Eenige vergelijkende opmerkingen over de Bijbelvertalingen van 1637 en 1939 (IV)

De tekstcritiek drong de vertalers van het jongste werk ook in Hand. 9:5 en 6 wijziging te maken. In de Statenvertaling luidt de tekst: „En hij zeide: „Wie zijt Gij, Heere?” En de Heere zeide: „Ik ben Jezus, Dien gij vervolgt. Het is u hard, de verzenen tegen de prikkels te slaan”. En hij bevende en verbaasd zijnde, zeide: „Heere! wat wilt Gij, dat ik doen zal?” En de Heere zeide tot hem: „Sta op en ga in de stad, en u zal aldaar gezegd worden, wat gij doen moet”. De vertaling van 1939 heeft: „En Hij zeide: „Wie zijt Gij, Heere?” En Hij zeide: „Ik ben Jezus, Dien gij vervolgt. Maar sta op en ga de stad binnen en daar zal gezegd worden, wat gij doen moet”. Weggelaten is dus: „Het is u hard de verzenen tegen de prikkels te slaan”. En hij, bevende en verbaasd zijnde, zeide: „Heere! wat wilt Gij dat ik doen zal?” — Dat is dus een heel stuk. Nu staat het in vers 5 weggelaten gedeelte ook in 26:14; het behoort dus wel degelijk tot de geschiedenis. Het weggelaten gedeelte uit vers 6 vinden wij, eenigszins anders, in 22:10. De weggelaten woorden worden in de beste handschriften van Hand. 9 niet gevonden; wel in die van Hand. 22 en 26. In oude overzettingen worden zij ook gevonden. Naar het ons voorkomt hadden de vertalers beter gedaan de woorden tusschen haakjes te zetten, zooals zij ook deden bij Markus 16:9—20, welken tekst zij blijkbaar niet ten volle voor echt erkennen. Veeleer was er oorzaak geweest bij Hand, 9:5 en 6 op die wijze te handelen. Voor schrappen zouden wij hier niet durven adviseeren. Waar het gedeelte eigenlijk toch ook elders in de Schrift voorkomt, willen wij de Statenvertaling handhaven.
Ook 1 Joh. 5:7 en 8a hebben de vertalers van het jongste werk tusschen haakjes geplaatst. Zij kunnen dus de echtheid van den tekst niet ten volle aanvaarden. Evenzoo deden zij met Joh. 7:53-8:1-11. Tamelijk groote stukken zijn meer of minder, wat den tekst betreft, disputabel gesteld.
Nog één voorbeeld willen wij noemen. De vertaling van 1939 zet 2 Tim. 3:16a aldus over: „Elke van God ingegeven schriftplaats is ook nuttig”, enz.
De Statenvertaling heeft: „Al de Schrift is van God ingegeven”. Opmerkelijk is, dat de Leidsche vertaling heeft: „De geheele Schrift is van God ingegeven”.
Dr. Bouma vertaalt: „Alle Schrift is door God ingegeven”, (Korte Verkl.). Wanneer wij vertalen als de vertaling van 1939 gedaan heeft: „Elke van God ingegeven schriftplaats” enz., dan kan het de gedachte wekken, dat er ook Schriftplaatsen zijn, die niet door God zijn ingegeven. Nu is de nieuwe vertaling taalkundig wel te verdedigen, maar toch is de Statenvertaling hier verre te kiezen boven de nieuwe vertaling. In vers 15 worden de Schriften genoemd. Elk van die Schriften is door God ingegeven. De Bijbellezer moet niet door een vertaling op een dwaalspoor gebracht kunnen worden of door een vertaling in zijn dwaling gestijfd kunnen worden. En de vertaling van 1939 kan gemakkelijk een verkeerd inspiratiebegrip steunen1).
Wij volstaan met deze voorbeelden.
Uit de enkele voorbeelden blijkt allereerst, dat de vertalers wel bewust hebben gekozen. Vervolgens is heel duidelijk, dat zij geen gemakkelijk werk hebben gehad. Het was dikwerf heel moeilijk om een keuze te doen, Wij moeten dit werk prijzen waar het te prijzen is. En er is veel te loven. Dankbaar kan van het vele goede gebruik gemaakt worden. Het nieuwe monument geeft veel te bewonderen.
In de tweede plaats moeten wij een open oog hebben voor het werk van vertalen op zich zelf. Is het geen daad, waarvoor wij den Heere te erkennen hebben, dat in dezen tijd, waarin de menschheid zucht onder tal van lasten, de Bijbel opnieuw vertaald werd? Dat zooveel tijd, zooveel geld, zooveel kracht besteed werd aan de vertaling van onzen Bijbel is een oorzaak om ons te verootmoedigen.
In de derde plaats wijzen wij er op, dat de Kerk hier een dure roeping heeft. Zij moet dit werk beoordeelen. Daartoe moet zij deskundige menschen, menschen, die tevens principieele belijders zijn, aanstellen. Hier kan veel en goed werk gemeenschappelijk verricht worden. De Kerk moet staan naar het beste, maar niet minder ernstig waken tegen het kwade. Vooral zorge de Kerk, dat een nieuwe vertaling geen oorzaak worde van nieuwe splijtzwam.
Zoolang de Kerk nog geen uitspraak gedaan heeft, blijve de Statenvertaling primair. Op den kansel enz. worde uit haar geciteerd. Zij is, wat onze Nederlandsche vertaling betreft, de officieele. Anders volgt straks ieder zijn eigen vertaling.
Veel ontvingen wij, maar ten volle bevredigd zijn wij nog niet. Wij kunnen dus nog niet besluiten tot afbreken van het monument van 1637, al hebben wij een open oog voor de schoonheid van het nieuwe monument, Aan het laatste voegen wij gaarne toe, dat wij ook veel lof hebben voor de wijze waarop het Bijbelgenootschap de nieuwe vertaling uitgaf. De Statenvertaling is genoemd een geloofswerk, dragend iets van de zalving des Heiligen Geestes. Dat de nieuwe vertaling in dit opzicht hooger staat durven wij niet te zeggen.
Wij worden geroepen tot naarstig en biddend voortarbeiden. De Bijbel, het Woord Gods, het allerrijkste en allerschoonste Boek, heeft recht op de allerbeste vertaling.

v.d. M.
1) Zie slotartikel.
 

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen