Kan het ook anders?

In „De Reformatie" van 21 April jl. schrijft prof. Schilder een gedegen stuk onder de titel „Goed Vrijgemaakt".
Begrijpen wij de schrijver goed, dan wil hij aantoonen, dat niet hij, maar dat zij veranderd zijn, naast wie hij eens de kerkelijke strijd ook tegen de Christelijke Gereformeerde kerken gevoerd heeft. Ik kan zulk een positie verklaren.
Wie gedwongen wordt bij synodale uitspraak te leeren, wat volgens zijn overtuiging in strijd is met Schrift en confessie, zal op laatst om der Waarheid wil genoodzaakt zijn den scheldbrief te geven.
Maar wanneer hij een kerkelijk vaarwel toeroept aan hen, van wie hij bij de poort der „leergeschillen" afscheid nam, moet hij niet een andere poort openzetten, zelfs niet op een kier.
Ik lees het volgende in „De Reformatie" van 21 April:

Tot het goed-vrijgemaakt zijn behoort: a. dat je met alle „rare" snuiters (te beginnen met jezelf) wilt samenleven in één kerkverband, met allen, die gewillig en bereid zijn, langs den geordenden weg elkaar te dragen in meeningsverschillen, die pas langzaam, langzaam kunnen worden opgelost qua geschillen, en die, zoodra het hun bij gebleken noodzaak (!) gelukt mocht zijn (wat een heele toer vaak is) een geschil-van-meening te formuleeren in confessioneele taal, het langs den geordenden weg te behandelen naar Schrift en Belijdenis".

Ik kan dit standpunt der Vrijgemaakte kerken begrijpen.
Ik kan ook begrijpen, dat dit een veroordeling van 1892, en van het beginsel der Christelijke Gereformeerde Kerken is.
Deze kerken hebben gezegd: het kan ook anders.
Deze kerken hebben gezegd: het moet ook anders omdat „meeningsverschillen" reeds toen uitgegroeid waren tot „leergeschillen", die de Christelijke Gereformeerde Kerken en de Doleerende kerken van elkander scheidden.
In 1890 schreef Dr. A. Kuyper zijn bekende brochure „Separatie en Doleantie". Hier worden dus twee kerken groepen gekarakteriseerd. Hier worden kerken tegenover of zoo ge wilt naast elkaar geplaatst, die uit de Afscheiding en uit de Doleantie zijn opgekomen.
Wat leerden de Kerken, die de lijn der doleantie volgden?
Leest het op blz. 14 van genoemde brochure:

„En ditzelfde standpunt nu neemt Voetius en het Gereformeerde Kerkrecht ook ten opzichte van de gedoopten in. Onze kerken doopen niet, als konden zij door den Doop iemand wederbaren, maar in de onderstelling, dat de doopeling vooraf wedergeboren is. Waar men dat niet veronderstelt mag niet gedoopt worden. Elke doopeling, ook het kleinste knd, wordt dus niet .gedoopt om hem daardoor eerst in het Lichaam van Christus in te lijven, maar, als zijnde een lidmaat van Christus, d.w.z. als zijnde een lid van zijn mystiek-geestelijk lichaam."

Kuyper heeft nooit verheeld, dat dit de leer der Doleerende Kerken was, en hij heeft nooit gezegd noch er op gedoeld, dat dit slechts een privé gevoelen van hem was.
Hier waren „leergeschillen" aan de orde, die als geschillen eerst moesten zijn opgelost, zouden kerken op grond van Schrift en confessie met elkander vereenigen.
En daarom hebben de Christelijke Gereformeerde Kerken in 1892 niet gezegd: „wij willen geen vereeniging" maar het moet anders, eer wij tot een gezonde Gereformeerde kerkelijke vereeniging kunnen komen.
Ik vrees, dat voor dit standpunt der Christelijke Gereformeerde kerken nog weinig begrip is bij de vrijgemaakte kerken.
Of het ooit komen zal?
Is „goed" vrijgemaakt ook gelijk aan „goed" Christelijk Gereformeerd? Ik ben geneigd deze vraag toestemmend te beantwoorden.

A. (Apeldoorn) S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen