Kerk en Staat

ADVENT
Dat woord klinkt in deze weken weer in de kerk, waar de Bediening des Woords in het teken staat van de herdenking van Christus' geboorte. Het nieuwjaar der kerk is ingezet en door preek en lied, door blad en artikel worden we voorbereid op Christus' komst in het vlees. Aanwijzingen voor het instellen van de Adventsweken vinden we nergens in de Bijbel. De oorsprong van deze gewoonte moet gezocht worden in de vijfde eeuw. In Spanje of Frankrijk is men er voor het eerst mee begonnen. De bedoeling van deze instelling zal wel geweest zijn om een parallel te trekken met de vastentijd, de lijdensweken, die aan het Paasfeest voorafgaan. Het is bekend dat men in de eerste eeuwen veel meer aandacht besteedde aan het Paas- dan aan het Kerstfeest. Later werd dit anders onder invloed van allerlei factoren. Het is zeer de vraag of dit een vooruitgang is geweest. De dag waarop men door de dood tot het eeuwige leven inging werd vroeger veel gewichtiger geacht dan iemands geboortedatum. Toen dan ook de gewoonte opkwam om op Christus' geboortedag meer nadruk te gaan leggen dan tot dusver het geval was zat er achter die gewoonte een heidens element. Voor de christen is de overgang van de dood in het leven belangrijker dan de dag, waarop hij geboren werd. De viering van het Kerstfeest is daarom niet aan zuiver christelijke motieven ontsprongen. Hier ligt waarschijnlijk een van de redenen, waarom het Kerstfeest het feest voor iedereen is. Geen enkel heilsfeit wordt op een zo verwereldlijkte manier herdacht als het feit van Christus' geboorte. Het is te begrijpen dat laatst iemand schreef: Verlos ons van het Kerstfeest, Heer'. Goed verstaan — niet: maak het feit van Christus' geboorte ongedaan. Maar laten de mensen eens ophouden met hun wereldse Kerstfeestvieringen, waarbij de geboorte van de Heiland meer aanleiding tot dan inhoud is van het feest. We dreigen door onze Kerstfeestvieringen, wijdingsavonden, zangdiensten, in sommige Geref. Kerken zelfs reeds nachtdiensten, zo vermoeid te worden, dat we op de eerste Kerstmorgen het eenvoudige Kerstevangelie niet meer horen. Wel feest gevierd, gezongen en gesproken, maar het Kind, de Koning niet gezien.
We zullen hier werkelijk de uiterste soberheid moeten betrachten en het Kerstfeest zien als het begin van Gods heilswerken. In Bethlehem begint het pas. Door heel veel mensen — ook kerkmensen? — wordt niet meer begrepen dat over de kribbe reeds vallen de schaduwen van het kruis en dat Golgotha begint bij Bethlehem.
Voorts is het Kind van Bethlehem vandaag gezeten aan de rechterhand des Vaders en verwachten we Zijn wederkomst op de wolken.
Daarom mag de Adventsprediking ons zeker niet brengen tot de gedachte: Christus wordt op de eerste Kerstdag geboren. M.a.w. we mogen in de Adventstijd niet vergeten dat het Pasen, Hemelvaart en Pinksteren is geweest en we mogen dus de wijzers van de heilsklok niet terugdraaien en doen alsof wij vandaag de Oud-Testamentische Adventskerk zijn, die nog wacht op Christus' geboorte.
In de Adventsprediking van dit jaar moet iets doorklinken van de verwachting van de N.T.-ische Adventskerk. Zo werd het trouwens ook aangevoeld in de oude kerk, toen men de Adventstijd in het kerkelijke jaar ging invoeren. Die tijd was niet uitsluitend bestemd als voorbereiding op het Kerstfeest, maar het was de bedoeling zich te richten op de komst van Christus in haar geheel, eerst aangekondigd en daarna wederom verwacht.
Verwachten we Christus vandaag?
Leven we in het brandend verlangen dat de Zaligmaker terug zal komen als Rechter van 't heelal?
Horen we in het wereldgebeuren het kreunen en zuchten om de volkomen verlossing ?
We raken aan alle dingen zo akelig gewoon. We lezen wel van spanningen hier en onrust daar, maar we geloven het wel. „Het zal wel wat meevallen". En altijd in een angstige kramphouding staan kan toch ook niet.
Bovendien — het is nog zover van ons af.
Om Korea denken we practisch niet meer; de legerberichten worden niet meer gelezen, heeft een groot dagblad geconstateerd, dat 3 dagen achter elkaar hetzelfde bericht plaatste. De onrust in het Midden-Oosten en in Afrika vraagt even de aandacht. Maar in Egypte wonen we niet; Perzië is een Oosters begrip; Irak ligt nog verder weg; Kenya zegt ons niets; Mau-Mau roept andere gedachten bij ons op dan de werkelijkheid is; Indo-China, waar Frankrijk verliezen lijdt is een repetitie van ons verlies van Indonesië, waar intussen ook vreemde dingen gebeuren, die alleen bepaalde families die Indonesië kennen of daar familie hebben, interesseren. Zo rollen we het oude jaar uit en de Adventstijd door. En we vergeten dat al deze dingen moeten gebeuren. We laten na Gods hand in de onrust in die verschillende landen en in de spanning, die openbaar komt in de vergadering van de Ver. Naties, op te merken.
Dan zinkt de Adventsverwachting in.
Want deze Adventsverwachting wordt wel niet geboren uit de ellendige omstandigheden van de wereld, maar die Adventsverwachting krijgt wel tekening tegen de achtergrond van de wereldspanning; zoals dat reeds onder het Oude Testament het geval was.
Daarom klinkt het de echte Adventschristen bij het donkeren der tijden de vertroosting in de oren: Heft uwe hoofden omhoog en weet: uw verlossing is nabij.
En terwijl men overal ter wereld nog discussieert en redeneert weet de Adventschristen: wij zijn de wereld voor, want het kerkelijke nieuwjaar is er reeds, terwijl het burgerlijke jaar nog oud is!
J.H. Velema

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen