Lamech -Zacherias

Op den drempel van het Oude, zowel als van het Nieuwe Testament staat een zanger. Lamech (Genesis 4); Zacharias (Luc. 1). Bij beiden is aan de priesterlijke ader des menschen een lied ontsprongen. Een reflex, een antwoord op hetgeen van buiten af tot hen sprak, en wel zodanig sprak dit èn bij Lamech, èn bij Zacharias, dat het woord als geestvertolking betoond werd, en als lied van de lippen vloeide.
Maar merk op het onderscheid. Bij Lamech is het uit den aandrift van beneden, bij Zacharias uit die van Boven.
Bij Lamech komt dit lied van Genesis 4 op uit de poging van Zelfverlossing, bij Zacharias hoort ge van de reddende indaling van God tot ons; bij Lamech van de opklimmingspoging des menschen tot zelfvergoding. Lamech zingt een Uebermenschlied. Zacharias jubelt van de nederdalende redding Gods, door de kracht van het heil van Boven; een hoorn des heus heeft God opgericht.
Lamech’s „Kerstlied” bezingt den mensch als een Christus. Zacharias jubelt van wege het wonder dat God, Zijn Zoon, is geopenbaard in het vleesch.
Het zegelied der zondecultuur doet Lamech horen. Gelijk daar in zijn tent de cultuur is opgeroepen, om te trachten er God door te vervangen. Lamech’s drie zonen zijn te beschouwen als de pioniers der beschaving. Nu heeft hij de aarde in zijn bezit, en meent nu sterker te staan dan met God als zijn deel. Dit baarde het lied van het zwaard, gezongen voor de ooren zijner twee vrouwen, Ada en Zilla. Machtswellust gaat hand aan hand met zingenieting, doorbreking van de heilige ordinantiën; tyranniek fanatisme hand aan hand met het zichzelf immoreel uitleven. Dit is het karakter van de zonde, gelijk zij de cultuur oproept tot onze verlossing. Dit lied klinkt in allerlei toonaard al de eeuwen door; we horen het in onzen modernen tijd hoog boven alle Bethlehem’s stal uitgillen, maar het resultaat is óók alle eeuw door treffend teleurstellend. Al toegespitster. En zóó is dit lied het voorspel van den totaal-ondergang, die met rassche schreden nadert.
De Lamech’s gedachte was in de volheid des tijds geculmineerd (ten top verheven) in Keizer Augustus, die Divus Augustus, d.i. de Goddelijke, werd geheeten. En toen, toen de mensch zich tot een God had uitgeroepen, is God (Zijn Zoon) mensch geworden. Het snijpunt van deze twee lijnen, de horizontale (Lamech) en de verticale (v. Boven) bevindt zich in de stal van Bethlehem.
Zulk een gebeurtenis brengt het priesterhart, dat van Gods Geest geleerd is, en daarom deze dingen wel doorschouwd, aan het zingen.
Ongeloof doet stom worden (Zacharias), maar als geloof (weer) doorbreekt, kent het hart geen woorden hooggestemd genoeg, om Gods welbehagen te bejubelen. Dan horen we niet een zegezang op de cultuur, maar een lied van theologischen aard en waarde; d.w.z. dan wordt God, Godzelf, de Drieëenige er in bezongen en verheerlijkt. Zoo deed Zacharias. De grondtoon van zijn lied is, dat God hier aan het woord was, in het heil onzer verlossing. En zoo is het met al die Kerstgezangen in het Nieuwe Testament. Zoo zongen de Engelen, zoo jubelde Maria, zoo loofden de herders. ’t Is altijd éénzelfde gedachte; niet maar wat een lief kind; wat een beminnelijke Verlosser; maar zeer principieel, naar den wortel en oorzaak der zaak: God heeft zijn volk bezocht; God heeft opgericht een hoorn der zaligheid; mijn ziel maakt groot God den Heere, lovende en prijzende God; ’t is altijd,in en om en rondom dat Kind in Bethlehem: God aanschouwen. God zelf als de wonderwerker; als de eigenlijke Verlosser. Het heilig Kind is uit God, is zelf God, is er om God, is er tot God. Als wij uitgezongen zijn niet ons, van nature eigene, Lamech’s lied van zelfverlossing, en als dan de Heere, Hij zelf, onze Verlosser wordt; als we niet maar een verlossingsphilosophie maar een Verlosser zelf tot een inwendige ware verlossing leren kennen; als dit gebeurt, dan is het kenmerk van het ware Kerstfeest in de ziel, dat we in dat eeuwig welbehagen Gods ons gaan verliezen. Kerstfeest, wordt dan wat het is: God heeft gedacht aan Zijn genade; Christus zelf is uit God. De eerste die dan Kerstfeest viert (in heiligen zin verstaan) is — God zelf, die als onze verlossingspogingen schipbreuk lijden, zelf nederdaalt, en zijn eigen deugden door Zich zelf komt te verheerlijken; God zorgt voor voldoening aan God; van uit de eeuwigheid in den tijd.
Uit het welbehagen is de realisering, uit Zijn wil inwerkende tot in onzen wil; deze relatie heet genade. Genade zoals dit is een betrekking, een relatie van uit het willen Gods Luc. 1:78. God in onzen wil, opdat onze wil zal uitgaan en ingaan tot en in den wille Gods Luc, 1:79.
O, Heere Jezus, Held uit Ps. 45, gord uw zwaard aan de heup, en dood in mij den Lamech-mensch; de hoorn des heils worde opgericht in de plaats van Lamech’s zwaard; dan moet dat ik, dat eigen-ik sterven, maar dan zal die hoorn, als de kracht Gods mij verlossen van alle vijanden en haters. Luc. 1:71.
Alle Lamech’s rijken van alle eeuwen zijn de een, na den ander tot puinhoop neergeworpen, door den hoorn waarvan Zacharias zong Luc. 1:69 v.v. Maar Davids Huis, in den Christus dor profetie’ (Luc. 1:70) zal bloeien tot heiligheid en gerechtigheid, alle de dagen onzes levens (Luc. 1:75).
En zo zal eens Lamech’s lied verstommen voor eeuwig en altoos, maar Zacharias’ lofzang zal voortgezongen worden tot op het Kerstfeest der eeuwigheid.

P.S. Op een vraag of er geschriften over de atoombom bestaan is het antwoord: zeer vele reeds. Een voor uw doel, handig aanbevelenswaardig boekje is verschenen .bij Winants te Heerlen.

Wisse.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen