Saulus op de Leerschool 4

Een driejarig verblijk in Arabië was, gelijk wij gezien hebben, voor de geestelijke rijping van Saulus geen verloren tijd.
Ware deze geestelijke verrijking en verdieping niet de bedoeling Gods geweest met dezen held, zoo zouden wij kunnen betreuren zooveel werkeloosheid, als waartoe deze arbeider in Gods Koninkrijk was gedoemd.
Wij zouden dan allicht kunnen opmerken, dat de kostbare tijd wel wat beter had kunnen besteed worden, dan in dit vergeten Arabië ver van het middelpunt der wereldworsteling drie jaren lang te verwijlen. Maar nu mogen wij aannemen, dat juist hier de fundamenten zijn gelegd voor heel den bouw van Saulus denken, waardoor hij later zoo zeer onder de andere apostelen heeft uitgemunt,
Zoo ging het ook eens een Luther, eer dat hij tot het grote werk der Reformatie werd geroepen, werd hij gevoerd naar den Wartburg, waar hij langen tijd in alle stilte heeft doorgebracht, en waar hij zich heeft mogen toerusten voor den strijd, die hem wachtte.
Is hier niet een leerschool, niet alleen voor Saulus, maar ook voor elk van Gods vromen, dat de Heere, welke weg Hij met zijn erfdeel houdt, hetzij een afgelegen Arabië, of een eenzaam ziekbed, of een pijnlijk verlies, of wat verder als levensraadselen ons kan omwoelen, toch altijd bezig is om den inwendigen mensch te vernieuwen.
De mensch, die niet anders bezit, dan het natuurlijk redelicht, tast zich stomp en blind op dien raadselweg, want het voert hem alles al verder van God af. Maar als wij weten, dat het de Heere is, Die ons naar een Arabië leidt, zoo breekt telkens weer de lichtglans des geloofs door, dat de Heere toch Zijn werk voleinden zal. Al zijn de raadselen van Gods leidingen soms hard, het zijn de harde schelpen, die de parelen bewaren, en die straks geregen worden aan het snoer van het geloof, dat leert aanbidden:

het is goed voor mij verdrukt te zijn geweest,
want nu geleerd, houd ik Uw woord en wegen.

Dit Arabië zegt het ons, dat langs zulke wegen van strijd, van raadselen, van beproeving God Zijn kinderen voert, als er werkelijk voor het Godsrijk hier en daarboven winst, eeuwige winst voor hen is weggelegd.
Arabië!
In die eenzaamheid is Saulus heldenziel gerijpt voor haar groote bestemming, waar hij door
menschen vergeten, door den Heere echter met een wakend oog is gadegeslagen. De eenzame uren, door het goddelijk oog belonkt, zijn nooit de slechtste voor Gods kinderen geweest. Eenzame nachten op Efratha's velden zijn de geboorteplaatsen van Davids schoonste zangen geworden, In de stilte der woestijnen is Johannes de Dooper tot wegbereider van Christus gevormd.
In het verre Arabië, ver van Jeruzalem en ver van de Apostelschaar, wordt Saulus voor zijn taak gevormd.
In het vergeten Ulrum, hoog in het Noorden des lands, vindt en vormt de Koning der Kerk een Hendrik de Cock, om straks het werk der Afscheiding te leiden. Zoo worden Gods helden op de knieën geboren, en in de stilte opgevoed voor hun bestemming, die wacht.
Saulus heeft in Arabië het onvoorwaardelijk wachten op 's Heeren tijd geleerd, en werd ingeleid in het rijke stuk van Gods vrije genade, waardoor deze Apostel zoo zeer boven anderen uitklom,
Is dit geen leerschool voor allen, die niet vreemd zijn aan een Saulus' bekeering, die niet onbekend zijn aan dat zuchten: „Heere, wie zijt gij, Heere, wat wilt gij” dat alle geestelijk leven langzaam klimt tot de klaarheid van de vastigheden, die er in den Heere en in Zijnen. Christus wortelen?
Die worteldiepte had Saulus wel noodig. Immers als hij uit Arabië weerkeert, wordt hij nergens met open armen ontvangen, in Damascus niet en in Jeruzalem niet, en het laatste is misschien nog al meer tegenvaller dan het eerste.
In Damascus zoeken ze hem te dooden, en ontkomt hij ter nauwernood aan het gevaar. In Jeruzalem vertrouwen ze hem niet, en wordt hij door de Apostelkring met groote reserve ontvangen.
Maar hij is niet te vergeefs in Arabië geweest, en hij weet te dieper en te vaster, in wien hij gelooft.
Hier is deze held geschoeid met bereidheid van het Evangelie des Vredes en werd hij gestaald om elken strijd te aanvaarden, die raakt de eere Gods en het groote stuk van Gods verkiezende genade in Christus, waarvoor hij zelfs met den prijs van zijn leven zou willen strijden.
Het is deze blijdschap der zekerheid en deze zekerheid der blijdschap, die Saulus als een kleinood meedraagt uit Arabië.
Wanneer er onzekerheid en veel twijfelingen zijn, die ons leven omsluipen, zoo hebben wij ons wel zeer diep te vernederen voor 's Heeren aangezicht, want dan zijn wij nog verre van de leerschool, waar Hij komt met het onderpand zijns Geestes om ons zekerheid en zaligheid te bereiden.
In Arabië de leerling!
Uit Arabië de strijdbare held!
In Arabie — niet door kracht noch geweld— maar door mijn Geest zal het geschieden.
Uit Arabië — en de geweldhebbers nemen het Koninkrijk der hemelen met geweld. Neen, dat „in” en dat „uit” zijn geen tegenstellingen! Zij behooren samen in de opvoeding van Gods hemelsche keurbende, die op weg zijn midden door het strijdgewoel van beneden naar het Jeruzalem dat boven is.
Arabië — Damascus — Jeruzalem!
Het zijn drie namen, en even zooveel gedenkwaardige plaatsen in het leven van dezen vaandeldrager in het Koninkrijk der hemelen.
Drie namen — die ook voor elk christen hun beteekenis bewaren.
Het zijn als drie schreden die naar de heerlijkheid wijzen. Het zijn drie treden van den ladder, die staat tegen de vensteren van het hemelsch Jeruzalem,
Arabië — Al dieper onze ellende, al grooter Gods genade in Christus leeren!
Damascus — Al meer strijd, maar ook al meer getuigen van het heil in den Zaligmaker bereid.
Jeruzalem — het aardsche moge dan ontzinken, maar naar het eeuwig Oosten heen straalt in het gouden licht der eeuwige heerlijkheid de stad van boven — waarvan deze zelfde Saulus eens schreef: „Jeruzalem, dat boven is, dat is vrij, het welk in ons aller moeder,”
Arabië — Damascus — Jeruzalem — zij keeren voortdurend weer in het leven van Gods kinderen, in de oefenschool des geestelijken levens, in de fundeering der rijke heilsweldaden Gods.
Arabië verdwijnt, Damascus gaat onder, maar Jeruzalem blijft — want Jeruzalem is een eeuwige stad.
Als eens Arabië, als eens de Damascus, als eens de gansche wereld in puin stort, als straks elke eenzaamheid met tranen doorstreden, voorbij is, zoo treden wij niet meer aan voor het strijdgewoel van beneden, maar zijn gereed om Jeruzalems poorten binnen te gaan.
Hoe zal die Saulus daar vóór den troon nog eens aanbiddend in hemelsche klaarheid zijn levensweg hebben bewonderd, dat hij uit dien drom van Gods wonderlijke leidingen den weg heeft gevonden naar de heerlijkheid des levens.
Daar blijft hij op de leerschool om te kennen, gelijk als hij gekend is. Daar leidt Gods Geest elk van Gods gekroonden tot de waardeering van de parel van groote waarde. En die parel — Saulus heeft haar bewonderd in Arabië, heeft haar gedragen voor het oog der Joden te Damascus, heeft haar getoond in 's werelds arena, en heeft haar medegenomen naar de perelenstad. Want boven de glans van deze stad, gaat de glans van deze parel:
„Uit genade zijt gij zalig geworden door het geloof, en dat niet uit U, het is Gods gave, niet uit te werken, opdat niemand roemen.”
Of ja, toch roemen, maar, zooals Saulus: Die roemt, roeme in den Heere.

Jeruzalem, gij hoort die blijde klanken;
Elk hef' met mij den lof des Heeren aan.

A. (Apeldoorn) S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen