Apostolische successie

Sedert enige tijd zijn enkele Hervorm predikanten (o.a. de bekend geworden ds J. Loos, te Hilversum) kennelijk ongerust over de wettigheid van hun ambt.
Zij menen n.l. alleen dan wettig geordend te zijn, als ze hun ambt hebben ontvangen in de lijn der z.g.n. apostolische successie (opvolging).
Volgens deze gedachte is het dus nodig, ambtelijk in rechte linie „af te stammen" van de apostelen. Men moet zijn ambt op die wijze tot op de apostelen kunnen terugvoeren.
Dit is dan ook de beschouwing van de Roomse Kerk. Hoewel in het Nieuwe Testament presbyters (ouderlingen) en episcopen (bisschoppen) dezelfde opzieners zijn, is langzamerhand enig onderscheid ontstaan.
Uit de kring der opzieners treedt één meer op de voorgrond als de vertegenwoordiger der gemeente.
Hij wordt in Openb. 1 : 20 v.v. de „engel", de herder der gemeente genoemd.
Hij was belast met de prediking des Woords en met de algemene leiding der gemeente.
Voor deze ambtsdrager werd later de naam bisschop gereserveerd, terwijl de anderen presbyters of ouderlingen bleven heten. Eerst werden ook de bisschoppen door de gemeente verkozen.
Later kwam de keuze geheel aan de geestelijkheid. Alleen de bisschoppen kregen de bevoegdheid om anderen tot bisschop te ordenen.
Dat heet in de Roomse Kerk de vis generativa sacerdotii, d.i. het vermogen om het priesterschap voort te planten.
En nu hangt bij Rome de wettigheid van het ambt geheel af van de regelrechte onafgebroken opeenvolging der bisschoppen van de apostelen.
De 16de eeuwse Hervorming heeft deze apostolische successie onderbroken.
Zij liet deze Roomse beschouwing los, als niet Schriftuurlijk. Toch zijn er in het Protestantisme ook nog kerken van het episcopale stelsel, kerken dus die nog bisschoppen en bisschopswijding kennen.
Zij staan op het punt van de apostolische successie zelfs scherp tegenover de presbyteriaanse kerken.
Nog meer dan allerlei leerverschillen bleek dit al heel spoedig een grote moeilijkheid in de oecumenische beweging.
Deze catholiserende protestantse kerken achten immers een bisschoppelijke ordening noodzakelijk om wettig ambtsdrager te kunnen heten. Waar die ordening ontbreekt, zou het ambt dus niet echt zijn.
Vandaar het gevoel van onvoldaanheid, dat zich van sommige predikanten heeft meester gemaakt, kennelijk onder invloed van dit anglicanisme.
En zo is men op de gedachte gekomen, zich achteraf door een geestelijke van de Anglicaanse kerk te laten wijden. Daarmee zou dan de apostolische successie gered zijn. Men fluistert zelfs, dat enkele Hervormde predikanten reeds in het geheim deze wijding hebben ontvangen. Nu zou hun hart dus gerust kunnen zijn...
Maar nu schrijft een protestantse medewerker aan „De Tijd" (R.K.) in het nummer van 10 Juni 1953 o.m.:
„Het is in dit verband niet onaardig een gesprek te vermelden, dat ik eens met een Capucijner pater had. Hij vertelde me op een reis door Engeland een anglicaanse kerk bezocht te hebben, waar de predikant hem als gids diende. Het was al een oudere man en hij maakte de Nederlandse pater deelgenoot van een van zijn voortdurende zorgen; hij vroeg zich n.l. af of het met zijn priesterschap wel in orde was en of hij wel rechtmatig deel had aan de apostolische successie.
Dit schijnt dus ook een vraagstuk te zijn onder de anglicaanse geestelijken.
En Nederlandse predikanten, die door anglicaanse geestelijken gewijd willen worden, zouden dus misschien toch nog niet bereiken, wat zij beogen.... "
Is 't niet zielig?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen