Christus, het hoofd der gemeente V

Hoofd en leden. (1)
Alle heil is voor zijn gemeente in het Hoofd en de eenheid van de verloste kerk en de verheerlijkte schepping zal eens in Christus worden aanschouwd Efez. 1 : 10; Col. 2 : 20. Deze gedachte heft niet de verscheidenheid op en handhaaft het verschil in verhouding tot Christus. De gemeente staat anders tegenover den Christus dan de kosmos. Wanneer er sprake is van alle dingen en allen, zullen wij ook op dat verschil moeten letten; men vergelijke daartoe de uitdrukking in Efez. 1 : 10 en 11, Christus brengt alles tot volkomenheid en Hij geeft al de zijnen en het zijne, wat nodig is om tot volmaaktheid te komen. De gemeente niet alleen, maar ook de kosmos, heeft in Christus haar „immanente levensgrond", schreef Gunning, Christus leidt alles tot de goddelijke bestemming en tot de heerlijkste harmonie. „Onze taal schiet te kort om deze onmetelijke vergezichten uit te werken in menselijke woorden". (Gunning). De gemeente van Jezus Christus moet uit de rijke waarheid, dat Hij haar Hoofd is, worden onderwezen en vertroost, wanneer alles kraakt, breekt en onbegrijpelijker wordt. Zij moet vooral Ieren om er uit te leven. Haar levensbestaan heeft zij in Hem, maar ook haar Gebieder voor het leven. En wat voor de gemeente in haar geheel geldt, heeft ook volle zin voor ieder van haar leden.
Hoofd en leden vormen één. Dit is voor de kerk van geweldige betekenis en dit moet ons in deze tijd van verwarring weer klaar ingegrift worden. De Schrift licht ons in dit opzicht duidelijk voor en naar die Schrift moeten wij belijden en leven, preken en oordelen.
In de pericoop Rom. 5 : 12—19 wordt gesproken over Adam en Christus en dan is duidelijk, om het kort te zeggen, dat in één de beslissing uitkomt voor allen, die in dien énen begrepen zijn. Door één mens is de zonde in de wereld gekomen en door de zonde de dood en zó is de dood tot alle mensen doorgegaan. Adam, hoofd der schepping, heeft heel die schepping, het ganse heelal, aangegrepen door zijn val. De zonde, en daardoor de dood, kwam door hem in de wereld. Die zonde is verschrikkelijk; de mens gaat nu vrijwillig de dwaalweg, hij mist zijn doel en staat vijandig tegenover zijn schepper. In Adam is ons allen toegerekend, wat hij deed. Die zonde wordt dus een ieder onzer in rekening gebracht. Door die éne daad van overtreding, door die éne val, is de veroordeling tot verdoemenis gekomen over alle mensen; door de ongehoorzaamheid van dien énen, van Adam, zijn allen, die in Adam begrepen zijn — en dat zijn alle mensen — tot zondaren gesteld. En in dien énen hebben wij alles verloren, wat God ons bij de schepping gegeven heeft om als beelddragers Hem zonder zonde te dienen. Dat is de ontzaglijke werkelijkheid. Daaruit vloeit voort dat wij niets bezitten om voor den heiligen Rechter gerechtvaardigd te kunnen worden. En wij zijn zó dood en verdorven, zo vijandig en onwillig, dat wij in geen eeuwigheid iets vermogen om ons zelf te redden uit deze ellende. Wie dit niet oprecht gelooft en wie dit niet recht belijdt en preekt, doet te kort aan de heerlijkheid van den Christus, het Hoofd van zijn gemeente. Indien de mens nog iets zou vermogen ten goede, was niet alle heil volmaakt uit het Hoofd. Nu liggen wij allen onder het oordeel tot verdoemenis, zo lang wij buiten het Hoofd der gemeente onze weg naar de eeuwigheid gaan. En indien wij zo sterven, wacht de hel, de verschrikkelijke voltrekking van het oordeel tot verdoemenis.
Alleen tegen die ontzaglijk zwarte achtergrond komt het heil in Christus heerlijk uit. Met de genadegave Gods is het onvergelijkelijk heerlijk. Er is bij gelijkheid toch een groot verschil, Rom. 5 : 15, In dit vers komt het verschil in sterke tegenstelling uit. Want niet gelijk de val is de genadegave; door de val van den énen zijn de velen (allen in Adam) gestorven; door den énen mens Jezus Christus is de genade Gods, en de gave der genade in dien énen, voor de velen, die in Hem begrepen zijn, overvloedig. Die genade is tot vrijspraak van het oordeel tot verdoemenis; de gerechtigheid van dien énen is tot rechtvaardiging der zijnen en door zijn gehoorzaamheid komen de zijnen onder de heerschappij der genade. Daarom is alle heil in Hem, Het leven, de vergeving der zonde, de gerechtigheid, de vrijspraak, de voldoening en verzoening, de levensheiliging, de hemelse erfenis, de eeuwige zaligheid, de gemeenschap met God, de gave des geloofs, het beoefenen van het geloof, de verzekering des geloofs en veel en veel meer, is alleen in Christus, Er is geen heil buiten Hem. Ook geen gave des geloofs buiten Hem; ook geen hand des geloofs buiten Hem; er is geen troost, geen verkwikking, geen heil, welk heil ge ook bedoelt, buiten Jezus Christus, het Hoofd der gemeente. En de kerk moet zorgen dat dit zuiver geleerd wordt. Moeilijk is daarbij om niet op een zwarte klip te pletter gestoten te worden. Die zwarte plekken zijn de valse lijdelijkheid en het verfijnde Remonstrantisme, het bedrieglijk wegschuilen achter onze onmacht en het ijdel roemen in ons verbondsdeel. Waken en bidden is hier wel bijzonder noodzakelijk. Door zuivere belijdenis en door zuiver beleven van deze waarheden wordt het Hoofd der gemeente verheerlijkt
L.H. van der Meiden

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen