De Internationale Zendingsraad

Het is een opmerkenswaardig verschijnsel, dat tegenwoordig in den internationalen Zendingsraad de jonge kerken zeer sterk vertegenwoordigd zijn. Op de Groote Zendingsconferentie te Jeruzalem, waar 240 deelnemers werden geteld, uit 50 verschillende landen, waren voor het eerst afgevaardigden uit de „Jonge Kerken” van Azië en Afrika. Dat was in 1928. En toen tien jaren later in 1938 de wereldconferentie te Tambaram bij Madras (India) bijeenkwam bestond de helft der afgevaardigden uit vertegenwoordigers der „jonge Kerken”.
Dat kan op zich zelf een schoone ontwaking worden geacht, want ten slotte bedoelt alle Zending de kerken tot zelfstandigheid te leiden en haar de eigen plaats aan te wijzen, die haar naar de Heilige Schrift toekomt. Immers ook de Heilige Schrift gaat van zelfstandige jonge kerken uit, en wijst haar den weg, waarlangs gewandeld moet worden om waarlijk Kerk, Kerk van Christus, te mogen zijn. Daarbij komt, dat deze „jonge kerken” door lotsverbondenheid nauw aaneengesloten zich weten om zich al meer haar positie tegenover het Westen bewust te worden. Het Westen toch heeft op deze „jonge Kerken” in de laatst verloopen jaren niet al te gunstigen indruk achtergelaten, en al meer gaat het er op lijken, dat het Oosten ons, nu het Westen hopeloos het kerkelijk vraagstuk in de war liet loopen, wil leeren, hoe wij een eenheid hebben op te bouwen.
Immers, laat ons nooit vergeten, dat één van de demonstratieve houdingen van dezen internationalen Zendingsraad ongetwijfeld is de uitbeelding van de eenheid der Kerk. Men wil de overtuiging wekken, dat er in het midden van de verscheuring een hoogere eenheid is. Er is immers een ondogmatisch christendom, dat in hoogere eenheid elkander weet te vinden. Niet het dogma moet de Kerk van Christus leiden en dragen, maar de Geest van Christus, die niet dogmatisch zich bindt, maar waait, waarheen Hij wil.
Deze eenheidsroep klinkt uit de kerken van het Oosten, en het zijn juist deze jonge kerken, die aan de poort van het Westen aankloppen om toch te laten zien de zichtbare eenheid der kerk. Het Oosten lijkt al meer het Westen te willen vóór zijn om te demonstreeren de eenheid en saamgebondenheid der Kerken.
Gelijk de jeugd altijd leeft bij het ideaal — toen Gij jonger waart gorddet gij U zelven — zoo ook deze jonge kerken blijken meer idealistisch te denken, dan concreet de dingen te onderscheiden. Naar mate deze Kerken wat meer jaren zullen tellen en naar mate het nationalisme en het machtsbelang der eenheid haar al minder parten zal gaan spelen, zal de bezonnenheid intreden en de vraag naar de Waarheid, meer dan naar de eenheid, de alles beslissende factor worden.
Al zullen wij om genoemde en meer ongenoemde reden ons bezwaard gevoelen de poort van dezen internationalen zendingsraad binnen te gaan, het mag niet verzwegen worden, dat het juist deze Raad is geweest, die in den laatsten wereldoorlog zich zeer verdienstelijk gemaakt heeft voor de dusgenaamde „orphaned missions” d.w.z. voor die zendingsterreinen, die afgesneden waren van hun basis. Hiertoe hebben ook behoord alle zendingsterreinen in ons Indië. Tegenwoordig willen ze, dat men zegt „Repoebliek Indonesië”. Ik heb vóór eenigen tijd een zendingsman, dien ik met zoo groot genoegen gehoord heb, hooren zeggen, dat heel die „Repoebliek Indonesië” in ontucht is geboren en ik geloof werkelijk, dat hij gelijk had.
Maar toen in ons Indië zooveel zendingsterreinen geen contact meer konden krijgen met hun instanties, heeft de Internationale Zendingsraad meer dan vier driekwart millioen dollar bijeengebracht, welke som voor een groot deel uit Amerika kwam.
Wanneer de oecumenisch, sociaal beteekenis van den Internationalen zendingsraad zou worden getaxeerd, zoo zou deze Raad ongetwijfeld een pracht intermediair kunnen genoemd worden in de maatschappe- zou moeten worden getaxeerd, zoo zou deze Raad ongetwijfeld een pracht intermediair kunnen genoemd worden in de maatschappelijke verhoudingen. Wanneer echter naar den eisch van het beginsel en naar den aard van zijn grondslag de oecumenisch-Kerkelijke beteekenis aan de orde wordt gesteld, zoo kunnen wij in dezen Raad niet vinden een manifesteering van de eenheid van Christus kerk.
Deze eenheid gaat van positiever beginselen uit, dan wij in dezen Raad kunnen ontdekken.
Daarbij komt, dat de Internationale Zendingsraad, en wereld-Raad der Kerken elkaar de hand reiken, en wie bij den een aanklopt om binnen gelaten te worden, kan de ander niet passeeren. Wellicht hebben de Gereformeerde Kerken dit niet al te zwaar laten wegen, want anders hadden zij bij het oecumenisch vraagstuk der kerken niet zulk een positief geluid laten hooren. Het is echter een bekend feit, dat dezer dagen in de pers het bericht werd doorgegeven, dat de Internationale Zendings-Raad en de Wereld-Raad van Kerken gezamelijk een Orgaan zullen uitgeven, om met elkander den oecumenischen geest op te roepen en op te bouwen.
Wie hier het eene kiest, heeft noodzakelijk het andere de hand al gereikt.
Waakzaamheid en bedachtzaamheid mogen ons tegenwoordig wel leiden.

A. (Apeldoorn) S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen