Kerkelijke berichten

In een op 21 December 1942 gehouden dubbele kerkeraadsvergadering van de gemeenten Driebergen en Zeist heeft Ds. E. du Marchie van Voorthuysen zijn hartelijk leedwezen betuigd over zijn onkerkelijke handeling op 11 December j.l. te Loenen aan de Vecht en daarbij beloofd, dat zulke dingen niet meer zullen gebeuren.

De kerkeraden van Driebergen en Zeist.

Wij zijn zeer verblijd over dit bericht. Het eert een Dienaar des Woords, dat hij zich herinnert de meest ernstige ure zijns levens, toen hij zich met hart en zinnen aan den Heere en Zijn Kerk heeft verbonden en hij gedachtig is en blijft aan zijn belofte „mede U onderwerpende aan de kerkelijke vermaning volgens de gemeene ordening der kerken” een belofte, die hij met „ja, ik, van ganscher harte” heeft bezegeld.
Hiermede is deze zaak afgedaan en zal natuurlijk de Classis Utrecht op de hoogte gesteld worden van den geheelen gang van zaken.
Enkelen hebben mij een nog al gekruiden brief geschreven. De een schreef, dat ik een vijand was van het genadeleven, de ander, dat ik nog nooit goed de kerkenorde gelezen had, want dat het in de kerkenorde niet ging over de kerk als Instituut; maar over de kerk als „het lieve volk van God”. Een derde, dat ik toch nog al scherp in mijn stukje art. 15 D.K.O. was geweest. Ja inderdaad, mijn waarde Briefschrijver, daarin hebt gij gelijk. Maar als gij eens wist, hoe de geheele gang van zaken zich heeft toegedragen, hoe ik zeer ernstig heb laten waarschuwen dien weg toch niet op te gaan, hoe men trots deze waarschuwing toch doorging, hoe men per advertentie openlijk in de bladen deze „bevestiging” en „intree” had aangekondigd, mij dunkt, dan zult gij toch wel kunnen begrijpen, dat ik niet langer met een fluweelen handschoen dit onkerkrechterlijk drijven kon laten passeeren. Hierbij ging het mij niet om personen. Wat men ook van mij zegt, ik kan in hooger beroep gaan met een gerust geweten.
Een andere kwestie is, of ik art. 15 D.K.O. juist verklaard heb. Dit is een zuiver objectief kerkrechterlijk vraagstuk. Ik wil hierover in het kort dit zeggen. Men heeft gezegd, dat volgens mijn verklaring van art 15 D.K.O. een Chr. Geref. predikant nooit ergens zou mogen optreden, waar het Chr. Geref. kerkelijk leven nog niet tot institueering was gekomen. Maar dat staat met geen woord en geen letter in het geheele stuk over art. 15. Dit staat er, dat, wanneer „hier of daar” het Chr. Geref. kerklijke leven nog niet geïnstitueerd is, men daar niet moet gaan preeken zonder kennisgeving aan den genabuurden kerkeraad en aan de Classis waaronder men ressorteert. Dit geeft een gezond kerkverband. Dan weet de Classis, wat er in haar ressort geschiedt, en daarop heeft de Classis ook recht. Wie Dienaar eener kerk is, en het kerkverband heeft aangegaan onder heilige stipulatiën, die beseffe al meer en al dieper, dat hij er is om de kerk, en, niet de kerk om hem. Vooral in dezen slappen tijd, waarin het kerkelijk besef dreigt gevaar te loopen, lijkt mij meer dan ooit de tijd gekomen, dat hieraan volle aandacht en volle waarde wordt gegeven.
Wij hopen zeer, dat wij in de toekomst voor dergelijke excessen bewaard blijven, en dat wij allen als Dienaren des goddelijken Woords de gemeenten mogen opvoeden naar den eisch der Gereformeerde belijdenis en het Gereformeerde Kerkrecht om ons daarnaar te reguleeren, daarop te gronden en daarmede te bevestigen. Dit zal voor vast en bondig gehouden worden, tenzij het zou blijken te strijden met Gods Woord.

A. (Apeldoorn) S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen