Geloof - Hoop - Liefde (20)

Het liefdebidden in de liefde mystiek is alzoo met name een bidden om al datgene wat tot de liefde en derzelver beoefening behoort: Een der schoonste exempelen daarvan, zoo zagen wij reeds, vinden wij m.i. in Hooglied 8: 6 en 7, waar de hef de zoo gaande is gemaakt, dat ze in de sfeer der liefde om de liefde en haar verworteling bidt. Dan is het niet slechts een begeerte om liefde, of om vermeerdering van liefde en om terugkeer tot de oude liefdebetrekking; maar speciaal een bede, dat de liefde moge ademen in de liefde. Dat is altijd in zalige gemeenschapsoefening met den liefde - Bruidegom Christus. Let wel niet slechts een bede om die gemeenschapsoefening zelve, maar om gegeven deze gemeenschap, die de bruid zich hier bewust is, nu in die liefde te worden be-waard; om er in te verzinken tot blijvende bevestiging, Immers in Hooglied 8 : 6 bidt de bruid:
Zet mij als een zegel op uw hart als een zegel op uw arm.
Een Oostersche beeldspraak. Onder zegel kan men hier den zegelring in verstaan, een ring van groote beteekenis die vooral niet in handen van een vreemde mocht komen; en waarom men die wel droeg aan een koord of ketentje de bloote borst, ter hoogte van het hart ook wel als een armsieraad, aan de pols gebonden.
Zoo wil nu de Bruid ook behandeld worden. Zij wenscht als een kostelijk goed, een sieraad dat niet slechts schoon maar ook waardevol is, door haar hemelschen Bruidegom als op zijn hart een aan zijn arm gedragen te worden.
Jezus zelf moet voor haar en de liefde, gemeenschap zorgen. Een zeer schoone mystieke bede. Inderdaad zij mag vragen; zij is van groote waarde voor den Heere Jezus. Als gewasschen in Zijn bloed en vernieuwd door Zijn Geest heeft zij waarde voor Hem ontvangen, waan de voor Hem als uit Hem, en als kostelijk voor Hem, Neen zij kan zelve liefdegemeenschap niet bewaren. daarom wil ze op zijn hart gedragen, daar klopt de pols, daar is de zetel der liefde; een ook aan zijn arm, als machtszinnebeeld tot deze bewaring.
Krummacher verbindt er nog een eigen aardige gedachte aan; hij zegt het zege is de afdruk van de figuur in den zegelring; deze figuur staat in den zegelring zelf omgekeerd, schier leelijk; men kan soms niets van maken; maar afgedrukt in ’t was ziet ge al het omgekeerde recht en harmonisch staan tot een prachtfiguur.
Zoo ook is de bruid in haarzelf gansd onschoon; maar afgedrukt in den Heere Jezus is al het wanstaltige omgezet in harmonisch schoon, — Zoo zou zij dan om dezen afdruk bidden.
Hoe het ook zij, de centrale gedacht, van deze teedere woorden in Hooglied 8 : 6 is dat de Bruid, juist omdat zij zo; gaarne Jezus’ bruid wil zijn, en is, en daarvan zooveel zaligs ervaart, - zij dan ook in die liefde wenscht bevestigd en bewaard te blijven.
Waarom haar liefde in dit liefdelied wordt tot een liefdegebed. De drang te zulk een bede wordt dan verder vertolk in het volgende: want de liefde is sterk als de dood; haar ijver is hard als het graf.
Men leze het juist. Er staat niet: sterker dan de dood; maar als de dood. Zij ontleent een beeld aan „dood en grof deze beide worden hier bijeen gevoegd tot eer eenheidsgedachte, de dood, gelijk die zijn prooi niet loslaat. De dood, niets is er tegen bestand; en wat hij grijpt, onzerzijds bezien, dat houdt hij. Het graf hard, laat zich niet verbidden of openen, het houdt, het verslindt wat het heeft Dit wordt graf-ijver genaamd. IJver heeft hier den zin van jaloersch. Zoo speekt men ook van den Heere, dat Hij is een ijverig, d.i. een jaloersch God. IJverig is dus jaloersch. Dan kan men niet hebben dat een ander met ons moet deelen.
Zoo levert de dood zijn prooi aan hen graf, welk graf niets met zich deelt, hen houdt zijn prooi alleen, onteruggeeflijk.
Zoo is ’t nu met deze geestelijke liefde zegt de Bruid, Heeft die liefde ons ge-grepen, heeft de Heere haar om zoo te zeggen gaande gemaakt, dan is zij geheel en al liefde in Hem. Die liefde wil niet loslaten; is sterk als de dood; en jaloersch ook, als het graf. Die liefde kan het niet hebben, ook maar te moeten denken, dat deze gemeenschap tusschen hen beiden ook nog een derde zou toelaten. Zij wil van den Heere Jezus geheel en alleen zijn. Zij kan geen andere minnaars hebben; en zij zou het, om het zoo te mogen zeggen, ook niet toelaatbaar kunnen achten, niet kunnen dulden, da: haar Bruidegom nog een ander minde.
Gevoelt ge nu hoe uit dezen gansch geestelijken mystieken grond de bede rijst, om als een zegel op zijn hart te worden gezet.
Daarom zegt ze: „want”; want de liefde is sterk en ijverzuchtig, als de dood en het graf.
Geen wonder, want waar vinden wij de bron van oorzaak? In den Heere. Het zijn vlammen des Heeren zegt ze, Jehovah is zelf in liefdevuur ontstoken. Hij eerst, daarna wij. En als vlammen des Heeren zegt het; dat God zelf als Jehovah, dat is als God die in de geschiedenis ingaat, - dat Jehovah uit zijn eeuwig verbond brandt van liefde, lieven moet dat is zijn Wezen.
Goed verstaan, een infralapsarische tekst als een rots. Wie ecu eeuwig verbondt stelt, die althans zal niet ligt anders dan dezen infralapsarischen inslag met één kunnen stellen.
God heeft in zich, door zich een drang om naar buiten zich te openbaren in liefde, ook in genadeliefde. Vlammen des Heeren die daarom niet kunnen uitgebluscht worden. En wie van zulk een vlam wordt beroerd, aangestoken, als „opgelekt”. hij ontvlamt zelf tot een brandend hart, dat, als zelf een vlam zijnde, moet leven van de verteering.
Zinnebeeld van de vlam in de religie.

(Wordt vervolgd).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen