Katholiciteit

Men heeft tegenwoordig de mond vol over katholiciteit of oecumeniciteit. Deze woorden zijn voor velen van gelijke betekenis. Nu is Katholiciteit geen wijkwast om alles goed te praten.
Zij is geen fluwelen handschoen om alom poeslief te aaien. Zij is geen handvat om zoveel mogelijk overal de uitersten te vermijden.
Zij is veeleer een getuigenis van het volle leven der kerk van Christus. Deze Kerk wordt onder de nieuwe dag niet meer begrensd door één volk, zoals onder de vlag van het Oude Verbond, maar deze Kerk heeft een plaats door en na de Pinksterdag onder de volken. Echter mag zij niet zijn van de volken. Daarom is het v/oord „volkskerk", waarmede zovelen dwepen een verwarrend begrip. Het is Hoedemaker geweest, die altijd weer op dit zelfde aanbeeld heeft geslagen, maar die nooit een duidelijk beeld van de volkskerk ons heeft laten zien. Als men er door wil uitdrukken, dat de Kerk ten zegen voor alle lagen van het volksleven moet wezen, dat zij haar Apostolische roeping heeft te volbrengen door het rijke Evangelie van Jezus Christus als de boodschap den volke te prediken, zo zal er wel niemand van Gereformeerd belijden zün, die tegen een dergelijke voorstelling enig bezwaar zal maken. Maar juist als zij deze Apostolische roeping betracht, kan de Kerk geen volkskerk zijn, d.w.z. kan de Kerk niet van het volk zijn, maar zal uit het volk opkomen. Wie de Nieuw-Testamentische kerk naar de Schrift wil opbouwen, zal nooit anders, dan een Kerk zien opkomen, die uit „geroepenen" bestaat, geroepenen uit de volken. Daarom is er in het Nieuw-Testamentisch Grieks een woord voor Kerk of Gemeente, dat niet anders betekent dan „uitgeroepenen".
Katholiek wil dus allereerst niet anders zeggen, dan dat de Kerk is uit al de volken der aarde.
Onze Gereformeerde vaderen hebben, wanneer zij de katholiciteit der Kerk wilden aantonen, steeds gewezen op het woord van Jezus: Gaat heen in de gehele wereld, onderwijzende alle volken.
In het oorspronkelijke, in het Grieks Nieuw Testament zegt deze tekst wel heel duidelijk, wat de bedoeling des Heeren is.
Het woord „onderwijzen", gelijk het bij ons vertaald is, heeft hier wel zeer bijzondere betekenis.
Wat is de bedoeling van dit „onderwijzen"?
Hier is niet bedoeld een stapelplaats van geleerdheid, een veelheid van leerstukken.
Het betekent nog veel minder om met een argusoog de tekst na te pluizen, of er ook conjecturen zijn, noch ook om het groot materiaal van de tekstcritiek aan te dragen.
Neen, dit woord „onderwijzen" staat in het nauwst verband met de Katholiciteit der Kerk, en daarom ook met de Apostoliciteit der Kerk.
Die twee, katholiciteit en Apostoliciteit moet ge wel van elkaar onderscheiden, maar U moogt ze nooit scheiden.
Tegenwoordig scheidt men die beide kenmerken der Kerk te veel van elkander.
Katholiciteit zonder Apostoliciteit heeft een te ruim Evangelie. Het behoort thuis bij de modernistische eenheidsbeweging van deze eeuw, bij heel die modaliteitstheorie. Apostoliciteit zonder Katholiciteit heeft een te eng Evangelie, en dringt heen naar de sectarische hoek.
De Apostoliciteit in het licht der Katholiciteit spreekt van het fundament der Apostelen en Profeten, waarvan Jezus Christus is de uiterste hoeksteen.
De Katholiciteit is de wijde roep van deze rijke boodschap voor, en onder alle volken der aarde.
Het is deze rijke boodschap, waarop de Heiland doelt als hij Zijn Apostelen zeide: „onderwijzende alle volken".
Onderwijzen!
Er staat letterlijk: „maakt tot discipelen".
De Katholieke Kerk is naar dit woord een kring die bestaat uit discipelen van Christus, die uit de Geest geboren zijn.
Of wij nu wonen op het noordelijk of zuidelijk halfrond, of wij geboren zijn midden in de rimboe, ver van alle cultuur, of dat men het levenslicht zag in centra, van v/at men beschaving noemt, dit Katholiek geloof, dit stempel van Christus' discipelschap is eigen aan heel de Kerk op aarde, van wat naam of grootte deze kerk ook zijn mag.
De voorstanders van de volkskerk daarentegen menen, dat de volken als volken, dus massaal, moeten gedoopt worden om ze door te dopen tot discipelen van Christus te maken.
Inderdaad is op deze wijze wel eens gehandeld Men sprak op zendingsvelden soms van dopen met „de brandspuit".
Er zijn zelfs zendelingen geweest, die de doop zagen als inleiding tot het Christendom. Later kwam de belijdenis des geloofs, als een aanvaarden van de Christus.
Dat zulk een handeling in totale strijd is met de Heilige Schrift en ook met dit doopsbevel van Christus, behoeft geen betoog.
Het kan geen andere zin hebben, dan dat Christus ons de betekenis van het discipelschap en de belijdenis van de Drieënige Naam heeft willen leren.
Wie door de prediking van het Evangelie tot een discipel van Christus geworden is — denk aan Lydia en de stok bewaarder — moet gedoopt worden.
Maar dan begrijpt ieder, dat niet de volken als volken, maar dat deze discipelen uit de volken komen, en onder de volken hun stem moeten laten horen om een leesbare brief van Christus te zijn
Hier is de Katholiciteit van de echte stempel.
Het staat alles in het teken van de Christus, van Zijn Evangelie, van geboorte uit de Heilige Geest.

A. (Apeldoorn) S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen