„Haat ook de rok, die van 't vleesch besmet is" en „de Saambinder"

Wij kennen deze Bijbelsche uitdrukking uit den brief van Jakobus (vers 23). Prof. Greijdanus wijst er bij zijn verklaring van dit Schriftgedeelte op, dat dit beeld ons voor oogen roept een zieke, die aan een onreine besmettelijke krankheid lijdt. „De smetstof der onreinheid heeft zich reeds aan het kleed meegedeeld, en daarom moet men zich ook wachten voor zijn kleed, zal men niet het gevaar van besmetting te duchten hebben."
Hieraan was ik gedachtig, toen ik „De Saambinder" las van 21 Febr. j.l. De Redacteur, Ds. Rijksen, geeft daar zijn zienswijze over de Nieuwe Bijbelvertaling. Ik lees daar o.m.:
„Bovendien is het met name in het Hebreeuwsch zoo, dat een Hebreeuwsch woord menigmaal een meervoudige beteekenis heeft, en waar het op de grootste nauwkeurigheid aankomt is dus het licht des Heiligen Geestes noodzakelijk om te onderscheiden, in welke zin dit woord door de inspiratie van Gods Geest is neergeschreven."
Ik zal nu maar niet ingaan op de „meervoudige beteekenis" van een Hebreeuwsch woord. Ik zou gewenscht hebben, dat iemand, die zich bekwaam acht hierover te oordeelen, ons één of meer voorbeelden had gegeven van zulke Hebreeuwsche woorden. Dan hadden wij kunnen zien, waarin dit licht van den Heiligen Geest al moet uitkomen. Wat echter dezen criticus blijkbaar geheel ontgaan is raakt het onderscheid, dat er is tusschen vertalen en verklaren van den Bijbel. Niemand kan exegetiseeren de Heilige Schrift, die niet door den Heiligen Geest tot den achtergrond der rijke Schriftopenbaring, d.i. tot heilshistorische diepte van de Schrift kan komen. Maar vertalen is niet verklaren.
Maar afgedacht van deze opmerking staat men toch verbaasd, als men dan verder leest. Immers, wanneer eerst deze nieuwe vertaling is afgekraakt, omdat zij den rijken geestelijken factor der wedergeboorte van de Bijbelvertalers mist, wordt er gevraagd, of wij deze nieuwe Bijbelvertaling nu verwerpen moeten?
Men zou na zulk een scherpe philippica, als hier gevoerd is tegen de nieuwe vertaling, niet anders verwachten, dan wat de Voorziter van de Synode van Dordt 1618—1619 tot de Remonstranten zeide: ite, ite, weg weg.
Dat zegt echter deze criticus in „De Saambinder" niet. Luister:
„Moeten wij dan deze geheel verwerpen?
Welneen, dat is de bedoeling ganschelijk niet. Bij onderzoek van Gods Woord worden dikwijls naast de Statenvertaling verschillende Bijbelverklaringen gebruikt, en als zoodanig kan de nieuwe vertaling ook goede diensten bewijzen." Maar nu doet zich het geval voor, dat deze Nieuwe Bijbelvertaling zich heelemaal niet aandient als een „Bijbelklaring".
Doch afgedacht van dit abuis begrijp ik toch niet goed, hoe iemand de Nieuwe Bijbelvertaling als een Bijbelverklaring kan aanbevelen, en tegelijk deze Bijbelvertaling durft veroordeelen op zulke sterke subjectieve gronden, als de Redacteur van „De Saambinder" doet.
Neen, nu geen zoete broodjes bakken. Nu, als in den brief van Judas: Haat ook de rok, die van het vleesch bevlekt is.
Zulk een taal versta ik, maar die van „De Saambinder" niet.
Bijbelvertaling en Bijbelverklaring!
Denk er nog maar eens over na.
Apeldoorn
J.J. van der Schuit

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen