De Dochters van Jeruzalem

Dat zijn de weenende vrouwen op de Via dolorosa. Toen: rondom Jezus een groote schare. Zij weeklaagden in groot deernisbetoon. Dit was zelfs door de Romeinsche wetgeving verboden. Niemand mocht deernis betoonen aan een ter dood veroordeelde. En nochtans deden zij het. Maar Jezus weerde toch zulk medelijden af. Het waren slechts gevoelstranen om en over Jezus; maar niet over Jeruzalem’s zonden. Het was de fijnste Christus-verwerping. Tranen maar…… des ongeloofs.
Een groote menigte is het derzulken. Ook heden ten dage.
Als fijnzinnige bespiegeling in dichterlijke taal zich ontboezemt, om de deuren te ontsluiten tot een geheimzinnige verstands-mystiek.
Als de kunstenaar met talent het penceel opneemt, om af te beelden „het hoofd vol bloed en wonden”, tot het verwekken van weedomtranen, geweld in het oog der gevoelsaandoening.
Als in den tempel der muzen de wegsleepende toonen van zang en muziek opklinken, om de Passie te vertolken en ons te vervoeren tot devote stemming.
Als in de tempels der religie (op Roomsch terrein) men het wierookvat zwaait bij aanbidding der hostie. Of als men zeven weken vasten uitschrijft, maar voorafgegaan door een carneval-festijn, dat voor de meest wereldsche pret niet onderdoet.
Of als (op Protestantsch terrein) men de zeven weken vóór Paschen bijzondere afzonderingscatechisaties houdt, om op Goeden Vrijdag Belijdenis te doen, en zelfs aan den Heiligen Disch een plaats in te nemen; maar in den regel, niet lang daarna, bij honderden niets meer van al die sfeer en devotie is overgebleven.
Als men met neo-liturgie in uitwendige devote dadingen wil vergoeden wat men vaak aan volle ware Borgtochtelijke Christus-waarde eerst heeft te niet gedaan.
Als men in zwaarklinkende termen zonde en verdoemenis zoo melancholisch mogelijk meent recht te laten wedervaren, maar om inmiddels te weigeren, door een oprecht geloof Christus te worden ingelijfd, en al Zijne weldaden aan te nemen.
Als…… maar waartoe meer.
Die vrouwen, die tranen heeft Jezus ………afgewezen.
Gij dochters van Jeruzalem, neen deze deftige aanspraak was bij Jezus niet de uiting van overspannenheid, in wrevel of hooghartigheid, neen dat was hier de aristocratie van den geest, welke uit Hem sprak. Meer dan ooit, hier juist ten volle Zichzelf bewust, Zijn gang langs de via dolorosa kennend in de volle hemelsche waarde bij den Vader, als het Borgoffer voor de zonde der wereld, heeft Christus dezen vrouwenstoet (aller eeuwen) teruggewezen naar haarzelf. Ween niet over Mij, maar ween over uzelf. Want zulke tranen zijn de openbaring der verfijndste verharding, en dies het motief voor de aanzegging van het naderend gericht.
Dan zullen de dochters van Jeruzalem, de draagsters van het leven, van de toekomst, van de historie, wenschen geen dochters te zijn geweest. Want gij en…… uwe kinderen!
Jezus ziet, hoe 40 jaren later langs dienzelfden weg de tienduizenden der heirscharen der Romeinen zullen optrekken naar Jeruzalem, om stad en tempel met den grond gelijk te maken. Dan zullen op diezelfde bergen rondom Jeruzalem duizend kruisen worden opgericht, en aan elk kruis zal hangen een vloekende stervende Jeruzalemmer. Dan zal het moederschap geheeten en gevoeld worden als een ramp, een vloek, als het zwaard der vrouwen hope zal doorsteken, en als de borst zal weigeren een druppel lafenis te bieden aan het stervende wicht.
Dan, als men het nog een gunstbewijs zal achten, als de rotsblokken van heuvelen en bergen op hen mochten nederstorten, om alzoo verpletterd — aan de bloed- en martelwraak der Romeinen te ontgaan. — Deze Jezus als het groene hout, is de waarborg. Want als men dit doet aan het groene, wat zal dan aan het dorre hout geschieden.
Dat dorre hout, neen dat is hier niet bedoeld als de Romein, maar dat zijn de kinderen des Verbonds, die den God des Verbonds verwierpen.
In waarheid, dit woord geldt nog. De gansche wereld rijpt zich voor den naderenden ondergang. Maar dan zal het aan „Jeruzalem” het zwaarst vallen. Want als het oordeel aanvangt, begint het van het Huis Gods uit. Ween dan uw tranen, nu nog, terwijl het nòg kan over uw zonden, over uzelf; en eer dien Christus op het hoogst, door aan Zijn voeten neer te zinken met de Magdalena’s en de Petrus’-tranen. Die tranen worden niet afgewezen, maar zalig gedroogd door Hem, die alleen die tranen kàn droogen, en wil droogen.
Opdat het misplaatste medelijden en de gevoelstranen worde vervangen door den jubel des geloofs: zulk Een is mijn Liefste, ja mijn Vriend, o dochters van Jeruzalem!
WISSE

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen