Veluwsche brieven

“Finland staat op den tweesprong!”, zoo meldde de radio hedenmorgen (Zaterdag). Wellicht heeft het reeds zijn weg gekozen, dien het met zijn nationale eer en zelfstandigheid in overeenstemming acht. Er schijnt in de laatste dagen door de diplomatie veel te zijn afgewerkt achter de coulissen, want met verrassing werden allerwegen de eerste vredesgeruchten vanuit Stockholm opgevangen. Maar over het algemeen heerschte er meer bezorgdheid dan vreugde over de onderhandelingen. Men had een geheel andere uitkomst verwacht. Het heroïsme, waarmede het heldhaftige volk alle aanvallen van den tienmaal sterkeren vijand afsloeg, had een aureool van onoverwinnelijkheid rond het Finsche leger gelegd. Zeker, door den geweldigen druk moesten belangrijke posities worden prijsgegeven, maar een doorbraak werd nog niet geforceerd.
De regeering, te Helsinki, kan de bemoeienis van Zweden in verband met de vredesvoorstellen, niet al te zeer bewonderen. Er heerscht een zekere ontstemming onder het Finsche volk, dat Stockholm zich nu krachtig inspant om als bemiddelaar van den vrede op te treden. Het had van zijn nabuur wellicht andere hulp verwacht.
De manier toch, waarop aan Finland den vrede met Moscou wordt aangeboden, wekt de gedachte als staat Finland als een overwonnen tegenstander, met gebonden handen voor de vierschaar. De Finsche regeering heeft terecht opgemerkt, dat Rusland niet die successen heeft bevochten, welke het recht geeft den vrede te dicteeren. Finland was immer bereid tot vrede: het heeft niet dan noode het zwaard in de weegschaal geworpen. Zijn verdediging is nog over geheel de linie in tact. En zich nu te laten verkoopen en verdeelen, daarvoor zijn die kostbare offers van de zonen des lands niet gebracht. En dat het nu juist Zweden moet zijn, die als tolk van Rusland fungeert, dat zit dat edele volk dwars.
Rusland begeert niet minder den vrede. Het moet zich redden uit het Finsche avontuur, waardoor zijn prestige ontzaglijk veel heeft geleden in het oog van de wereld. Maar het kan zijn troepen maar niet zonder meer terugtrekken. Het eischt nog meer dan toen het den aanval op Finland deed. Dat is een brutaliteit, welke men alleen van een man als Stalin kan verwachten. De eischen, die hij tot den vrede heeft gesteld, zijn zoo ongehoord, dat Finland nationale zelfmoord pleegt, wanneer het op die voorstellen ingaat. Rusland wil zijn bloedige handen aan Finlands keel leggen. Met belangrijke ertsgebieden, wil het de vrije beschikking over het Ladogameer, verschillende eilanden en steden, en verder moet Finland alle fortificatiën en kustverdediging ontmantelen. Het kan zich evengoed, zonder meer, in handen van Rusland stellen.
Hoe dit vredesspel zal eindigen, is niet te voorspellen. De Geallieerden hebben verklaard zich van eenige pressie op Finland te zullen onthouden, alleen wanneer het een beroep zou doen op gewapende tusschenkomst, zijn zij tot hulp bereid. Duitschland wil ook een stille aanschouwer zijn om het wereldconflict niet verder uit te breiden. Zweden en Noorwegen hopen, dat Finland zal ingaan op deze vredesaanbieding, want zij vreezen anders ook betrokken te worden bij de bloedige worsteling.
Hield men een wereld-referendum, dan trok heel de wereld naar Finland om te helpen. Nimmer heeft de sympathie voor een bedrukt volk zoo duidelijke taal gesproken. Velen, ook in ons land, vragen zich af, hoe is het mogelijk, dat een zaak, waarvoor zooveel is gebeden ten onder kan gaan. Vergete men niet, dat niet de mensch, maar God de historie maakt. Zijn bedoelingen gaan in vervulling. Zijn raad zal bestaan. En toch heeft Hij in Ziin beschikkingen het gebed van Zijn volk opgenomen, maar wat betreft den tijd, waarin, de wijze waarop Hij antwoordt op het roepen der ellendigen, in Zijn wijsheid en liefde vrijmachtig bepaald. En dan toont de geschiedenis aan, dat de uitkomst van Zijn wegen stemden tot de aanbidding: “o Diepte des rijkdoms, beide der wijsheid en der kennisse Gods! Hoe ondoorzoekelijk zijn Zijne oordeelen en onnaspeurlijk Zijne wegen!”
Napoleon hechtte onze vaderlandsche erve als een „aanslibsel van Frankrijk” aan zijn gebied. Het was gedaan met de zelfstandigheid der Republiek, die wereldmachten het hoofd had geboden. Maar toen 1813 ter kimme rees, werd Nederland vrij als nimmer te voren. Het provincialisme was versmolten in den smeltkroes der ellende, en de ééne, ongedeelde natie rees op als het Koninkrijk der Nederlanden.
De Zuid-Afrikaansche Boeren-Republieken gingen bij den vrede van Vereeniging, in 1901, onder in het Engelsche Imperium. Het bloed scheen, tevergeefs vergoten, de offers vruchteloos gebracht, de gebeden afgewezen te zijn. Wat een verslagenheid, ook in ons Nederland. Maar op de puinhoopen der oude Republieken, verees het nieuw gebouw der Zuid-Afrikaansche Republiek van de Kaap tot aan de Zambesi. Transvaal en Natal, Kaapkolonie en Oranje-Vrijstaat hadden opgehouden te bestaan, maar één ondeelbare Unie rees op onder eigen vlag. Het Afrikaansche heldengeslacht heeft over geheel de linie gezegevierd. Gehandhaafd was èn religie èn taal, èn cultuur van het Afrikaansche volk. De vooortrekkers, die liever het woeste Drakengebergte overtrokken dan het fiere hoofd te buigen onder onrecht en onvrijheid, hebben altijd gedroomd van een Vereenigd Zuid-Afrika, maar hun stoutste voorstellingen werden verre overtroffen. Zuid-Afrika is nog een dominion van Engeland, maar de tijd is in uitzicht, dat het ook van deze staatkundige voogdij wordt ontheven.
Niet de mensch, maar de Heere regeert.
Wat verschijne,
Wat verdwijne,
‘t Hangt niet aan een los geval.
In ‘t voorleden
Ligt het heden;
In het n u, wat worden zal.

A. (Apeldoorn), Geels

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen