„Ambtsgewaad" (3) slot

In genoemd artikel van K. en E. lezen wij: Is de toga het aangewezen gewaad om onze kerk haar geestelijk karakter bewust te maken? Het feit dat de zwarte kleur zo overheerst aan de toga, maakt ons al huiverig. Het zwart heeft de grondslag van de kerk verschoven; 224. Verder wordt opgemerkt: De toga is de kerk binnengedrongen vanwege haar deftigheid en geleerdheid. De toga is grotendeels een wereldlijk stadsgewaad. Het schijnt dat de dagen Van de toga geteld zijn. In Duitsland verlangt men terugkeer naar de roomse misgewaden. Ook elders roept men om verandering. Velen willen de alba, een lang wit kleed. De toga is eerder van heidense afkomst dan de alba. De toga is nog zowat te verdedigen by een goed wetenschappelijk verzorgde preek. Maar niet bij de sacramenten. De toga is geen „bruiloftskleed". De Moravische broeders preekten gewoonlijk in een gewoon kleed en droegen een wit kleed bij de bediening van de sacramenten. Zie daar enkele opmerkingen uit genoemd artikel, 224—226.
Hier dringen zich vele vragen aan ons op.
De eerste is deze: Wat is een „geestelijk gewaad?" Is er heilsopenbaring in een kleed? Moet ook het kleed dienen tot een van de sacramentalia ? Gebruikt God de dienaar bij het dragen van een „geestelijk" gewaad om de genade werkzaam te maken? Wat is een „geestelijk" gewaad? Is zulk een gewaad de expressie van de „geestelijken" ? Werkt er iets geestelijks wanneer de „geestelijken" werken? Gaat het om de expressie van die „geestelijken"? Moet het kleed uitdrukken wat die mensen zijn of wat God door die mensen in hun sacramentalisch kleed doet? Het is alles wonderlijk geheimzinnig. En wanneer die „geestelijke" op het kerkhof is of aan een sterfbed zit of catechiseert, moet hij dan ook een „geestelijk" gewaad dragen? Moet alleen de ambtsdrager gaan in een „geestelijk" gewaad? Wij merkten reeds op dat men ook voor kosters en zangers, voor organisten en koorknapen, voor ouderlingen en diakenen zulk een kleed vraagt.
Wij begrijpen ook niet dat de toga, of de alba, of welk kleed dan ook, de kerk haar geestelijk karakter bewust moet maken. En nog minder dat het zwart de grondslag van de kerk heeft veranderd. Maar in deze mysterieuze sfeer is ook veel niet duidelijk. Wij geloven nog altijd eerder dat, zoals in de eerste, de jonge christelijke kerk, het werk van den Heiligen Geest de kerk haar geestelijk karakter bewust .maakte. En dat het staan naar al die „geestelijke" gewaden een zaak is, waaraan een beginsel ten grondslag ligt. Wij moeten geen dienst der „ceremoniën" meer hebben.
De toga is geen „bruiloftskleed", is gezegd. Dat is zo. De toga is nooit anders geweest dan het kleed der geleerden. Professoren en rechters droegen het en dragen het. Ik kan in de toga geen bruiloftskleed zien; ook geen .,geestelijk" gewaad. Voor de predikant hoogstens „een" passend gewaad. Maar dan ook niets en niets meer.
Verder doet zich de vraag voor of wij bij de bediening der sacramenten een ander kleed, b.v. een wit moeten dragen? Ik zie het niet in. Is de dienaar van Christus dan een ander-soortige dienaar? En wanneer het ambtsgewaad de expressie is van het ambt of van het geestelijk karakter van de kerk, dan moet de dienaar eigenlijk altijd een «geestelijk" gewaad dragen. Want hij is ook op huisbezoek en op ziekenbezoek en op de begrafenis en overal en altijd, de dienaar van Jezus Christus. Wanneer moet hij dan geen „geestelijk" gewaad dragen? Wij weten er op deze wijze geen weg mee. Wanneer wij willen spreken van een „geestelijk" gewaad, dat past bij de dienst van de dienaren, dan moet het een kleed zijn, dat zij altijd kunnen dragen.
Laten wij dan consequent zijn en doen als de priesters in de Roomse Kerk. Wij kunnen het niet anders zien en zeggen dan: In de bedeling van het N.T. moet de Kerk beleven dat Christus alles vervuld heeft. Geen ceremonieel kleed is daarom geëist bij de bediening der genademiddelen. Dit ceremoniële is een zekere ontkenning van de volle vervulling. Daarom: geen ceremonieel kleed.
Van „geestelijk" gewaad, ambtsgewaad, willen we niets weten. Geen ambtsgewaad voor „geestelijken" en geen gewaad dat „geestelijk" is. Dan huiveren voor de idee van sacramentalia. In „geestelijk" gewaad zit dan iets magisch; het is of wordt dan ook al een middel, waardoor de genade werkt. En dat „geestelijk" gewaad zal dan ook wel „ingewijd" moeten worden.
Wij geloven niet dat organisten en zangers ambtsdragers zijn en daarom een ambtsgewaad moeten dragen. Of wij moeten weer de idee van sacramentalia er in zien. Al die gewaden worden dan ook al een soort genademiddel. Wij geloven dat hier vele gevaren dreigen.
Wat dan? Niet anders dan een gepast gewaad. Ambtsdragers zijn overal en altijd ambtsdragers. Maar ouderlingen en diakenen hebben hun dagtaak. En die broeder ouderling-turfgraver kan nu eenmaal niet in zijn zwarte colbert en met een gestreepte broek aan, naar zijn werk gaan. Maar de dienaren des Woords zijn altijd en overal werkzaam in hun ambt. Laten zij zorgen dat hun kleed zinvol en gepast is. Laten wij ook in de kerkelijke samenkomsten dit betrachten. Ook aan het H.A. Ik kan niet inzien dat b.v. een jonge man in een sportpak en een jonge vrouw in een fietscostuum en zonder hoed gekleed, een gepast kleed dragen om naar het H.A. te gaan. Wie zou zeggen: de Heere verbiedt het nergens in de Bijbel, misbruikt de Schrift. Laten wij gepast en wel gekleed de samenkomst der gemeente bezoeken. Bovenal: laten wij staan naar een godzalige levenswandel.
L.H. van der Meiden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen