Een bloedige Kerstfeestviering

Hier in Indië maak je ook wel vreemde dingen mee! Dat merkt ge wel aan het opschrift. Een „bloedige” Kerstfeestviering? Wat beteekent dat? Misschien denkt ge wel aanstonds aan iets vreeselijks, b.v. een kerstfeest, dat plotseling verstoord werd door een aanval van extremisten, en op bloedvergieten uitliep! Maar zoo erg is het gelukkig niet bedoeld, of is het toch nog erger? ’k Zal het u vertellen. Men had mij uitgenoodigd, om in het kamp van de Ambonneesche militairen, de kerstfeestviering van de kinderen bij te wonen. In een primitief kerkgebouwtje waren er honderden bijeen, kleinen, maar ook grooten. In schemerdonker werden de lichtjes van den kerstboom één voor één ontstoken en stemmig klonk daarbij het bekende „Stille nacht, heilige nacht” wel op Hollandsche wijze, maar in de Maleische taal. Na de Kerstvertelling werden er door groepen van kinderen voordrachten gehouden, afgewisseld door zangstukjes. Maar toen kwam het: een samenspraak en samenspel van enkele Ambonneesche jongens. En onder de verlichte kerstboom speelde het zich af: een in scène gezette roofoverval. Enkele „rampokkers” overvielen een niets kwaads vermoedende „handelaar”, die juist van den passar kwam. Hij werd neergeworpen op den grond, van zijn geld beroofd, en op het noodzakelijkste kleedingstuk na, naakt uitgetogen. Om het alles als écht te doen schijnen, werden hem met de kris over het lichaam (schijn-)steken toegebracht, waarbij men een soort roode vloeistof gebruikte, zoodat het leek, alsof het slachtoffer uit diepe wonden hevig bloedde. — ’k Zal u maar niet meer van dit bloedig drama vertellen…….. het is u genoeg, om het opschrift te verklaren.
Ik heb ook acht geslagen op de reactie van dit spel bij jong en oud en met groeiende verbazing heb ik getuurd naar de geheimzinnig schitterende oogen van de toeschouwers, waaruit mij een taal sprak, die mij deed huiveren. Terwijl allen zichtbaar genoten, heb ik gepeinsd, hoe men in de sfeer van het kerstfeset zoo kon genieten van dit bloedig spel: ’k Heb mij afgevraagd, hoe men dit duister gebeuren kon plaatsen in de lichtomlijsting van den Kerstboom! Eerst dacht ik: och het is maar kinderspel, een beetje cru, maar in dezen tijd en onder de huidige omstandigheden niet zoo kwalijk te nemen. Maar dan die oogen, van grooten en kleinen! Hoewel wij Westerlingen veelal vreemd staan tegenover de aspiraties van de Oostersche ziel en de duistere diepten van de Oostersche mentaliteit moeilijk kunnen peilen, heb ik toch op dit Kerstfeest iets onbestemds vreeseIijks aangevoeld. De vragen vermeerderden in mijn hart: Wat is dit? Is het gemis van aanvoeling van de zin en beteekenis van het christelijk Kerstfeest ? Of is het de overheersching daarvan door den invloed van de rauwe realiteit, waarin we hier leven? Welke duistere machten zijn hier bezig, de sluimerende hartstochten te wekken en op te zweepen, en de grond, waarin misschien nog de wortels van de oer-heidensche natuur verscholen lagen, los te woelen? Is in deze tijd, onder de bloedige gebeurtenissen van den dag, het oude paganisme bezig, door de christelijke bovenlaag heen te breken, zoo, dat ze weer tot heerschappij komt, en zelfs het kerstlicht, dat over de harten van deze menschen reeds zoovele jaren straalde, verduistert?
Het is niet gemakkelijk, op deze vragen het juiste antwoord te geven: het is een specifiek Oostersch probleem, een actueel Zendingsprobleem, maar toch ook een algemeen psychologisch probleem. Toen ik dien Kerstavond thuiskwam, heb ik eens nagelezen, wat de apostel Paulus schrijft in Rom. 1 over de toestanden van het heidendom! Maar al lezende, kwam ik tot hoofdstuk 3 en werd getroffen door vers 9: Wat dan? Zijn wij uitnemender? Ganschelijk niet! Toen heb ik, bij het licht van wat er volgt, iets begrepen van dit „bloedige” Kerstfeest, en daarin tot mijn beschaming gezien een Oostersch naieve uiting en weerspiegeling van den aard van ons aller natuur! Want zoowel van Westerlingen als van Oosterlingen geldt het woord: Hunne voeten zijn snel om bloed te vergieten; Vernieling en ellendigheid is in hunne wegen; En den weg des vredes hebben zij niet gekend.
En dat het voor zulke menschen toch Kerstfeest geworden is, is dat geen wonder?
28-12-’46.                       SOBERING

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen