij, meer ingetogen westerlingen, wel eens vreemd opgezien zouden hebben bij de viering van Israels volksfeesten. Het zou ons te luidruchtig geweest zijn in veel opzichten. Een Oostersche bruiloftstoet b.v. zou ons heel vreemd aangedaan hebben. Toch sprak in deze luchtige vrolijkheid de volksziel zich uit. Dat op zichzelf wordt dan ook nergens in de schrift veroordeeld.
Zoo moeten wij ook niet elke uiting van vreugde willen stuiten. Ook de volksziej bij ons heeft behoefte om zich te uiten bij blijde gebeurtenissen, die het volksleven raken. En om dit op gepaste wijze te doen is niets tegen. Ook niet om aan deze vreugde luister bij te zetten door aan het leven een vroolijk beeld te geven door versiering, vlaggentooi en verlichting. En vooral wanneer deze blijdschap haar reden vindt in ons Vorstenhuis, mogen wij deze dingen niet zonder meer veroordeelen. Immers het Oranjehuis is onmiskenbaar een geschenk Gods aan ons volk. Dat te erkennen is dankbaar gedenken van ’s Heeren daden. Daaraan heeft wie in de historie goddelijke leiding erkent ook behoefte. Daarom behoort bij een recht herdenken van deze dingen ook een samenkomen in Gods huis, om daar God te ontmoeten op het feestgetij. Overvloedige stof is er dan te erkennen, dat wat wij als natie met ons Vorstenhuis nog zijn. wij dat zijn ondanks onze zonden. Al te veel wordt deze toon gemist in onze dagen. Daarin sta ik volkomen aan de zijde van mijn vrager. Het feestvieren in de vreeze Gods is er te schaars. De massa grijpt dergelijke gelegenheden aan om zich eens te laten gaan in wat men anders niet durft en kan doen, maar dan gemakkelijk, omdat het nationaal feest is. kan doen. Bij vele zoogenaamde „christenen” is dan zulk een feestviering een droeve demonstratie van de innerlijke armoede van hun léven. Het wordt dan een gretig aangegrepen gelegenheid om zich eens uit te leven. Men kan dan tot zijn innerlijke vreugde ook eens net doen als de wereld anders doet. Noch God. noch Oranje, maar eigen vleesch staat dan in ’t middelpunt. Bij zulk een doen maakt een „christelijk” volk zich vet voor het oordeel. Getuigenissen als van den kerkeraad van Aalten zijn tegenover dergelijke excessen zeer op hun plaats.
Voorts geldt hier voor elk. die God in waarheid begeert te vreezen: Ziet dan hoe gij voorzichtiglijk wandelt, den tijd uitkoopende dewijl de dagen boos zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen