Kerk en Staat (II)

De Engelsche Regeering heeft een Koninklijke Commissie ingesteld, en die de opdracht heeft, een zoodanige regeling te ontwerpen, dat Joden en Arabieren voortaan in vrede met en naast elkander zonden kunnen leven. Een prachtopdracht, zouden wij zeggen, maar wij hebben deze commissie beklaagd, toen wij een beschrijving van haar installatie gelezen hadden. Joden en Arabieren in vrede met en naast elkander leven. Het zaad van Abraham en dat van Ismaël, een verbond met el-kander aangaan. Uitgesloten. Maar toch heeft Engeland begrepen, dat er ingegrepen moet worden, daar er anders ontzettende dingen zouden gebeuren. Wij vernemen thans, dat de commissie deze oplossing in overweging zou genomen hebben.
Palestina zou in twee zelfstandige Staten worden verdeeld,een autonoom Israëlietisch dominion, dat deel zou uitmaken van het Britsche Rijk en een onafhankelijke Arabische staat.
De Joodsche bevolking zou daarbij het geheele kustgebied krijgen tusschen de golf van Saint Jean d’Acre en Gaza. Er zouden ongeveer een millioen Joodsche kolonisten kunnen wonen in plaats van de 400.000, die thans in Palestina gevestigd zijn.
De onafhankelijke Arabische staat zou zich dan uitstrekken over het verdere deel van het land en zou ook Transjordanië omvatten. De Emir van Transjordanië zon dan souverein van dezen staat worden en de droom van zijn leven een werkelijk Arabische koning te worden, zou hiermede in vervulling gaan.
Jerusalem zou geïnternaliseerd worden en onder Britsch mandaat blijven. De haven van Haifa, het eindpunt van de petroleumleiding van Mossoel zou geneutraliseerd worden en onder Britsche controle worden geplaatst.
Een ander denkbeeld, dat overwogen wordt zou zijn Palestina te organiseeren in Joodsche en Arabische kantons, die elk autonoom zouden zijn naar Zwitsersch voorbeeld.
Ziedaar het resultaat, waartoe de Koninklijke Commissie gekomen is. Het tweede lijkt ons absoluut verwerpelijk. Dat zou het ondoenlijk maken voor Engeland om scheidsrechter te blijven, tenzij dat er in ieder Kanton of provincie een militaire bezetting kwam, sterk genoeg om zoowel de eene als de andere partij in toom te houden.
Maar wel waren wij nieuwsgierig, hoe er van Joodsche zijde op het voorstel der verdeeling zou gereageerd worden. Persoonlijk stonden wij van meet af op het standpunt, dat dit door de Joden niet aanvaard worden zou, omdat zij daarmede afstand zouden doen van het grootste gedeelte van Palestina. En in de Balfour-verklaring is hun heel wat anders beloofd. En nu heeft dezer dagen een correspondent van de N,R.-Courant een onderhoud gehad met prof. Dr. B. Akzin, hoogleeraar in het Volkenrecht aan de Universiteit te Boston en leider van de uitvoerende macht van de Nieuwe Zionistische Organisatie, die in ons land vertoeft en dit onderhoud is gepubliceerd en van groote beteekenis voor ieder die in het Joodsche vraagstuk belang stelt.
Prof. Akzin stelde op den voorgrond. dat het Zionisme niet slechts ten doel heelt, eenige honderdduizenden Joden zich in Palestina te doen vestigen, om daar een beter bestaan te vinden. Er zijn landen, van waaruit steeds vele duizenden, ook Joden, naar andere landen alleen hierom geëmigreerd zijn; het Zionisme wil meer dan dit, het wil de Joden als Joden bijeenbrengen in een nationaal te huis. in hun eigen onafhankelijken staat waar zij niet langer een minderheid, maar een meerderheid vormen. al vindt de niet-Joodsche meerderheid er bestaansmogelijkheid en bescherming.
Als zulk een vaderland, aldus prof. Akzin, wenschen wij ons Palestina, waar nu 400.000 Joden en 900.000 niet-Joden wonen. Dat wij hier een sterke minderheid vormen, is ons niet voldoende; dan kunnen wij even goed in andere landen, als Po’en, blijven, beter zelfs dan onder een meerderheid van Arabieren in Palestina, Ons streven is daarom een zeer intensieve emigratie van Joden uit Centraal-en Oost-Europa naar Palestina.
Onmiddellijk na den oorlog had de wereld het juiste inzicht in het probleem, wat betreft kleine volken, die in hun land een meerderheid vormden en van andere groote landen afhankelijk waren. Zoo hebben de Tsjechen, de Polen, de Letten, de Finnen hun onafhankelijk volksbestaan gekregen en-zijn ook de Arabieren van het Turksche gezag bevrijd.
Met het Joodsche probleem is het anders gegaan. Het Engelsche mandaat en de controle van den Volkenbond zijn met de oplossing in bovenbedoelden zin aangevangen, maar zijn er spoedig in blijven steken. In Palestina bracht het vraagstuk ongetwijfeld de bijzondere moeilijkheid, dat inde andere landen het volk er reeds was, dat een onafhankelijken staat moest vormen. Terwijl men er mede bezig was de gewenschte Joodsche meerderheid in Palestina te vormen, heeft de wereld het juiste inzicht, waarvan boven sprake was, verloren en is het misverstand ontstaan, dat het ‘t Zionisme er om te doen is om de Joden, met behoud van de eenmaal verworven nationaliteit, te doen immigreeren; dat zij dus niet een bepaald Joodschen staat behoeven. Te meer is dit te betreuren, omdat sindsdien in Centraalen Oost-Europa de toestand der Joden veel en veel ongunstiger geworden is, niet alleen in Duitschland. In Polen, in Roemenië, is, als gevolg van de industrialisatie, een zeer sterke trek der bevolking van het platteland naar de steden, waar de Joodsche reeds hun plaatsen in handel en beroep bezet hadden en waar zij nu uit het oeconomische leven uitgestoo-ten werden.
Thans verlangen wij, aldus prof. Akzin verder, de vervulling van wat ons in 1917 en 1920 beloofd is; de normaliseering van het bestaan van het Joodsche volk. Dit is mogelijk; het aantal immigranten in Palestina zou 150.000 per jaar kunnen bedragen, dat is voldoende om ons er in tien jaar tijds een meerderheid te doen vormen. Hij betreurde het, dat de Engelsche regeering vóór de laatste Arabische onlusten de kolonisatie niet geholpen en haar ontwikkeling niet in de hand gewerkt heeft, b.v. door het gratis afstaan van grond en het verleenen gedurende de eerste jaren van vrijdom van belasting. Wil Engeland ook Transjordanië voor Joodsche kolonisatie openen, dan is het aantal van 65.000 immigranten per jaar in dit land gemakkelijk te verdubbelen. Het is ons er in ‘t geheel niet om te doen om een speelgoedstaat te krijgen in een klein gebied, waarin van een onafhankelijk Joodsch volksbestaan in den breedst mogelijken zin geen sprake kan zijn.
De nieuwe Zionistische organisatie wenscht de openstelling van heel Palestina voor immigratie. Zij vindt hierbij steun bij de school van Engelsche politici, welke in een Joodsch Palestina als „dominion” een sterk bolwerk ziet aan den zeeweg naar Indië tegen een revolteerenden Islam. Hiertegenover staat de school van Engelsche romantici, die het land als een archaeologisch museum met edele sjeiks, in wapperende burnous gehuld en dravend op witte Arabische hengsten geconserveerd wenschen te zien. De Joden willen geen paarden, aldus prof. Akzin, maar tractors en automobielen; zij willen geen regenputten in de woestijn, maar zij willen het land draineeren,
De Arabieren, zoo betoogde hij verder, zullen slechts onrustig blijven zoolang zij hun meerderheid bedreigd zien, en zich zeker schikken in den status van beschermende minderheid, wanneer deze voor hen ontstaan zal zijn.
De vraag, op welk politiek en oeconomisch stelsel de nieuwe Joodsche staat van Palestina gegrondvest moet zijn, met name, of het al dan niet een socialistisch geregeerde staat zal moeten worden, of het vestigen van de Joodsche nederzettingen al dan niet op socialistische basis zal moeten geschieden, achtte hij thans niet actueel; die komt naar zijn meening eerst aan de orde wanneer het doel bereikt is.
Een verdeeling van Palestina in een Joodsche en een Arabische helft is voor de Nieuwe Zionistische Organisatie onaanvaardbaar; in heel het land zullen de Joden een meerderheid moeten vormen.
Ook „Het Handelsblad”, spreekt geheel in denzelfden geest en stelt tenslotte deze principieele vragen:
Is datgene, wat de commissie voor den geest zweeft in overeenstemming met de letter en den geest van het mandaat? Een vraag, die niet gemakkelijk is te beantwoorden, en welke zou moeten worden getoetst aan de periodieke verklaringen der verantwoordelijke Britsche staatslieden en Volkenbondsautoriteiten.
Een andere vraag, van practisch belang, is: is er een andere mogelijkheid van oplossing?

d.H. (Den Haag) J.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen