Uit de Pers

In de „Gereformeerde Kerkbode voor de classes Barendrecht en Dordrecht" van 29 Juli 1950 nam Ds W. F. M. Lindeboom het volgende over: De Japanse en de Amerikaanse soldaat.
Uit een particuliere brief, die in verschillende Amerikaanse Zendingsbladen werd afgedrukt, nemen we via het maandblad van de oecumenische raad van kerken de volgende treffende geschiedenis over:
„Ik werd door de Japanners gevangen genomen met vijf van mijn kameraden.
Terwijl wij naar het Japanse kamp marcheerden zag ik, hoe mijn kameraden één voor één gedood werden. Toen ik hen zag vallen wist ik, dat ik ook binnen enkele minuten gedood zou worden, net als zij. Mijn leven was voorbij. Ik zeg bij mij zelf de 23e psalm op, ik bad het „Onze Vader", en toen begon ik na te denken. Sterven moest ik, maar ik wilde mijn vrees niet tonen. Daarom floot ik zo hard mijn trillende lippen het toelieten. Na een poosje besefte ik pas, verrast, wat ik eigenlijk floot: „We gather together to ask the Lord's blessing"; „Wilt heden nu treden voor God den Heere . . . . " Plotseling werd ik mij ook bewust, dat iemand met mij mee floot. De Jap, die mij gevangen genomen had! Al spoedig zongen wij alle twee de woorden, hij in het Japans, ik in het Engels.
„Uw vroomheid brengt die vijand tot verstoring "
Zo zongen en floten wij het éne lied na het andere, de Jap achter mij, met zijn revolver in mijn rug. Later stak hij dat ding weg en kwam naast mij lopen. Daar liepen wij dan door het oerwoud ons hart opheffend in een gezamenlijke lofzang tot God. En toch voerde hij mij naar de slachtbank! Ineens zei hij in volmaakt Engels: „Ik heb altijd diepe eerbied voor de verrukking van het Christelijke lied." Ik sprong van schrik op bij dat Engels; toen lachten wij!
„Waar heb je dat geleerd?" vroeg ik. Hij vertelde mij, dat hij op de Christelijke Zendingsscholen was groot gebracht. „Soms op de Gloryschool?" vroeg ik. „Inderdaad, daar óók," zei hij. „Hoe weet je dat?" Ik vertelde hem toen, dat wij op Zondagsschool en catechisatie altijd spaarden voor de Zending en juist in het bijzonder ónze gemeente voor die Gloryschool....!.
Hierop volgde een gesprek, dat ik onmogelijk kan weergeven. Het was een gesprek, zoals mensen maar weinig met elkaar voeren; slechts wanneer al het oppervlakkige wordt weggevaagd en de ziel bovenkomt. Tenslotte knielden wij samen in de modder neer en wij baden voor de lijdende mensheid over de gehele wereld en voor vrede op aarde.
Toen wij opstonden vroeg hij mij of ik hem mee terug wilde nemen als gevangene naar het Amerikaanse hoofdkwartier. Dit is de enige manier, zei hij, waarop wij Japan kunnen helpen om een Christelijk volk te worden. Op de terugweg vond hij andere Christen-Japanners in verschillende schuilplaatsen en zij voegden zich bij ons. Ieder van hen hoorde met diepe ontroering het verhaal van onze ontmoeting. Op de hele weg naar. het Amerikaanse hoofdkwartier spraken wij over niets anders dan over het Christendom. Toen wij het kamp naderden trokken wij allen volgens afspraak een somber gezicht en ik leidde hen ons gevangenkamp binnen met de revolver in de hand! Wanneer de oorlog voorbij is, zullen zij hun verder leven wijden aan de instandhouding en de uitbouw van een steeds groeiende Christengemeen-schap in Japan."

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen