Reizen op de Zondag (1)

Nu eens een soldaat aan het woord.
Hij was de eerste, die mij zijn reactie zond op mijn artikel in De Wekker, reeds eerder genoemd.
Hij schrijft: „Op uw artikel wil ik u toch eens een tegenbericht zenden. Ik ben het roerend met u eens, als u het hebt over het Zondagsreizen enz. Toch zijn er ook wel jongens, die niét op de Zondag reizen. Ik moge dan mij zelf hier even ten voorbeeld noemen.
Drie maanden heb ik ergens in garnizoen gelegen, en zou, evenals de andere jongens, met de korte weekenden, op Zondag terug moeten keren. Of — anders niet naar huis gaan. Gelukkig heb ik steeds het laatste gekozen.
Gevolgen? Dat ik maar eens per 3 weken naar huis kon. Ja, de andere jongens lachen, ze kunnen het niet begrijpen, vinden je ouderwets, enz. enz.
Toch, toen ik laatst op Zondagavond op wacht moest, en ik, als ik wilde, die Zondagavond nog wel tijdig terug kon zijn, ben ik Zaterdagsavonds teruggekeerd.
Dominee, ik schrijf u dit niet om op me zelf te roemen, of me op de borst te slaan. Integendeel. Maar ik vind, dat onze Kerk toch recht heeft te weten, dat er ook nog jongens zijn, die de geboden des Heeren zoveel mogelijk zoeken te bewaren. Ik wil u graag nog wel iets schrijven, hoe het mij tot nu toe in de militaire dienst is gegaan.
Zoals u allicht bekend zal zijn, mag de recruut de eerste Zondagen niet uit de kazerne, althans niet van het terrein. Je mag wel naar de kerk, en de meeste jongens gaan dan ook naar de Lucht- Leger- of Vlootpredikant. Men kan echter ook naar eigen kerk gaan, mits men gehaald wordt door een kerkeraadslid of iemand van de gemeente. Maar nu komt het zwakke punt. Hebben de ouders die kerkeraad wel van tevoren ingelicht, dat hun zoon aldaar in dienst gekomen is? En hebben ze zijn adres wel vermeld? Gelukkig hebben mijn ouders dit wel gedaan, en kon ik naar eigen kerk gaan.
Nu was er de eerste Zondag een voetbalwedstrijd in het stadion. Natuurlijk ging ik er niet heen. Maar dat ik met slechts 5 andere jongens alleen achterbleef, vond ik toch wel heel droevig. Ik zou nog veel meer kunnen opnoemen, maar ik besluit met nog één voorval.
In de kazerne wordt door de legerpredikant iedere avond een dagsluiting gehouden. De eerste keer zat de kamer vol, doch dat minderde al heel snel. Er waren er op 't laatst nog slechts vier man over. Waar zijn de anderen gebleven ?
Dominee, u ziet, dat ik u met veel gelijk moet geven. Maar men moet niet gaan generaliseren. Nogmaals, ik stel niet me zelf op de voorgrond, dat is mijn bedoeling niet, want er zijn nog meer Chr. Geref. jongens, die staande blijven. Dat dit niet meevalt, en dat je vaak bespot wordt, is waar, maar schade heb je er nooit van. Als onze jongens, die nog in dienst moeten, zich eerst eens goed realiseerden wat hun te wachten staat, en daarover eens met hun ouders spraken (of nog beter de ouders met hen! Ds. H.) en ook de Recrutendagen bezochten, geloof ik, dat ze niet zo gauw zouden toegeven aan al deze dingen.
Dominee, ik hoop, dat u de bedoeling van deze brief begrijpt. Ik ben het volkomen met u eens, maar vergeet u niet dat er ook jongens zijn, die wél vasthouden aan God en aan Zijn Woord, en niet in alles meegaan, wat de wereld biedt. En onze kerken hebben recht ook dit te weten."
Mijn beste vriend, dat hebben de Kerken net! Het gemeentelijk gebed moge iedere Zondag rijzen voor onze militairen, en zulks met klimmende ernst. En niet minder voor onze ouders, opdat ze getrouw mogen worden bevonden, en hun heilige roeping verstaan, eens gezworen aan het heilig Doopvont.
Onze legerpredikanten klagen steen en been, over de weinige medewerking onzer eigen kerkelijke jongens in de militaire dienst. B.v. over de avondsluiting en over zoveel meer.
Wie deze dingen ziet, moge het wel bang om het hart worden. Zeker, gelukkig, en hoe verblijdt het ons, dat er ook altijd nog zijn, die getrouw mogen blijven, en standvastig zijn, door de genade Gods.
Ik heb gelukkig méér brieven liggen van onze jongens, die in de zelfde geest al meer geschreven hebben. Maar veelal is het zo: hoedanig de ouders zijn, zodanig zijn onze jongens.
Ach, reeds Thomas a Kempis schreef in zijn dagen:
„Jezus heeft heden ten dage vele beminnaars van zijn hemels Koninkrijk, maar weinige dragers van Zijn kruis. Hij heeft er velen, die zijn vertroostingen, weinigen die zijn beproevingen begeren. Velen, die gaarne aan zijn dis, weinigen die ook aan zijn vasten willen deelnemen. Allen wensen wel zich met Hem te verheugen, weinigen willen ook maar iets voor Hem lijden. Velen volgen Jezus tot aan de breking des broods, maar weinigen tot aan het drinken van de lijdensbeker. Velen roemen zijn wonderwerken, weinigen volgen Hem in de smaad van zijn kruis. Velen hebben Jezus lief, zolang geen tegenspoed hen treft. Velen loven en prijzen Hem, zolang zij zijne vertroostingen smaken. Maar als Jezus zich verbergt en slechts voor een klein ogenblik hen verlaat, vervallen zij tot klagen, en tot de diepste verslagenheid.
Blijkt het dan niet, dat zij meer liefhebbers van zichzelf dan van Christus zijn, die altijd eigen voordeel en winst beogen?''....

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen