Hervormingsdag

De hervormingsdag heeft ons altijd veel te zeggen.
Allereerst moeten wij nooit vergeten dat de reformatie van 1517 niet een daad van Luther was, maar van den Koning der Kerk. Wij moeten maar niet zeggen dat de reformatie van 1517 een daad was, welke geschiedde in Gods voorzienigheid; dat zegt voor het karakter der reformatie niets. Wij moeten de reformatie blijven zien van uit de hemel, van uit den Christus. En dat is een zeer groot deel van ons geslacht vergeten.
Zag men de reformatie in Schriftuurlijk licht, dan zou er ook niet zoveel gebazel zijn over het kerkelijke leven. Men zou dan begrijpen dat het in het kerkelijke leven gaat om de éne vraag: wat wil de Koning der kerk dat ik zal doen? Wie zich daarvoor geplaatst ziet, zal zich niet zo gemakkelijk binnen kringen begeven, waarin voor deze vraag geen plaats is. Ook onder ons zijn er, die zo gemakkelijk hun kerkbeginsel verloochenen en niet vragen naar de wil van den Koning der kerk, maar doen wat zij zelf gaarne willen. Som.s wordt zelfs goed gepraat wanneer men Rooms wordt. En gelooft men dan inderdaad dat dit de wil van den Koning der kerk is?
In velerlei opzicht is er overeenkomst tussen de tijd dien wij beleven en de tijd, waarin Luther optrad. Jaren geleden schreef het bekende blad „Timotheus":
„Onze tijd ziet Luther behalve als stuwende kracht, als representatieve figuur. Wij, van der tijden hooge top, zien achteraf, — nu geweten wordt, hoe "Luthers strijd weerklank vond en ge- " volgen had, — de verhoudingen. Voor Luther stond het anders, hij wist niet, althans in de geboortestonde der reformatie niet, dat hij de representatieve figuur zou zijn voor heel het innerlijk lijden en strijden van gelijk-gezinden. Luther voerde alleen den eigen, bangen zielestrijd, vol innerlijke woelingen, onbevredigd, verlangend, worstelend om de verzoening met God, de rust in God.
In vele opzichten zijn parallellen te trekken tusschen Luthers dagen en de onze. Al zal men al heel veel toekomstgeloof moeten hebben, om met een publicist uit Luthers tijd — Ulrich von Hutten — te kunnen zeggen: „Die Geister regen sich; es ist ein Lust zu leben." Onze tijd een kenteringstijd. Luthers tijd een kenteringstijd. Zijn wij niet beter in staat, dan vele geslachten vóór ons, (als er nog iets in ons is van 't bewustzijn, dat opnieuw de groote waarheden van het Christendom in Christus moeten worden saamgevat), in de warreling van levensuiting, in den groei van nieuwe dingen. Luthers tijd te begrijpen?
Nu kunnen wij iets medegevoelen van wat Luthers ziel bewoog, toen een zee van vragen op hem aanstormde, op hem, den vollen mensch, den gevoelsmensch in den besten zin van het woord; vragen, die eerst in eigen zielestrijd tot oplossing konden worden gebracht. Dit is het toch, wat bij de groote levensvragen de persoonlijkheid overheerscht."
Op dit citaat ga ik niet in; wij geven het slechts door.
Wij noemen bij dit alles nog een andere parallel: de felle strijd van Rome tegen het werk der reformatie, daar vooral, waar Rome de meerderheid heeft.
Wie de berichten daarover leest en hoort, moet er door ontroerd zijn geworden. Daarop alleen willen wij in dit artikel wijzen.
Wat moeten wij daartegenover nu stellen? Moeten wij boeken schrijven over de dwaalleer van Rome? Moeten wij redevoeringen houden over het leerstuk der Maria-verering? Er is geen bezwaar tegen dergelijke handelingen, mits zij dan ook heel degelijk zijn en goed-Bijbels gefundeerd. Doch niemand stelle zich er mee tevreden. Wij kunnen na het schrijven of na het lezen van dergelijke geschriften rustig in onze stoel gaan zitten en onze sigaar roken of ons handwerkje voortzetten. En dan lacht Rome om ons doen.
Het is zeker ook niet genoeg om allerlei evangelisatiewerk onder de roomse landgenoten te verrichten. En belachelijk wordt dit werk, wanneer het geschiedt in gemeenschap met vrijzinnigen. Laten wij dat toch vooral goed in het oog houden.
Ons moet allereerst wat anders voor ogen staan. Als zonen en dochteren der reformatie moeten wij ons afvragen of wij als levende christenen wandelen. Verspreiden wij het ware licht? Zijn wij een toonbeeld van wat wij Rome willen voorhouden? Of is onze wandel in strijd met ons woord? Is onze wandel een bespotting van ons woord? Is ons gedrag in conflict met ons getuigen? Missen wij zelf de waarachtige bekering? Getuigt ons eigen leven tegen het Woord Gods, dat wij Rome willen voorhouden?
De kerk der reformatie, in velerlei opzicht afgeweken, bekere zich tot den levenden God. Zij heeft zelf allereerst reformatie nodig. Zij leve dan in elk opzicht naar het Woord Gods. In betrekking tot het huwelijksleven en het huiselijke leven; in betrekking tot het schoolleven en het persoonlijke leven; in betrekking tot kerk en catechisatie.
De kerk der reformatie moet weer levende kerk worden.
Zich niet aanpassen aan de wereld en moderne cultuur.
Niet meedoen aan „godsdienst op zijn dunst"; aan een leven in bioscoop en schouwburg, in danszaal en op voetbalterrein, en dan nog een vernisje van godsdienst er over.
Daarbij dan klagen dat Rome zo in kracht toeneemt.
Neen, en nog eens: NEEN!
Als levende kerk, getrouw aan Gods Woord handelen en wandelen. En dan naar eis van dat Woord ook het evangelie aan Rome brengen en Rome roepen tot reformatie. Niet met tractaatjes, ook geschreven door mensen van godsdienst op zijn dunst, maar met Gods Woord en met dat Woord alleen.
God make jong en oud getrouw.
Opene ogen en harten voor het grote gevaar dat ook van de roomse zijde dreigt.
Maar wie zich bekeert, staat in wezen aan dezelfde zijde en zal desgelijks vergaan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen