De Zondagsviering (IV)

Hebben wij er nu iets van gevoeld, wat Gods rust, Gods Sabbath is, dan komen wij tot de idee van ónze Rustdag. God heeft Zijn volk bestemd voor de eeuwige rust, die we zouden kunnen noemen een afschijnsel van Zijn rusten. Immers, gelijk het rusten Gods bestaat in de „rusteloze” werkzaamheid van de eeuwige levens- en liefdesgemeenschap tussen den Vader en den Zoon en den Heiligen Geest, zo is het wezen van de rust der zaligen, dat zij in de gemeenschap met den Drieëenigen God eeuwig zullen leven tot Zijn verheerlijking. Vandaar, dat oude schrijvers wel spreken over „de rust zonder rust” ! Zij „dienen Hem dag en nacht in Zijn tempel” (Op. 7 : 15) . Zonder ophouden, zonder zonde God dienen, dat zal de eeuwige „rust” en daarmee de zaligheid der verlosten zijn!
Welnu, däär wijst nu onze wekelijkse rustdag heen. Eigenlijk moet heel ons leven, iedere dag daar al het voorspel van zijn. Onze Catechismus zegt, dat God in het vierde gebod gebiedt, „dat ik al de dagen mijns levens yan mijn boze werken ruste, den Heere door Zijn Geest in mij werken later, en alzo de eeuwige Sabbath in dit leven aanvange”.
Maar we weten àl te goed, dat we van dat ideaal, zelfs wanneer wij door genade het beginsel kennen, nog zo ver verwijderd blijven. We zijn telkens weer zo druk met het bedenken van de „dingen, die op aarde zijn”. Daarom is het zo’n zegen, dat de Zondag ons roept, om de dagelijkse bezigheden te laten rusten, ons af te zonderen van de wereld, te vergaderen met Gods volk en geheel bezig te zijn. in de „dingen, die boven zijn”. Het is dus een dag, die „vrij gehouden” moet worden voor dat speciale doel. We moeten die dag heiligen, om te ervaren, dat God hem zegent. Het moet dus, wat ónze bezigheden betreft, een ledig vat zijn, dat God echter vullen wil met Zijn zegen. Zo staat deze bijzondere dag aan het begin van de week en wij voelen, dat we dat nodig hebben, wil er iets van terecht komen van dat „al de dagen mijns levens van mijn boze werken rusten”. Immers dit laatste betekent strijd. Strijd tegen onsizelf, tegen de verleiding van wereld en duivel. En nu dient de Zondag onder meer, om ons telkens weer op te leiden tot de hogere dingen, zó, dat zich daar onze lust en liefde naar uitstrekt en wij hemelsgezind worden. En zo zal de zegen van de Zondag de werkdagen overstralen en ons sterken tot de strijd!
Uit dit alles zal nu wel duidelijk zijn, dat iedere Zondag, iedere Rustdag wil zijn voorbereiding voor de rust der toekomst. Tot een rechte Zondagsviering is dan ook een eerste vereiste, dat wij iets voelen van wat ik zou kunnen noemen dit dynamisch karakter van deze dag. We vinden trouwens in heel de Schrift dat hijgen van het tegenwoordige naar het toekomende, van het „ten dele” naar het volmaakte, van de belofte naar de vervulling. In de ontwikkelingsgang van de Sabbathsidee komt dan echter wel heel treffend uit.
Het is niet mijn bedoeling, in deze artikelen een volledige beschouwing te geven over de Sabbath. Dat zou te wijdlopig worden. Ik zal heel dankbaar zijn, als we deze gedachte van de rust ons eigen gemaakt hebben en als er in onze viering van de Rustdag iets komen mag van dat zich uitstrekken naar de rust, die overblijft voor het volk van God. Maar met het oog daarop wil ik dan toch graag nog even wijzen op de voortschrijding in de Sabbathsgedachte, zoals de Schrift die laat zien.
We volgen daartoe nog even het betoog van Hebr. 4, dat ons dit zo duidelijk aanwijst.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen