Vragenbus

S. d. J. te L., deed mij, eenigen tijd geleden reeds de vraag toekomen: Hoe moet onze houding zijn tegenover het z.g.n. Occultisme, is daar iets goeds van te verwachten of niet?
In deze vraag zit stof voor vele artikelen. Ik moge daarom met een enkele algemeene opmerking volstaan.
Het occulte is het verborgene. Occultisme is dan ook een soort verzamelnaam voor nog niet of niet nader te verklaren krachten, die het leven beheerschen en beïnvloeden. Inzonderheid wordt hierbij dan gedacht aan de krachten, die vanuit of op de ziel van den mensch werken, zooals b.v. droomen, voorgevoelens, verschijningen, somnambulisme, hypnose, suggestie enz. enz. Een nieuwe benaming voor dit alles is para-psychologie.
Het is nog in geding, of wij hier inderdaad kunnen spreken van werkelijk vaststaande verschijnselen, dan wel van iets, wat de mensch meent waar te nemen, maar dat eigenlijk slechts verbeelding is. M.a.w. of hier iets objectiefs of slechts subjectieve waarnemingen en gewaarwordingen zijn; mogelijk ook wel bedrog.
Men heeft gemeend, dat er voor de telkens terugkeerende belangstelling onder de menschheid voor deze dingen, zelfs een zekere regelmaat is aan te wijzen, Een soort ebbe en vloed-verschijnsel.
Feit is, dat in critieke tijden, waarin de menschheid zoekt naar nieuwe krachten en steunsels, er een regelmatig grijpen naar deze zaken is, al moet er natuurlijk bijgevoegd, dat de vorm, waarin deze belangstelling zich uit, met de ontwikkeling der tijden meegaat.
Saul en de profetes te Endor beoefenden deze dingen anders dan de wetenschappelijke para-psycholoog van dezen tijd. In wezen gaat het echter om hetzelfde: het zoeken naar en gebruik maken van andere dan gewone en bekende krachten.
Dat er thans gretig naar gegrepen wordt en er veel onderzoek aan gewijd wordt, is te verklaren.
Er is hier een zekere reactie in het spel. De mensch maakt de omwenteling door van het stof-geloof naar het geest-geloof. Meende de wetenschap alles „verklaard” te hebben, nu blijkt, dat er toch nog niet verklaarde factoren het leven beheerschen. Dit nog-niet-ontdekte trekt aan. Het prikkelt tot onderzoek. De litteratuur is dan ook veelvuldig.
Hier komt bij, dat de mensch naar houvast zoekt, vooral wanneer, als in onzen tijd hem veel vermeende zekerheden ontvallen.
Nu kan de mensch nooit verloochenen, dat hij stamt uit een paradijs, waar hij in het wonder — dat een mysterie tegelijk is— dat God zijn Schepper was, de kracht én de mystiek van zijn leven vond. Behoefte aan mystiek blijft er daarom bij den mensch, ook als gevallen schepsel. Hij begeert zijn leven te zien opkomen uit en te weten, dat het rust in het mysterie. Al deze trekken verklaren den opgang van het occultisme, telkens weer, en ook nu.
Hoe hier nu over te denken is, en wat onze houding moet wezen?
Als reactie op het hoogmoedig geloof, dat de mensch alles wist en de brute loochening van alle geestelijk bestaan, nemen wij dankbaar nota van het zoeken naar het occulte. Het is een onbedoelde hulde aan de eeuwige waarheid Gods en een bewijs, dat de. mensch zijn wezen niet straffeloos verloochenen kan.
Nu vraagt mijn schrijver, of er van het leeren kennen van deze krachten niet veel heil verwacht kan worden, gelijk hij ergens gelezen had.
Ongetwijfeld kan van het leeren kennen van de nog niet gekende krachten van de ziel des menschen en haar werkingen winst geboekt worden. Bepaalde verschijnselen en gedragingen in het leven van sommige menschen kunnen daardoor beter worden verstaan. Zenuw- en ziele-artsen kunnen er dankbaar gebruik van maken.
Zelfs het terrein van de bevinding, ware en valsche, wordt er door verhelderd. Men vergete echter geen oogenblik, dat hier een zeer moeilijk terrein betreden wordt, waar de wezenlijke kennis niet dan zeer moeilijk en met veel worsteling vorderen kan.
Meent men echter, dat door het kennen van dit gebied zonder meer, het leven verrijkt zal worden, dan moeten wij dit als onwaar afwijzen. Hier geldt, dat wie wetenschap zonder meer vermenigvuldigt, de smart vermeerdert. Niet het kennen en verklaren, ook niet van de verborgen levensverschijnselen, brengt de mensch de verloren gemeenschap met God terug.
Evenmin aanvaarden we de gedachte, dat uit deze occulte krachten der ziel de religie te verklaren is, of dat deze daardoor zonder meer beheerscht zou worden. Bovendien liggen er op dit terrein, ontzaggelijke gevaren voor zenuw- en geestesleven.
Satans list en bedrog zijn hier niet te onderschatten krachten. Menigeen, die zich overgaf aan een indringen in deze wereld van het occultisme, is er ondergegaan of niet dan voor immer gehavend uit wedergekeerd.
Wat achtergrond des levens is, moet achtergrond blijven. Wie deze orde omkeeren wil, zondigt tegen een door God zelfs aan deze bedeeling gestelde wet.
Onze taak en roeping ligt niet in de wereld van het onbewuste en onderbewuste, maar in die van het bewuste.
Daarheen wijst ons het Woord van God zelf.
Het wijst ons een weg, die nog uitnemender is. De weg van het ware geestelijke en mystieke leven door de gemeenschap met Christus in den Heiligen Geest.
Ach, kenden heel wat ontwrichte, beangste, losgeslagen en onzekere levens, die kracht. Zij zouden er van genezen worden.
De diepe zaligheid van het: „Mijn leven is met Christus verborgen in God,” kan geen psychologie of filosofie van het occulte geven, het is een geschenk Gods.
Deze levensdiepte is meer dan de diepzinnigheid van het occultisme.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen