Jeugdleven

Alleen wanneer we den samenhang tusschen belijdenis en Avondmaal goed vasthouden, blijven we in het rechte spoor. Dan zullen wij het belijdenis-doen niet meer vervlakken tot een louter vormelijk iets (het zich-laten-aannemen op belijdenis van een historisch geloof, b.v. om maar van de catechisatie af te zijn, of omdat men trouwplannen heeft en de kinderen toch gedoopt moeten worden!). We zullen dan ook niet den eisch van een levend geloof toespitsen tot een verzekerd geloof. Het echte belijdenis doen is dat van den mensch, die zichzelf vanwege zijn zonden mishaagt en zijn reinigmaking en zaligheid buiten zichzelf in Christus Jezus leert zoeken. Voor onze geloofsbelijdenis hebben wij dus noodig de waarachtige beproeving van onszelf, die het Avondmaalsformulier in drie stukken ontwikkelt.
Waar dit ontbreekt, is de oplossing niet: dan maar een historisch geloof belijden, of: géén belijdenis doen, maar daar heeft het dooplid de dure roeping, zich ernstig en biddend te bezinnen op de verplichting, die van Godswege in den Doop op hem rust. Waarbij we, inplaats van God de schuld te geven, onze onwil, onze afkeerigheid, onze vijandschap als de eigenlijke oorzaak zullen moeten leeren zien.
Of wie belijdenis deed, ook Avondmaal behoort te vieren, kan na het vorenstaande geen vraag meer zijn. Dat hier echter veel aan ontbreekt, komt voort uit de reeds genoemde misverstanden. ’t Valt niet te verwonderen, dat wie niet uit oprechte behoefte belijdenis deed, geen Avondmaal kan vieren. Met dat al: men is dan toch maar een belijder van Christus en maakt zich schuldig aan voortgaande verachting van Zijn gebod: doet dat tot Mijne gedachtenis! Tegelijk ontstaat echter het groote gevaar, dat men het abnormale van dien toestand niet meer gevoelt en er hoe langer hoe meer in vastgroeit. Had men ernst gemaakt met z’n belijdenis, dan had onder den zegen des Heeren het conflict van te moeten en niet te kunnen tot de eenig juiste oplossing kunnen leiden, n.l. tot waarachtige bekeering.
Aan de andere zijde gebeurt het echter ook, dat de viering van het Avondmaal wordt nagelaten juist vanwege de heiligheid van het sacrament tegenover eigen onwaardigheid enz. We zouden dan eerst „klaar” willen komen met onszelf om te kunnen toetreden. Maar…… „wij komen niet tot dit Avondmaal om daarmede te betuigen, dat wij in.onszelven volkomen en rechtvaardig zijn, maar integendeel”… Enfin, op dat gedeelte van het formulier wezen we reeds. Werd het maar grondig verstaan!
Overigens: wij zullen de oneffenheden met betrekking tot het belijdenis-doen en het Avondmaal-houden nooit kunnen gladstrijken. De Heere ziet het hart aan. Hier zal het wel zoo blijven, dat er komen, die zichzelf „waardig” achten en — juist daarom „onwaardiglijk eten en drinken”. De rechte Avondmaalganger daarentegen komt als een slecht en ongelukkig mensch, onwaardig in zichzelven, maar God wil hem in genade aannemen en alzóó dezer hemelsche spijze en drank waardig en deelachtig maken!
Wij willen dit onderwerp beëindigen met de nog altijd behartigenswaardige uitspraak van de eerste Synode der Chr. Geref. Kerk, in 1836 gehouden:
„De lidmaten der gemeente Jesu Christi zullen ernstig vermaand en opgewekt worden, om zich te wachten voor verachting van het bondzegel des H. Avondmaals, hetzij door de verwaarloozing van de onderzoeking der H. Schriften en het opwassen daardoor in de zaligmakende waarheden, waardoor de lidmaten belet worden om het lichaam des Heeren Jesu Christi wel te onderscheiden, hetzij door het verzuimen van het Avondmaal door verkeerde toepassing der vermaning: De mensch beproeve zichzelven en ete alzoo van dit brood en drinke van dezen drinkbeker, zullende de Opzieners en Herders naarstige wacht houden over de wegblijvers van het H. Sacrament, dezelve opzoekende in hunne woningen en onderzoekende naar de redenen van het wegblijven, opdat, zoo er eenig gemoedsbezwaar mocht aanwezig zijn, dit bezwaar naar den Woorde Gods uit den weg geruimd worde, en de bekommerden opgewekt om tot Christus te komen, en niet alleen te betuigen, dat zij midden in den dood liggen, maar ook te erkennen en te betuigen, dat Christus Zijn bloed voor Zijne gemeente vergoten heeft, en niet alleen de verzekerden en verzegelden, maar ook en Vooral de bekommerden en verlegenen met de teekenen en zegelen Zijns verbonds wil troosten, opdat alzoo ook dit H. Sacrament tot het rechte einde in de gemeente bediend moge worden. De ergerlijken in leer of leven zullen gecensureerd en, evenals zij die geen lidmaten zijn, van de tafel des Heeren geweerd worden”.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen