Op den uitkijk.

Het Zionisme heeft dan toch zijn ideaal: „Israël weer in Palestina!” in vervulling zien gaan. Eeuwen aaneen hebben Abrahams kinderen, verdreven uit het land der vaderen, omgedoold onder de volkeren, uitgezien naar den dag, waarin Jeruzalem weer zijn poorten voor hen zou openen. Telkens werden ze opgeschrikt en verjaagd als afschrapsel der menschheid. Voor den Jood was er geen rust voor het hol van zijn voet. Vogelvrij verklaard, kon hij geen rechten laten gelden. Maar het heimwee in zijn hart bleef schreien naar zijn vaderlijk huis. Tot voor kort scheen zijn ondergang beslist. Zes millioen Joden, mannen, vrouwen en kinderen, werden in de concentratiekampen van Hitler doodgemarteld, vergast! Maar zie, nauwelijks vijf jaren nadat deze massamoordenaar werd vernietigd, voltrekt zich het wonder, dat Israël opnieuw in vrijheid woont. Nagenoeg geheel de internationale wereld heeft den staat „Israël” de jure erkend. Zelfs Engeland, dat zulk een inferieure politiek ten aanzien van de Joden heeft gespeeld, kon in deze publiek-rechtelijke erkenning niet achterblijven. Reeds in 1917 had het bij monde van lord Balfour, een waren vriend der Joden, zich bereid verklaard mee te werken tot de opening van het nationale tehuis. Het beloofde meer dan het kon houden, want er was ook nog zoveel als een Arabische wereld, die zich met hand en tand verzette tegen de nationalisering van Israël in Palestina. Engeland kon moeilijk een keuze doen, maar zette toen de politiek van het sparen van de geit en de kool in. Het voorzag de Arabieren van wapenen, trachtte de emigratie der Joden naar de vaderlijke erve te voorkomen, en bracht daartoe de emigranten op naar het eiland Cyprus, waar zij achter ijzerdraad werden opgesloten. Had het aan Engeland gelegen, de staat Israël bestond heden niet!
Maar de Joden stoorden zich aan niets of niemand! De „heilige oorlog” werd door de Arabische volken tegen Israël verklaard. Maar de Joden zetten de tanden op elkander. Ze kregen ook hun moderne wapentuig, zoo als beweerd wordt over de luchtbrug van Tjsecho-Slowakije-Palestina. Het duurde dan ook niet lang, of ze drongen de Arabieren voet voor voet terug. De Egyptenaren werden over de grenzen gejaagd, ja tot ver over de grenzen vervolgd. Engelsche vliegtuigen werden boven het gevechtsterrein neergeschoten. De Joden wisten wat ze wilden! De Veiligheidsraad zond „bemiddelaars”, goed, maar de Joden lieten zich door hen de wet niet voorschrijven, zooals de koekebakkers in Indonesië. En dit besliste optreden van Israël werd bekroond met de vestiging van den staat, die zijn publiek-rechtelijke erkenning ontving. Het parlement voor enige weken geopend, koos Dr. Chaim Weizmann, den onvermoeiden kampvechter van het nationale recht der Joden, tot president.
Wat moet er in het hart van dezen Weizmann op dien dag zijn omgegaan, toen hij Israëls strijd bekroond zag! De Zionistische beweging is eerst op het laatst der 19e eeuw opgetreden, en wel door toedoen van Dr. Theod. Herzl, die in 1896 door zijn boek; „ De Joodsche Staat” aan Israëls verlangen vasten vorm gaf. Hij was in dien tijd verslaggever aan de „Neue freie Presse”, en moest het proces-Dreyfus te Parijs voor zijn courant verzorgen. De ouderen onder de lezers zullen zich nog wel herinneren, welk een opwinding dit rechterlijk drama veroorzaakte. Niet alleen Frankrijk maar geheel Europa, was geïnteresseerd bij deze uiting van antisemietisme. De Jood Dreyfus werd beschuldigd van spionnage, en veroordeeld tot levenslang op het Duivelseiland. Later is dit vonnis herzien, en werd de veroordeelde, mede door het krachtig pleidooi van Emile Zola vrijgesproken. Maar toen Dr. Theod. Herzl het eerste proces bijwoonde, was hij tot in zijn ziel ontroerd over de haat tegenover de Joden. Hij gaf den stoot tot de oprichting van de vereniging „Het Zionisme”, die 29 Augustus 1897 te Bazel vergaderde. Welbewust werd 't doel „het nationaal herstel van Israël als staat ” nagestreefd. In den loop der jaren werden kolonies gevestigd in het land der vaderen. Niet ver van Jaffa werd een geheel nieuwe stad, Tel Aviv, gesticht. Een gymnasium, een technische school, een universiteit werden in het leven geroepen. Het Hebreeuwsch als de officiële spreek- en schrijftaal ingevoerd. Een Joodsche koloniale Bank en het „Palestina-Amt” geopend, die vruchtbaar voorbereidend werk hebben verricht. De staat „Israël” betekent een nieuw hoofdstuk in de internationale politiek!
Onlangs bevatte „Trouw” het volgende bericht:
In een anoniem schrijven uit Nederland is aan het hooggerechtshof te Jeruzalem verzocht het proces en de veroordeling van Christus te herzien.
Volgens de Israëlische pers is de anonymus een Engels jurist, die onlangs naar Nederland is gekomen.
In kringen van het oppergerechtshof en het ministerie van Justitie te Tel Aviv verklaart men den naam van den geen, die dit verzoek gedaan heeft, te weten, doch dezen niet te willen bekend maken. Hij zou geschreven hebben, dat de bewijsstukken per zeepost volgden, daar deze „te zwaar voor luchtpost” zijn.
Een woordvoerder van het oppergerechtshof zeide, dat het verzoek „zeer interessant” is en dat men verdere actie zal uitstellen, totdat de bewijsstukken zijn ontvangen.
We tekenen hierbij aan dat reeds vroeger pogingen in het werk gesteld zijn om het proces te doen herzien. Men wilde toen deze zaak voor een wereldgerechtshof brengen. Thans, nu men meent, dat er een bevoegde joodse instantie is, wil men deze pogingen blijkbaar voortzetten. Op deze wijze wil men van Joodse zijde zich vrijmaken van hetgeen in een Avondmaalsformulier wordt aangeduid met de woorden: „onschuldig ter dood veroordeeld, opdat wij voor het gericht Gods zouden worden vrijgesproken”.
Een eventuele herziening van het vonnis over zijn Messias geveld, zal nimmer leiden tot het wegnemen van het vreselijke odium, dat op gansch Israël ligt. Het staat schuldig aan moord op zijn Messias! En niet door herziening van het vonnis over Jezus wordt het volk der Joden van zijn schuld ontheven, maar in den weg van vergeving ligt Israëls heil! De vloekbede: „Zijn bloed kome over ons en onze kinderen!” omgezet in een smeking van een gebroken hart aan den voet van het Kruis, zal het volk der Joden tot eeuwig behoud strekken!
Maar zover is Israël nog niet!
Evenwel, God is wonderlijk van raad en machtig van daad! Hij handhaaft de beloften aan Abraham en zijn zaad gedaan! Met dat schuldig volk willen we knielen en bidden:

Och daalde 't heil uit Zion spoedig neer
Voor Israël: Als God Zijn volk uit lijden
En banden redt, zal Jacob zich verblijden,
En Israël al juichend geven d'eer
Aan zijnen HEER'.

A.(Apeldoorn),G.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen