Chr. Geref. Pred. Vrouwenver.

In de verschillende kerkbladen heeft de laatste weken een kort verslag gestaan van de 4e jaarvergadering van bovengenoemde vereniging. Het bestuur verzocht me in deze rubriek de aandacht te vestigen op deze „unieke" vereniging, die bij mijn weten in haar soort werkelijk enig is in ons land. Het is me tenminste niet bekend of de predikantsvrouwen van andere kerken zich reeds georganiseerd hebben en jaarlijks hun toogdag houden. Onze Chr. Geref. pastoorkes zijn dus wel progressief!
Nu is het natuurlijk niet de bedoeling om elke vereniging of bond maandelijks in „De Wekker" te belichten. Niet omdat het verenigingsleven geen recht zou hebben op de steun van onze kerken, maar omdat deze rubriek dan wel wat eenzijdig zou worden.
We maken echter deze keer voor deze bijzondere vereniging een uitzondering. In de eerste plaats omdat m'n rubriekvoorganger, wijlen prof. Geels, onze predikantsvrouwen een goed hart toedroeg en hij de aandacht van de lezers ook reeds vestigde op deze vereniging. Vanzelfsprekend wil ik graag z'n spoor volgen. En vervolgens omdat deze Vereniging toch wel betekenis heeft voor de Kerk en op genoemde jaarvergadering een onderwerp behandeld werd op het terrein van de Staat n.l. „Politieke vraagstukken in de Pastorie". Deze jaarvergadering in Amersfoort stond dus wel in het teken van Kerk en Staat!
Behalve dit staatkundige onderwerp, dat natuurlijk behandeld werd door een bij uitstek politieke bewoner van een pastorie, ds. C. v. d. Zaal, vroeg ook een practisch onderwerp de aandacht: De predikantsvrouw in de gemeente. Mevr. Floor van Nieuw-Vennep gaf hierover voorlichting. Het verslag, schriftelijk en mondeling (!), luidde: „Beide referaten waren zeer leerzaam en werden met grote aandacht beluisterd. We hebben een prachtige dag gehad, die we niet graag zouden willen missen."
We aanvaarden dit oordeel gaarne en geven het door om verschillende redenen.
Allereerst opdat onze lezers zullen zien dat de predikantsvrouwen in onze kring behoefte hebben aan een aparte organisatie, maar zich in die organisatie dan ook wonderwel thuis voelen en met animo telkens weer hun jaarlijkse samenkomst bezoeken. Is dat nu wel van zoveel betekenis en is het wel de moeite waard daarop de aandacht te richten? Deze vraag is begrijpelijk. Maar dan bedenke men toch eens een ogenblik dat het leven van een predikantsvrouw verre van gemakkelijk is. Afgedacht van het feit dat de gemeente gaarne heeft dat men ook de vrouw van de predikant van tijd tot tijd eens ziet verschijnen, hetgeen reeds een grote opgave voor haar is, vooral als ze zelf een gezin heeft te verzorgen, is de taak, die zij heeft om in de volle zin des woords een „hulpe" te zijn tegenover haar man, veeleisend. Zijn zorgen zijn haar zorgen; zijn noden de hare; in zijn strijd en worsteling om het waarachtig belang van de gemeente, die hun beiden lief is, deelt zij. Het is toch heus niet zo dat een predikant bij het betreden van zijn pastorie, zijn zorgen kwijt is en hij dan direct weer de opgewekte huisvader is. Zijn zorgen gaan met hem mee de pastorie binnen. Natuurlijk blijven er ambtelijke noden, die de dienaar des Woords alleen met zijn Zender heeft uit te worstelen, maar dat neemt niet weg dat zijn vrouw in velerlei opzicht een belangrijke steun voor hem kan zijn en, als het goed is, ook wil zijn. Zij leeft in de schaduw van haar man en toch, van welke grote betekenis kan zij zijn voor hem en de gemeente!
Haar kijk op de dingen, haar mensenkennis, haar wijsheid — iets anders dan dogmatische of kerkrechtelijke kennis — kunnen van onberekenbare invloed zijn.
We kunnen het daarom volkomen begrijpen dat in de kring van onze predikantsvrouwen met verlangen wordt uitgezien naar de jaarlijkse „toogdag", waar zij onder ons zijn en waar een uitwisseling van elkaars vragen, zorgen en vreugden plaats vindt. De predikanten zullen hun vrouwen deze dag gaarne gunnen, gelijk hun vrouwen hun de jaarlijkse predikantenvergadering gunnen en de verschillende ontmoetingen van collega's, waarvan geldt dat ze onontbeerlijk zijn om, versterkt door het zien der broeders, eigen taak en ambt weer met te meer liefde en toewijding te kunnen vervullen. Tegenover deze ontmoetingen, die meer dan een keer per jaar plaats vinden, is een vergadering van de pred. vrouwenver. toch werkelijk geen bewijs van uithuizigheid!
Maar ook voor die predikanten, wier vrouwen nog geen lid zijn en voor haar zelf vestigen we de aandacht op dit korte, maar veelzeggende verslag.
Immers het aantal aanwezige leden is ieder jaar ruim 20. Een mooi getal, maar het kon veel groter zijn, gezien het aantal predikanten. Misschien is dit verslag aanleiding om ook eens naar Amersfoort te gaan om onder leiding van Mevr. Hovius samen te luisteren, te praten, elkander beter te leren kennen en waarderen. Een overbodige luxe is dat niet. Het zou de onderlinge verhoudingen stellig ten goede komen.
Het is slecht te geloven dat men tegen de organisatie van deze vereniging als zodanig bezwaren heeft. De tijd is voorbij dat de vrouw thuis werd gehouden of aan de vrouw het recht werd ontzegd zich te organiseren. We maken dankbaar gebruik van de verschillende Zendingskransen en begroeten met vreugde elke vrouwenvereniging, die zich bezig houdt met Schriftstudie en Bijbelbespreking. Genoemde pred. vrouwenver. treedt in geen enkel opzicht met enige pretentie naar buiten op, maar werkt in stilte slechts door een vergadering per jaar te houden.
We kunnen niet anders dan de wens uitspreken dat vele collega's van de leden dezer vereniging de betekenis van deze organisatie zullen inzien en ook eens komen kijken met de bedoeling elkaar tot steun te zijn in de vervulling van de van God gegeven taak, die wel menigmaal in stilte verricht wordt, maar die toch de dienst verricht van het kleine radertje in het grote geheel van Kerk en Koninkrijk Gods.
En de gemeenteleden mogen er van overtuigd zijn dat er in hun predikantsvrouwen een benijdenswaardige activiteit zit, die indirect de gemeente ten goede komt.
Gelukkig de gemeente die enerzijds de eigen zorgen van de pastoriebewoners begrijpt — wat wordt er in deze dure tijden in sommige pastorieën niet geworsteld — maar anderzijds ook delen mag in de vrucht van het zien, door de predikant en zijn vrouw, van hun gemeenschappelijke taak in en voor de gemeente.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen