Bij Stalin's dood.

De machtige Russische dictator is dan door een nog machtiger vijand geveld: de onverbiddelijke dood, die SchouwenDuiveland noch het Kremlin overslaat.
Krant en radio hebben zich een paar dagen bezig gehouden met het overigens wel lang verwachte Russische nieuws en de aandacht van heel de wereld was gericht op Stalin's ziekbed, dat — zo voelde iedereen het aan — zijn sterfbed zou worden.
En hij is gestorven. De „physieke wetten" — zoals hij zei — hebben geen uitzondering gemaakt.
Wat Stalin zelf reeds zes jaar vreesde is werkelijkheid geworden. Ook hij is de weg van alle vlees gegaan. Hij mag gefotografeerd zijn op de baar en de kranten mogen over hem geschreven hebben dat hij zijn krachtige gelaatstrekken heeft behouden, Jozef Stalin heeft zijn ziel van het graf niet gered en slaapt de slaap des doods. „Hij stoot de vorsten weg in 't graf en snijdt hun geest als druiven af".
Ook aan het eind van dit leven stond Gods rechterstoel, waarvoor de ex-priesterleerling verantwoording heeft moeten afleggen van zijn regiem, zijn wreedheid, zijn vijandschap tegen God en de honderden moorden, die hij op zijn geweten heeft.
Om te huiveren!
De gebeden van de Russische Grieks Katholieke kerk, die de laatste jaren door het Communistische regiem geduld werd, mits zij op eigen terrein bleef en van de Paus, in diens eigen kapel, zijn met nadruk in de pers vermeld. Het zij zo.
Het zou rijker geweest zijn als we gelezen hadden dat Stalin zelf gebeden had. Overigens komt het oordeel ons niet toe.
En of we 100 km of 1 cm van het Koninkrijk der hemelen afstaan; uiteindelijk gaan beiden verloren; en degene, die er 1 cm van af stond zal het nog zwaarder hebben te verantwoorden.
Hoe men overigens ook over de gestorven dictator moge denken — hij is een man van gezag en grote invloed geweest.
Het feit dat hij om strijd door de een als een soort god werd vereerd en door de ander als een satanskind wordt veracht bewijst dat hij niet de eerste de beste was.
Ongeveer dertig jaar lang heeft hij het rode bewind geleid en heeft hij getracht zijn idealen te verwerkelijken.
Toen Lenin in 1924 stierf was de algemene gedachte: Nu zal het met het Russische Communisme wel spoedig gedaan zijn. Dat zal vast geen stand houden. Maar het heeft wel stand gehouden.
Er waren twee candidaten voor de opvolging: Trotzky en Stalin. De eerste moge een veel briljanter figuur dan Stalin geweest zijn — hij moest het afleggen en is in ongenade gevallen.
Dat hangt samen met hun verschillende visie op de verwerkelijking van het rode ideaal.
Trotzky staat bekend als de wereldcommunist, die, zich houdend aan de oude opvattingen van Karl Marx al z'n hoop vestigde op het proletariaat van alle landen. Eerst moet het kapitalisme in heel de wereld vallen, meende hij, en dan pas zou het communistisch ideaal verwezenlijkt worden.
Dit duurde Stalin echter veel te lang. In 1924 hield hij een beroemde rede over „Socialisme in één land", waarin hij betoogde dat Rusland de proeftuin van het communisme moest worden.
Hij was nuchter genoeg om te begrijpen dat datgene wat in Rusland gebeurd was zo direct maar niet in andere landen kon plaats vinden.
Daarom wilde hij z'n tijd niet zoek maken met dromen over een wereldrevolutie, maar heel practisch was het zijn ideaal om de Sowjetstaat zo sterk mogelijk te maken.
Dan was Rusland verzekerd van zijn plaats in de wereld. En dan moest van Rusland uit in Europa en Azië met legale en illegale middelen, langs parlementaire en nietparlementaire wegen, openlijk en bedekt de wereldrevolutie voorbereid worden.
Telkens weer heeft hij er op gehamerd dat de nationale bewegingen in de koloniale gebieden gebruikt moesten worden om de grote wereldrevolutie te doen komen. Wij weten wat dat in de practijk vandaag betekent als we maar even achter elkaar noemen de namen van de volgende landen: China, Indo-China, Korea, Birma, Siam, India, Malakka, Indonesië, Egypte en Perzië; landen, waarin het communisme wroet en nog eens wroet.
Als de wereldrevolutie maar komt. Practisch als Stalin was, was het voor hem ook geen bezwaar om tijdelijk van tactiek te veranderen en een mildere houding aan te nemen. B.v. tegen de kerk in Rusland, die hij nodig had om vrede en rust in eigen land te hebben. Maar deze verandering van tactiek is geen verandering in beginsel.
Nu is er aan het leven van deze man van staal, wiens naam een symbool was van de mens, die alle mogelijke macht verzamelt en gebruikt zonder zich er rekenschap van te geven, een einde gekomen.
Zal men nu weer zeggen. Rusland kan geen stand houden? Het zal nu met dat grote rijk welhaast zijn gedaan?
En triomfantelijk wijst men dan op de ondergrondse verzetshaarden vooral in de satellietlanden. Laten we, erkennend dat het moeite genoeg zal kosten aan de rode heren om de erfenis van een onvervangbaar mens als Stalin, enigszins bij elkaar te houden, toch oog hebben voor de invloed van het beginsel, waardoor het communisme gedreven wordt.
Wie dat door en door antichristelijke, god-loze en goddeloze beginsel onderschat, heeft geen verweer in de strijd tegen Rusland. Omdat dit maar al teveel geschiedt slaat men in Amerika de plank vaak zo ver mis.
Laten we het anders zien:
Stalin is dood, evenals z'n grote voorganger Lenin.
Dat betekent voor de christen: er komt een einde aan.
Niemand onzer zal om de dood van deze man, die we op grond van zijn daden niet anders kunnen zien dan als een voorloper van de antichrist, rouwen.
Maar ieder, die leeft bij het profetisch woord, weet: ze zullen het allen verliezen en de namen van alle groten zullen verbleken, maar Christus is Triomfator.
De dictators hebben het hoogste woord, maar Christus heeft het laatste woord.
Ach, ze hebben het eigenlijk reeds verloren.
Denkt u in deze lijdensweken, waarin Stalin stierf, ook wel eens aan het geweldige woord van Paulus — Col, 2 : 15 — dat Christus aan het kruis de overheden en de machten ontwapend, openlijk ten toon gesteld en over hen getriumpfeerd heeft?
Het Kruis is Stalin's ondergang.
Zijn naam verdwijnt. Maar de Gekruiste Christus, die voor Stalin een ergernis was, ontving een naam boven alle naam, opdat in die naam alle knie zich zou buigen; opdat eenmaal ieder, ook Josef Wissarionowitsj, alias Stalin, zou erkennen: Ik heb het verloren en Gij hebt gewonnen.
Ontroerende gedachte. Eenmaal gedwongen te moeten buigen, terwijl de genadetijd predikt: ge moogt vrijwillig buigen.
Stalin wilde de redder zijn van het proletariaat, maar millioenen heeft zijn onmenselijke goddeloze tyrannie in de dood gedreven en millioenen heeft hij tot slaven gemaakt.
Christus, Die in slavengestalte naar het kruis ging, verrichtte zijn laatste wonder door het oor van een slaaf te genezen in Gethsemané.
Stalin is gestorven, maar Jezus leeft tot in alle eeuwigheid.
Leeft u daaruit, ook bij het bericht van Stalin's dood?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen