De zaligheid is in geen anderen (I)

Zalig worden! Wie wil dit niet? Ieder toch wil zalig worden?... Neen toch niet, de mensch is een vijand van eigen zaligheid. Met moet openlijk gezegd: van nature wil niemand zalig worden, zalig worden door den weg, zooals God dezen geopenbaard heeft in Christus. Als er één ding moet geleerd op den weg naar den hemel, is ,t dit, dat hij als een vijand met God verzoend moet worden. Zalig worden is ook nog wat anders dan gelukkig worden! Gelukkig worden, ja dat wil ieder wel. Men wil aan het eind van dit leven nog wel naar den hemel, liever naar den hemel, dan naar de hel. Maar dan naar een hemel, zooals hij zich zelf uitdenkt. Niet naar een hemel, waar het alles om God gaat. Maar een hemel, waardoor hij van de straf, van de hel verlost wordt. Zalig worden, en dit door een weg van levensverlies tot levensbehoud, neen dat wil hij niet. Niet door een ander, maar door zichzelf wil hij zalig worden. Zalig worden wil hij langs een weg van een deugdzaam, braaf, rechtzinnig leven, hij wil zelf de zaligheid verwerven. Het zit den mensch in het bloed, sinds hij in Adam gevallen is, verlossing door zichzelf voor zichzelf te zoeken. Doch dit loopt op den dood uit. Nooit verlossing voor zichzelf, door zichzelf. Eigen verdienste zal hem nooit de hemelpoort ontsluiten. Daarmede komt hij voor eeuwig bedrogen uit. De zaligheid des zondaars, die zijn verlorenheid voor God heeft leeren kennen, is alleen in Hem, die van den Vader in de stilte der eeuwigheid tot een Borg is verordineerd. De zaligheid is alleen in Hem, die in de volheid des tijds ons vleesch en bloed heeft aangenomen, uitgenomen de zonde. Hij is de Weg, de Waarheid en het Leven. Dit is het Evangelie, dat verkondigd moet worden, dat Jezus Christus in de wereld is gekomen, om zondaren zalig te maken. Neen, de zondaar kan zich zelf niet zalig maken, maar hij moet zalig gemaakt worden. De zaligheid ligt buiten het schepsel, in Hem, Wiens naam Zaligmaker is. De zaligheid moet hem geschonken en deelachtig gemaakt worden in Christus. Deze rijke evangelie-prediking werd door Petrus en Johannes gebracht toen zij voor den Joodschen raad waren gedaagd naar aanleiding van de genezing die door den naam van Jezus, den Nazarener, aan den kreupele bij de schoone poort des tempels geschied was. Die kreupele had ook tot Petrus en Johannes zijn bede gericht om een aalmoes. Echter zilver of goud hadden zij niet om te geven. Maar Petrus zegt tot hem: „hetgeen ik heb, dat geef ik U: in den naam van Jezus Christus, den Nazarener, sta op en wandel.” En hij staat op en gaat met Petrus en Johannes in den tempel, wandelende en springende en lovende God. Als nu de schare op Petrus en Johannes ziet, alsof zij hem in eigen kracht genezen hadden, neemt Petrus de gelegenheid te baat om op dien eenigen naam te wijzen van Hem, door Wiens kracht hij genezen is. Als rechte getuige predikt Petrus, Christus als den beloofden en geschonken Messias, die de Weg, de Waarheid en het Leven is. Echter de prediking van dien Naam verwekte nijd onder de priesters, den hoofdman des tempels en de Sadduceërs. Zij worden voor den Joodschen raad gesteld. Maar ook daar kunnen zij van dien Naam niet zwijgen. Voor de ooren van den Joodschen raad, die de zaligheid zochten in het volbrengen der wet, roept Petrus het uit: „En de zaligheid is in geenen andere.” De zaligheid is alleen in Hem, Dien gij aan ,t kruis genageld hebt, Hij, Dien gij gekruisigd hebt, is de van den Vader beloofden en geschonken Messias. Aangegord door den Geest des Heeren, spreken de Apostelen geen vleiende woorden, maar de waarheid, niets dan de waarheid, scherp ontdekkend, veroordeelend, maar tevens heenwijzend naar den door God gegeven weg tot Zaligheid voor schuldige zondaren.
„En de zaligheid is in geenen andere!” Welk een dierbare waarheid! En toch een waarheid zoo diep vernederend voor het vrome vleesch. Alleen zaligheid in en door Jezus! O er is niets, dat meer tegen ons vrome vleesch ingaat. Dan moet ik er aan. Dan moeten onze vodden en lompen er aan, waarmede wij ons willen bedekken, voor een heilig en rechtvaardig God. Alleen zaligheid in Jezus, dan worden wij uitgekleed en ontkleed, en komen wij naakt voor God te staan. En ons vrome vleesch wil niet ontkleed, maar wel overkleed worden. En toch zegt de Schrift: Alleen zaligheid in Hem. In het zaad der vrouw, door God in het Paradijs beloofd, is alleen behoudenis voor een diepgevallen, doemschuldig Adamskind. Hij is de Losser. Daartoe is Hij van eeuwigheid gezalfd, in. de volheid des tijds van den Vader in de wereld gezonden. Om zondaren zalig te maken, is Hij geworden uit een vrouw, geworden onder de wet. De mensch had gezondigd, en waar de mensch onmachtig is zichzelf te verlossen, daar is de Zoon Gods Zoon des menschen geworden, om voor de Zijnen de straf, op de zonde bedreigd, te dragen. Hij heeft de straf geleden, den toorn Gods gedragen en doordragen. Hij, Die eens als Kindeke lag in de kribbe, is het Offerlam, dat geslacht is. Hij heeft voor de schuld Zijns volks geboet. Hij heeft door Zijn lijdelijk en dadelijke gehoorzaamheid aan het geschonden recht Gods voldaan. Het was nut, dat één mensch voor het volk stierf, opdat niet het geheele volk verloren ging. In Hem is God tot Zijn recht gekomen. Hier werd God door God voldaan. Niets heeft Jezus achtergehouden, van hetgeen bij God te doen was tot zaliging van zondaren. Nu is er zaligheid, maar dan ook alleen in Hem en in geen ander, ook in niets anders.

(Wordt vervolgd.)

Ouderkerk a/d Amstel. Van Doorn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen